«Δεύτερο ρούχο…»

δεύτερο-ρούχο-851206

Ο όρος απόγνωση χρησιμοποιείται πολλές φορές στην ορολογία μας. Άλλες για να καταδείξει συναισθήματα και άλλες αλληγορικά για να καταγραφεί στο μέγιστο βαθμό μία δύσκολη κατάσταση.
Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα το συγκεκριμένο συναίσθημα αποτελεί δεύτερο «ρούχο» για πολύ κόσμο. Απόγνωση, γιατί νιώθουμε εργασιακή ανασφάλεια. Απόγνωση, γιατί ζούμε καθημερινά την τρομοκρατία των λογαριασμών. Απόγνωση και απογοήτευση ταυτόχρονα, διότι βλέπουμε η ζωή μας να χειροτερεύει από μέρα σε μέρα χωρίς να ελπίζουμε ότι θα φτιάξουν τα πράγματα. Και έτσι συνεχίζουμε. Τρομερό συναίσθημα. Τσακίζει τα πάντα. Την όρεξη για δουλειά, την αύρα του καλοκαιρινού πρωινού, ακόμη και την ίδια την προσμονή των καλοκαιρινών διακοπών.
Ξυπνάς το πρωί και με το καλημέρα, ξεκινάει ένα ατέλειωτο τρέξιμο. Να ψάξεις να βρεις λεφτά. Να πληρώσεις λογαριασμούς.
Να ξεχρεώσεις τράπεζες, να εξασφαλίσεις χρήματα για το σούπερ μάρκετ, για τα φροντιστήρια των παιδιών και για την ασφάλεια του αυτοκινήτου. Πού καιρός να σκεφτείς διακοπές ή να έχεις όρεξη να δουλέψεις με μεράκι. Έχει πάει 11 το πρωί και έχεις γίνει ήδη κουρέλι…
Και εκεί που λες να χαλαρώσεις, πρέπει να τρέξεις ασθμαίνοντας για να κλείσεις ραντεβού στο ΙΚΑ, να πείσεις τον ελεγκτή γιατρό να σου εγκρίνει το παραπεμπτικό για να μην πληρώσεις τον ιδιώτη, να πιάσεις κουβέντα με τον φαρμακοποιό για να τον πείσεις να κρατήσει τη συνταγή μερικές μέρες ακόμη για να μην χρεωθείς επιπλέον τα φάρμακα.
Και ενώ νομίζεις ότι η Εφορία σε ξέχασε… χτυπάει το τηλέφωνο και πρέπει να είσαι σαφής. Να ξεκαθαρίσεις εάν έχεις τη δυνατότητα ή όχι να ανταποκριθείς στη νέα «ευνοϊκή» -την χαρακτήρισε- το Υπουργείο Οικονομικών ρύθμιση ώστε να αποπληρώσεις τις οφειλές σου.
‘Έφτασε μεσημέρι και η απόγνωση σε πνίγει. Μαζί με το παράπονο. Δεν φτάνουν τα ρημάδια. Δεν έφταναν ποτέ… τώρα όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ. Ακόμη και το καφεδάκι από το καφέ της περιοχής το πληρώνεις ανά εβδομάδα…
Όσο για την βενζίνη; Χτυπάει κόκκινο για τα καλά το ρεζερβουάρ και έπειτα επισκέπτεσαι βενζινάδικο. Με στυλ αγέρωχο υποτίθεται.. . και το 10άρικο στο χέρι… ίσα- ίσα για να μπορείς να κινηθείς μέσα στην πόλη.
Και όμως ένα χρόνο πριν… έκανες και μία βόλτα παραπέρα χωρίς να σκέφτεσαι… την αμόλυβδη. Και όσο σκέφτομαι ότι έρχεται φθινόπωρο… – όπως λένε πολλοί που μάλλον κάτι παραπάνω ξέρουν- η απόγνωση μεγαλώνει.
Το 24ωρο που περιέγραψα είμαι σίγουρη ότι αποτελεί αποτύπωση… της καθημερινής ταλαιπωρίας πολλών από εμάς. Όπως είμαι σίγουρη ότι την απόγνωση την νιώθετε εξίσου όπως και εγώ. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν διέξοδο. Και έτσι πορευόμαστε… δίνοντας κάθε μέρα τη μάχη πια της επιβίωσης.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου