Σκέτη απογοήτευση και το χθεσινό συλλαλητήριο ΕΚΒ και ΑΔΕΔΥ. Λίγο ακόμη και θα νόμιζε κανείς ότι πρόκειται για αντισυγκέντρωση στήριξης των κυβερνητικών μέτρων.
Οι ίδιοι και οι ίδιοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, γνωστοί με τα μικρά τους ονόματα, συνδικαλιστές οι περισσότεροι και μεγάλοι απόντες οι ίδιοι οι θιγόμενοι. Εργαζόμενοι ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, που μάλλον προτίμησαν για μία ακόμη φορά την ηρεμία του καναπέ τους από το να βρεθούν στην Πλατεία και να διαμαρτυρηθούν.
Τελικά ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε… Δεν εξηγείται αλλιώς να αλλάζει άρδην η ζωή μας, να υποχρεωνόμαστε να δουλέψουμε σαράντα χρόνια με μισά λεφτά και μισή σύνταξη και να μένουμε ακόμη με σταυρωμένα χέρια.
Τέσσερις χιλιάδες μέλη εγγεγραμμένα στο Συνδικάτο Οικοδόμων, 70% η ανεργία στο Νομό, απλήρωτοι και σε επίσχεση εργασίας εργατοτεχνίτες στη ΜΕΛΚΑ και όμως στην Πλατεία δεν ήταν περισσότεροι από 10.
Το ίδιο και με τους εργαζόμενους της ΜΕΤΚΑ. Απολύσεις έγιναν, οικειοθελείς αποχωρήσεις επίσης, πρόγραμμα μετανάστευσης ετοιμάζονταν, οι εργαζόμενοι όμως απόντες.
Προσλήψεις και προβλήματα καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο και στα Κέντρα Υγείας, εκτός από τους συνδικαλιστές των σωματείων τους κανείς άλλος δεν διατράνωσε την αντίθεσή του για τα μέτρα. Και εάν συνεχίσουμε την καταγραφή, δεν θα βρούμε εργοστάσιο και σωματείο να έδωσε χθες το παρών σε πλήρη διάταξη στο συλλαλητήριο.
Αφού ακόμη και η ιδέα της πορείας εγκαταλείφθηκε άρον – άρον υπό τα μειδιάματα των περαστικών.
Το πρόβλημα είναι γενικότερο. Δεν έχει να κάνει μόνο με τις ηγεσίες που σαφώς έχουν τις ευθύνες τους διαχρονικά για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν αγώνες και προβλήματα της εργατικής τάξης. Έχει να κάνει πλέον με το φόβο και ενδεχομένως με την απογοήτευση που έχει κυριεύσει τους εργαζόμενους και όλους τους πολίτες σε τέτοιο βαθμό, που είναι πλέον πεπεισμένοι ότι όσες απεργίες και να κάνουν, σε όσα συλλαλητήρια και εάν συμμετάσχουν, δεν θα αλλάξει τίποτα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι απαραιτήτως συμφωνούν με τα μέτρα. Έτσι όμως το διαχειρίζεται η κυβέρνηση, γιατί έτσι τη βολεύει. Έτσι θα βόλευε την κάθε κυβέρνηση που σπεύδει μέσα στο καλοκαίρι να περάσει τα χειρότερα μέτρα που παραπέμπουν ευθέως στον εργασιακό μεσαίωνα. Εάν χθες το απόγευμα μπορούσε ο Υπουργός Εργασίας να δει από μία γωνιά… τους απεργούς της Πλατείας Ελευθερίας, θα αισθανόταν δικαιωμένος. Εάν αυτός είναι ο στόχος, τότε συνάνθρωποι, νενικήκαμεν…
Νενικήκαμεν
