Tη δεκαετία του ’60 οι γονείς μας έβλεπαν το Νίκο Ξανθόπουλο «το παιδί του λαού» και δάκρυζαν, διότι τους θύμιζε τα αδέρφια τους στην ξενιτιά, τη φτώχεια και την ανέχεια της εποχής και ένιωθαν ότι τους εξέφραζε.
Εν έτει 2010 οι Ελληνες έχουν βρει το δικό τους «Ξανθόπουλο» στο πρόσωπο του Υπουργού Εργασίας Ανδρέα Λοβέρδου. «Περνάει δύσκολα» στεναχωριέται, πικραίνεται, αλλά δίνει τη μάχη (;) για να μην περάσουν τόσο σκληρά μέτρα για το Ασφαλιστικό.
Και επειδή την «επικοινωνία» την παίζει στα δάχτυλα, συγκαταλέγεται και στους πιο δημοφιλείς της Κυβέρνησης, νομίζει ότι κλαψουρίζοντας μπορεί τελικά να περισωθεί από την οργή των εργαζομένων και όλων όσων άλλων θίγονται από τις αλλαγές που προωθεί.
Αποτελεί το τελευταίο διάστημα τον καλύτερο «πελάτη» των τηλεπαραθύρων. Από πρωινάδικα μέχρι και τα βραδινά δελτία ειδήσεων. Είναι φυσικά εργασιομανής, όπως επίσης και πολύ φιλόδοξος. Προφανώς δεν περίμενε τα πράγματα να εξελιχθούν έτσι όπως εξελίχθηκαν και αποφάσισε τελικά να βγει στην επίθεση, προκειμένου να μην καεί. Αυτός προφανώς είναι και ο απώτερος στόχος του, να μην καεί πολιτικά. Διότι εάν τον ένοιαζε να μην καούν οι εργαζόμενοι, ενδεχομένως το «κλαψούρισμα» που ρίχνει στα τηλεπαράθυρα ίσως έπρεπε να το ρίξει στην τρόικα, μήπως και μας λυπηθούν -κατά τη δική του πάντα εκδοχή- όπου η τρόικα φταίει για όλα τα δεινά. Διότι κατά την τρόικα… οι δανειστές μας βάζουν απλά σε γενικές γραμμές το πλαίσιο και η ελληνική κυβέρνηση είναι αυτή που αποφασίζει. Όπως αποφασίζει. Μέχρι στιγμής πάντως ακολουθεί την τακτική «καρότο και μαστίγιο». Τη μία μέρα μας στέλνει στην κόλαση και την επόμενη… μας υπόσχεται μία στάση, πριν το τσουρούφλισμα. Σε κάθε περίπτωση πάντως κερδισμένοι δεν είμαστε.
Στο τέλος να δείτε πως θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι πρέπει να πανηγυρίσουμε κιόλας για το «μη χείρον βέλτιστον» και ας πρόκειται ουσιαστικά για μέτρα που υποθηκεύουν την ίδια μας τη ζωή. «Το χάσαμε… πατριώτη» και δεν είναι τυχαίο. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη εδώ και αρκετές εβδομάδες, από τότε που υπογράφηκε και εγκρίθηκε από τη Βουλή το μνημόνιο. Εμείς δεν το είχαμε καταλάβει. Όπως και οι βουλευτές που το ψήφισαν. Εκ των υστέρων κατάλαβαν τι έκαναν, γι’ αυτό δεν έχουν μούτρα να κυκλοφορήσουν στις εκλογικές τους περιφέρειες.
Παρεμπιπτόντως έχω μία απορία… Τι θα γίνει με το συνταξιοδοτικό των βουλευτών; Θα ισχύει ό,τι και σήμερα ή θα αλλάξει όπως και για όλους εμάς τους κοινούς θνητούς;
Δεν είναι δυνατόν ένας απλός εργαζόμενος με 40 χρόνια να παίρνει ψίχουλα και αν θελήσει να βγει και νωρίτερα και έχει και ποινή 6% και ο βουλευτής να παίρνει κανονικά τη σύνταξή του. Γιατί; Του έγιναν τίποτα κρατήσεις γι’ αυτή; Μην ψάχνετε για απάντηση. Το πολύ- πολύ να μας κατηγορήσουν κιόλας για λαϊκισμό. Έχουν άλλωστε τον τρόπο διαχρονικά… να βγαίνουν και από πάνω.
Ξανθοπουλειάδα…
