«Ραπανάκια για την όρεξη»

ραπανάκια-για-την-όρεξη-851206

Τελικά σε αυτή τη χώρα οι περισσότεροι αρέσκονται στις επισημάνσεις. Ακόμη και τώρα που ο κλοιός άρχισε να σφίγγει επικίνδυνα ως θηλιά στο λαιμό μας, ακόμη επισημάνσεις ακούμε και διαβάζουμε.
Επισημάνσεις για την οικονομία, επισημάνσεις για την υγεία, επισημάνσεις για τη δημόσια διοίκηση, για το ασφαλιστικό, για την παιδεία… και… και…
Ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου επισημάνσεις και προτροπές έκανε στο προχθεσινό πολιτικό συμβούλιο. Υπό το πρίσμα μίας κεντρικής διαπίστωσης ότι η χώρα πρέπει να σωθεί και τα μέτρα που λαμβάνονται κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, ζήτησε συστράτευση, απαλείφοντας -προφανώς για ευνόητους λόγους- ως κεντρική παρατήρηση, την επισήμανση ότι για να σωθεί η χώρα την πληρώνει προς το παρόν μόνο ο λαός.
Ο πρωθυπουργός αναφερόμενος στο ΠΑΣΟΚ είπε ότι "έχει ρόλο, πρέπει να ξαναδιαμορφώσουμε συνεκτικές σχέσεις για να κλείσουμε το ρήγμα που είναι φυσιολογικό ότι υπήρξε με τα κινήματα από τα μέτρα που πήραμε", ενώ τάχθηκε υπέρ της αναδιοργάνωσης των μαζικών χώρων, που ο ρόλος τους "δεν είναι μόνο η διεκδίκηση για το μισθολογικό ή το συνταξιοδοτικό".
Εκτός από την επισήμανση στα παραπάνω υπάρχει και η υπόδειξη. Με κομψό θα έλεγα τρόπο που ωστόσο δείχνει ότι υπάρχει ενόχληση για το γεγονός ότι θα συνδικάτα σε αυτή… την πορεία, ακόμη και με «πράσινη ηγεσία» δεν συμπορεύονται με τις κυβερνητικές επιταγές.
«Μήπως συμπορεύεται το κόμμα»; Όχι φυσικά, διότι το «βάζω πλάτη» που ζητάει ο πρωθυπουργός, σημαίνει ενεργοποίηση, σημαίνει πολιτικά αντανακλαστικά, σημαίνει παρέμβαση. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από ότι συμβαίνει τώρα, όπου όλα κινούνται σε ένα καθαρά «οργανωτικό» μοτίβο που εξαντλείται στα απολύτως απαραίτητα.
Διαφωνούν και δεν ομιλούν ή εκτιμούν ότι η σιωπή είναι χρυσός; Και στα δύο ερωτήματα ο καθείς μπορεί να απαντήσει όπως επιθυμεί. Η διαπίστωση όμως είναι κοινή. Μία εκκωφαντική σιωπή που ξεκινά από το κόμμα, διαπερνά τους βουλευτές που έχουν χαθεί «από προσώπου γης» στις εκλογικές τους περιφέρειες και φτάνει μέχρι τα μεσαία στελέχη σε όλη την Ελλάδα. Η κάθε κατηγορία για τους δικούς της λόγους, επιλέγει το ρόλο του «απλού θεατή». Άντε καμία φορά του προβληματισμένου. Μέχρι όμως εκεί.
Όσο για τα συνδικάτα, νομίζω ότι η στάση τους υπαγορεύεται πλέον από την ανάγκη να απογαλακτιστούν για να μην κατηγορηθούν για ενδοτισμό και ξεπούλημα. Είναι άκαιρο λοιπόν και εξίσου αδιανόητο να ζητά κανείς ή πολύ περισσότερο να προτρέπει κιόλας τα συνδικάτα να μην ασχοληθούν κατά κύριο λόγο με τα μισθολογικά ή τα συνταξιοδοτικά που καίνε όλο τον κόσμο σήμερα. Εάν δεν το κάνουν δεν έχουν λόγο ύπαρξης πια. Εκτός και εάν αυτός είναι ο απώτερος στόχος ορισμένων, θέμα που έχουν ευθύνη να ψάξουν άλλοι και όχι εμείς.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, όσο ορθή και να είναι η επισήμανση του πρωθυπουργού ότι τα συνδικάτα και τα κοινωνικά κινήματα πρέπει να στραφούν και σε πρωτοβουλίες για τη διαφάνεια, την πράσινη ανάπτυξη, την παιδεία, φαντάζει πολυτέλεια, όταν «το σπίτι σου καίγεται» να κοιτάς να σώσεις τα κουφώματα.
Με άλλα λόγια, καλές οι θεσμικές πρωτοβουλίες, αλλά όταν το νέο ασφαλιστικό βάζει συθέμελα φωτιά στον εργασιακό μας βίο, τα μέτρα της τρόικας περιορίζουν τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό στο έσχατο και συνάνθρωποί μας αυτοπυρπολούνται γιατί απειλούνται με κατασχέσεις…, όλα τα άλλα είναι «ραπανάκια για την όρεξη».

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου