Απλοί πολίτες, συνταξιούχοι, μισθωτοί, μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες δε βλέπουν πλέον φως στο τούνελ
Είπαμε, από την πρώτη μέρα, ότι το κοινωνικό μέρισμα πρέπει να βασίζεται στην ανάπτυξη της οικονομίας, στην παραγωγή νέου πλούτου, στην αύξηση των θέσεων εργασίας, στα γεμάτα από ασφαλιστικές εισφορές ταμεία κι όχι σε ένα περίσσευμα που προήλθε από την υπερφορολόγηση και τις περικοπές κοινωνικών δαπανών. Όταν για συντάξεις το κράτος δίνει κάθε χρόνια περί τα 15 δις ευρώ, ώστε να καλύψει το έλλειμμα των ταμείων, για ποιες παροχές μπορούμε να μιλάμε; Κι όταν η εισφοροδιαφυγή, η «μαύρη» εργασία και οι χαμηλοί μισθοί έχουν προκαλέσει τρομακτική μείωση στα έσοδα των ταμείων, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι συντάξεις, τότε πώς θα πρέπει να χαίρεται κανείς για μια εφάπαξ παροχή, έστω κι αν αυτή είναι σημαντική εν όψει εορτών για να καλυφθούν οικογενειακές υποχρεώσεις.
Πρέπει, ειδικά οι κυβερνώντες που έχουν την τύχη της χώρας στα χέρια τους, να συνειδητοποιήσουν πως η ελληνική οικονομία χρειάζεται ένα πολυετές πλάνο βιωσιμότητας που θα στηρίζεται στην ανάπτυξη κι όχι σε «πυροτεχνήματα» και φιλοδωρήματα. Μια χώρα με υπέρογκο δημόσιο χρέος πρέπει πρώτα να νοικοκυρέψει τα του οίκου της και στη συνέχεια να προχωρά σε χαλάρωση των περιορισμών. Σε άλλη περίπτωση, απλά θα επιδεινώνεται η κρίση, θα βαθαίνει η ύφεση, η κοινωνία θα εξαντλείται και τα μνημόνια θα διαδέχονται το ένα το άλλο για να κλείσουν τα νέα ελλείμματα που θα έχουν στο μεταξύ δημιουργηθεί.
Όταν το δημόσιο χρέος είναι πάνω από 300 δισ. για πολύ καιρό και ταυτόχρονα το «δίδυμο» ιδιωτικό χρέος τείνει να φτάσει το παραπάνω ποσό, τότε δεν μπορεί κανείς να περιμένει ότι μια χώρα έχει ελπίδες σωτηρίας.
Και εδώ που φτάσαμε χωρίς επενδύσεις, με το οικονομικό κλίμα στο ναδίρ, και με τους πολίτες τόσο απαισιόδοξους, πολύ δύσκολα μπορεί να αναστραφεί το κλίμα.
Και δυστυχώς, παρά τις εξαγγελίες ή τις υποσχέσεις ότι δε θα υπάρξουν νέα μέτρα, οι περισσότεροι «οχυρώνονται» και περιμένουν ακόμη μία καταιγίδα. Οι επιχειρηματίες δεν τολμούν καν να σκεφτούν ότι θα επενδύσουν, ή ακόμη κι αν το κάνουν, δε βρίσκουν ρευστό, αλλά και ευνοϊκό περιβάλλον. Όσο για τους πολίτες; Περιμένουν την επόμενη φοροεπιδρομή αναλογιζόμενοι τι θα πληρώσουν και τι θα ρίξουν στον «κουβά» με τα 93 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμα χρέη.
Μιλάμε δηλαδή για μία κατάσταση που είναι άσχημη και μπορεί να γίνει χειρότερη, κι αυτό είναι το μεγάλο κακό για την ελληνική οικονομία. Απλοί πολίτες, συνταξιούχοι, μισθωτοί, μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες δε βλέπουν φως στο τούνελ, εκτιμούν ότι θα επιβαρυνθούν τα οικονομικά της οικογένειάς τους αλλά και του κράτους.
Σχεδόν εννέα στους δέκα Έλληνες είναι απαισιόδοξοι, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών εκτιμά ότι και το 2017, και τα επόμενα χρόνια, θα είναι χειρότερα από αυτά που έχει περάσει ο ελληνικός λαός. Με τέτοια απαισιοδοξία, παροχές σαν αυτές που ανακοινώνονται δεν αρκούν από μόνες τους για να φτιάξουν το κλίμα.
