Ο εργασιακός μεσαίωνας είναι πραγματικότητα και με τη βούλα… Απομένει η υπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας για να αρχίσει να εφαρμόζεται. Σε συνδυασμό μάλιστα με το νέο ασφαλιστικό είναι ήδη προαποφασισμένη η καταδίκη μας.
Την ώρα που εργαζόμενοι του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα βρίσκονται στους δρόμους ζητώντας απόσυρση των αντιλαϊκών μέτρων, η Κυβέρνηση υπό της οδηγίες της τρόικας συνεχίζει το «τσαμπουκά», εγκρίνοντας πρωτόγνωρες ρυθμίσεις με τις οποίες ακόμη και οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών οργανώσεων αντιδρούν.
Σε μία περίοδο ύφεσης, με την ανεργία να χτυπάει κόκκινο, πριμοδοτούνται οι απολύσεις. Μία απόφαση που δεν έχει καμία αιτιολογία , δεν ζητήθηκε από κανέναν από τους κοινωνικούς εταίρους, κρίθηκε όμως επιβεβλημένη από την τρόικα. Τώρα πώς μπορεί να δημιουργηθούν προϋποθέσεις αύξησης της ανταγωνιστικότητας με τέτοιες ρυθμίσεις μόνο αυτοί που σκαρφίστηκαν αυτό το σχέδιο το γνωρίζουν.
Παράλληλα το προεδρικό διάταγμα, σύμφωνα με τις επιταγές του Μνημονίου της Τρόικας, μειώνει μέχρι και 50% τις αποζημιώσεις λόγω απόλυσης, αυξάνει το επιτρεπτό ποσοστό των ομαδικών απολύσεων και απαξιώνει την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, μειώνοντας την αμοιβή των νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας στα 592 ευρώ με το τρικ της μαθητείας.
Οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις που ανατρέπουν τα έως τώρα δεδομένα στην αγορά εργασίας είναι πράγματι πρωτόγνωρες και ταυτόχρονα αντεργατικές και αντιλαϊκές.
Σε καμία χώρα που εφαρμόστηκαν δεν έφεραν αποτελέσματα. Γιατί πιστεύουν ότι θα ανατραπεί αυτή η κακή παράδοση, κανείς δεν ξέρει. Οι εργαζόμενοι πάντως από προχθές είναι όχι απλά μουδιασμένοι, αλλά απογοητευμένοι. Προδομένοι, ευνουχισμένοι και εγκαταλειμμένοι. Στο έλεος της εργασιακής ανασφάλειας. Και εάν πρόκειται μάλιστα για νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Αυτά τα παιδιά των 20 και 25 χρόνων θα ξεκινούν δουλειά για 590 περίπου ευρώ και εάν απασχολούνται ασταμάτητα για 40 χρόνια θα έχουν ελπίδες να πάρουν σύνταξη στα 65. Εάν πατήσουν τα 30 και.. όπως λέει η ελληνική πραγματικότητα, τότε θα φτάσουν τα 70 για να δικαιούνται σύνταξη. Όλα αυτά βεβαίως για εμάς τους πληβείους, διότι κάποιοι, όπως όσοι σήμερα κυβερνούν και νομοθετούν, δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Μπορεί να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, για τον εαυτό τους όμως έχουν ήδη επιφυλάξει καλύτερη τύχη. Όπως και για τα παιδιά τους. Τώρα για τους άλλους ποιος νοιάζεται… Αυτοί αποδεικνύουν κάθε φορά με τα μέτρα που παίρνουν ή εγκρίνονται με την ανοχή τους ότι ζούνε σε έναν άλλο κόσμο. Ίσως γι’ αυτό και δεν έχουν ακόμη καταλάβει ότι έχουν εξελιχθεί σε διαχειριστές μίας πολιτικής που στο σύνολό της στην οικονομία και την εργασία έχει βάλει στο στόχαστρο τον άνθρωπο.
