Εστω και καθυστερημένα ο Υπουργός Υποδομών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Ρέππας είπε αυτό που συζητούν καθημερινά στους διαδρόμους και στο περιστύλιο της Βουλής οι βουλευτές της συμπολίτευσης, αυτό που εισπράττουν τα κομματικά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος αλλά και τα απλά μέλη και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.
«Δεν κουνάμε το δάκτυλο στους πολίτες, γιατί μπορεί κι αυτοί να σηκώσουν το χέρι τους και να μας απαντήσουν με όλα τους τα δάκτυλα» επεσήμανε ο Δημήτρης Ρέππας, εννοώντας ότι το «μούντζωμα» θα πάει σύννεφο το επόμενο διάστημα, αφού όπως πολύ σωστά υπογράμμισε δεν φταίει το σύνολο των εργαζομένων για την κακοδιαχείριση που τώρα εντοπίζεται.
Εδώ ντε και καλά μάς έχουν ρίξει όλους στο πυρ το εξώτερο… Όλοι φταίμε το ίδιο και όλοι την πληρώνουμε εκτός από αυτούς που πραγματικά έχουν ευθύνη.
Εκτός από αυτούς που έκλεψαν το κράτος ασύστολα και με τις κομπίνες τους έγιναν πάμπλουτοι σε βάρος των πολιτών πολλές φορές με την ανοχή όλων των κυβερνήσεων.
Η χθεσινή σύγκρουση Ρέππα – Παπακωνσταντίνου δεν είναι τυχαία ούτε τόσο απλή.
Οσοι παρακολουθούν τα γεγονότα και τα όσα διαδραματίζονται μέσα στην κυβέρνηση, καταλαβαίνουν ότι πρόκειται ίσως για την πιο δύσκολη στιγμή της. Για τον απλούστατο λόγο ότι «συγκρούονται» δύο διαφορετικές σχολές πολιτικής. Βέβαια οι περισσότεροι θα σπεύσουν να πούνε ότι συγκρούεται το παλαιό με το καινούργιο ΠΑΣΟΚ, δεν είναι όπως τόσο απλά τα πράγματα.
Ο Υπουργός Υποδομών συνειδητοποίησε ότι στο Υπουργείο Οικονομικών καταστρώνεται σχέδιο… ιδιωτικοποίησης των μεταφορών… και για να περάσει πιο εύπεπτα αυτό, χρησιμοποιήθηκαν και συγκεκριμένα «συγκροτήματα», χαφιεδίζοντας συλλήβδην εργαζόμενους, δαπάνες κ.α. Είχε προηγηθεί το ίδιο σκηνικό και με τον ΟΣΕ, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι δεν χρειάζονται αναδιάρθρωση οι ΔΕΚΟ και μεγαλύτερο «νυστέρι» σε καταστάσεις παθογένειας που γιγαντώθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Η μία ωστόσο από την άλλη άποψη απέχουν παρασάγγας και αυτό έχει να κάνει με την πολιτική προσέγγιση κυρίως του θέματος. Στη σημερινή κυβέρνηση είναι αναγκασμένες να συνυπάρξουν οι δύο αυτές διαφορετικές σχολές. Όπως και οι διαφορετικές προσεγγίσεις. Αρκεί φυσικά να μη δημιουργούν σύγχυση ή χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν, προκειμένου να δημιουργήσουν τετελεσμένα. Ο κόσμος πλέον δεν τρώει κουτόχορτο, ούτε μπορεί να ανεχτεί για πολύ ακόμη την πολιτική «καρότο και μαστίγιο».
Ο καθένας υπουργός έχει χρέος να εκφράζει δημόσια την άποψή του ακόμη και όταν διαφωνεί. Εάν μπορέσει να την επιβάλλει, ακόμη καλύτερα εάν είναι προς το συμφέρον των πολλών και ειδικά αυτών που έχουν στοχοποιηθεί με αμείλικτο μάλιστα τρόπο, πληρώνοντας για μία ακόμη -πολλοστή φορά- τη νύφη.
Με όλα τα δάκτυλα
