Η τρόικα απέτυχε να κατανοήσει τις ανθρωπιστικές και πολιτικές δυσκολίες που επέφεραν επτά χρόνια οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα
Η απογοήτευση των Ελλήνων από την Κυβέρνηση, η εμμονή των δανειστών στους στεγνούς αριθμούς και ο ρόλος του ΔΝΤ που είναι νεφελώδης, το τελευταίο διάστημα, δημιουργούν την αίσθηση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο επεισόδιο ατέρμονης διαπραγμάτευσης που ενδέχεται να κοστίσει και πάλι ακριβά στη χώρα.
Σε συνδυασμό μάλιστα με την ακατανόητη ολιγωρία στο να ληφθούν αποφάσεις για το ελληνικό χρέος, αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτό το κλίμα ανασφάλειας μπορεί πολύ σύντομα να μετατραπεί σε εφιάλτη.
Ολοι ομονοούν ότι είναι απαραίτητη η ελάφρυνση χρέους αλλά την ίδια στιγμή είναι οι ίδιοι αξιωματούχοι που σπεύδουν να βάλουν διάφορα προσκόμματα ως προς αυτό.
Εχει απόλυτο δίκιο ο πρωθυπουργός σε αυτό το σημείο όταν λέει και ξαναλέει ότι οι ευρωπαίοι θα πρέπει να τηρήσουν τις υπογραφές που έβαλαν κάτω από μία συμφωνία σε επίπεδο Συνόδου Κορυφής. Μέχρι εκεί όμως ως προς το δίκαιο της απαίτησης Τσίπρα.
Διότι από την άλλη, εάν ακόμη και αυτή η ελάφρυνση του χρέους- όταν έρθει- δεν συνοδευτεί και από ένα άλλο μίγμα πολιτικής, δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτα σε μία χώρα ταλαιπωρημένη που η υπερφορολόγηση σε συνδυασμό με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των τραπεζών έχουν δημιουργήσει μία πρωτόγνωρη ασφυξία.
Επιπλέον παρά τις πολυετείς διασώσεις και τα δήθεν μεταρρυθμιστικά προγράμματα, η ελληνική ανεργία παραμένει πάνω από 28%, ενώ περίπου οι μισοί νέοι της χώρας εξακολουθούν να είναι άνεργοι. Οι άλλοι μισοί έχουν ήδη μεταναστεύσει στο εξωτερικό αναζητώντας μία καλύτερη τύχη.
Η τρόικα απέτυχε να κατανοήσει τις ανθρωπιστικές και πολιτικές δυσκολίες που επέφεραν επτά χρόνια οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης.
Τα χρόνια αρνητικής ανάπτυξης, συσσωρεύονται έχοντας πλέον προκαλέσει μια βαθιά ύφεση. Και όμως οι πιστωτές επιμένουν να λειτουργούν σαν λογιστές που κοιτούν μόνο τα νούμερα, αγνοούν τον πόνο και ελάχιστα ενδιαφέρονται για το αποτέλεσμα. Και από πίσω ακολουθεί η Κυβέρνηση που επιμένει να παραπλανεί το λαό σχετικά με τις οικονομικές προοπτικές και την υπόσχεση να εξαλείψει τον ζυγό της λιτότητας που επιβλήθηκε από τους πιστωτές της Ελλάδας. Όλοι γνωρίζουν ότι προοπτική δεν μπορεί να υπάρξει εάν πρώτα δεν αντιμετωπιστεί δραστικά το θέμα του χρέους.
Οπερ σημαίνει ότι Κυβέρνηση και πιστωτές μπορεί να έφτασαν σε συμφωνία τον Αύγουστο του 2015, γνώριζαν όμως ότι δεν ήταν ρεαλιστική. Οι απαιτήσεις που εκφράστηκαν προς την Ελλάδα δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιτευχθούν και το ΔΝΤ το παραδέχθηκε αυτό, όταν σημείωσε ότι η χώρα χρειαζόταν ελάφρυνση χρέους, παρότι απότυχε να προχωρήσει σε συγκεκριμένη πρόταση τότε.
«Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Μία χώρα σε αδιέξοδο, μία κυβέρνηση όμηρος και ένας λαός «μοιραίος και άβουλος αντάμα». Δεν δραματοποιούμε καμία κατάσταση. Είναι η σκληρή πραγματικότητα που διαπερνά οριζοντίως και καθέτως πλέον την ελληνική κοινωνία.
