Χρειάζεται εθνική συνεννόηση, έτσι ώστε ο πρωτογενής τομέας να ξεπεράσει τα αδιέξοδα και να ανακάμψει
Οι αγρότες αποχώρησαν από τα μπλόκα χθες ανανεώνοντας το ραντεβού τους για νέους αγώνες. Ορόσημο φυσικά θα είναι το Κιλελέρ, όπου θα διατρανώσουν την αντίθεσή τους με την ακολουθούμενη πολιτική και τις δυσμενείς συνέπειες που έχει για τον πρωτογενή τομέα, ενώ παράλληλα προγραμματίζονται και άλλες δράσεις διαμαρτυρίας.
Οι αγρότες στην πλειοψηφία τους δίνουν με φιλότιμο και περηφάνια τη μάχη της επιβίωσης, για αυτό και τα αιτήματά τους πρέπει να δικαιωθούν.
Επιβάλλοντας φόρους στα σπίτια, χαράτσια και φόρους στα χωράφια, έχει επιβαρυνθεί τόσο πολύ το κόστος παραγωγής, που είναι ασύμφορο πλέον για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους να συνεχίσουν την προσπάθειά τους.
Δεν είναι τυχαίος ο φόβος που εκφράζουν πλέον δημοσίως, ότι θα οδηγηθούν μαζικά στην εγκατάλειψη της γης τους, γεγονός που θα έχει ως αποτέλεσμα να απαξιωθούν τα χωράφιά τους και να αγοραστούν για ένα κομμάτι ψωμί από μεγαλοτσιφλικάδες, ώστε οι αγρότες να μετατραπούν από αφεντικά της γης τους σε εργάτες γης, στα ίδια τους τα χωράφια, γυρίζοντας πίσω πολλές δεκαετίες.
Επειγόντως αυτή η πολιτική πρέπει να αλλάξει, και αυτό είναι εθνική υπόθεση. Χρειάζεται εθνική συνεννόηση, έτσι ώστε ο πρωτογενής τομέας να «βγει από τη λάσπη» και να ανακάμψει.
Πρέπει όμως και οι αγρότες να συνειδητοποιήσουν ορισμένα πράγματα. Όπως για παράδειγμα, πως ό,τι είχε να αποδώσει ο μέχρι σήμερα τρόπος αξιοποίησης του αγροτικού τομέα απέδωσε.
Η ανάγκη για προϊόντα διατροφής, ο ανταγωνισμός και το εμπόριο απαιτούν πλέον βαθιά και ριζική μεταρρύθμιση.
Είναι απαραίτητο και επιβεβλημένο, οι αγρότες να προχωρήσουν άμεσα για να δημιουργήσουν ομάδες παραγωγών και δυνατούς συνεταιρισμούς -στο πλαίσιο ενός 5ετούς εθνικού προγράμματος ανάπτυξης του πρωτογενούς τομέα- στην παραγωγή των παραδοσιακών προϊόντων, σε εναλλακτικές καλλιέργειες και στην κτηνοτροφία.
Με το σχέδιο αυτό, της καθετοποίησης της παραγωγής (παραγωγή – τυποποίηση – διακίνηση) οι αγρότες θα έχουν τη γη τους, θα εργάζονται στην τυποποίηση και τη διακίνηση και θα απολαμβάνουν το κέρδος της υπεραξίας. Ταυτόχρονα οι καταναλωτές θα αγοράζουν φθηνότερα όλα τα προϊόντα. Έτσι θα δοθεί ένα τέλος και στους μεσάζοντες.
Στο πλαίσιο μίας τέτοιας μεταρρύθμισης μπορεί ο πρωτογενής τομέας να γίνει ο πυλώνας της οικονομικής ανάκαμψης, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.
Οι ομάδες παραγωγών και οι συνεταιρισμοί είναι αυτοί που μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες της χώρας, και ταυτόχρονα να στραφούν δυναμικά και στον εξαγωγικό τομέα.
Δεν είναι δυνατόν η χώρα μας να έχει τόσο εύφορες πεδιάδες και το ισοζύγιο εξαγωγών – εισαγωγών να είναι ελλειμματικό. Δεν είναι δυνατόν στο ελληνικό τραπέζι να καταναλώνονται ντομάτες από την Αίγυπτο ή η ελληνική διατροφή να εξαρτάται από τα λεμόνια του Ισραήλ και τα σκόρδα της Αργεντινής.
Εάν όλες οι πλευρές καθίσουν σε ένα τραπέζι και συζητήσουν για τα παραπάνω χωρίς σκοπιμότητες, και με διάθεση να αναζητήσουν κοινό πεδίο συνεννόησης, σίγουρα μπορεί να βρεθούν λύσεις. Ειδάλλως και πάλι, σε λίγους μήνες, για τα αδιέξοδα στον πρωτογενή τομέα θα συζητάμε.
