Ηξερε ότι η επιβαρυμένη υγεία του δεν θα του επέτρεπε να κάνει απεργία πείνας. Στις εκκλήσεις όμως όλων και στις παραινέσεις απαντούσε με ένα χαμόγελο, που ωστόσο μπορεί να έκρυβε και πίκρα.
Στους αγώνες ξεκινούν οι λίγοι… και έπειτα γίνονται πολλοί -εάν φυσικά το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Ο πρόεδρος των περιπτερούχων της περιοχής μας Κων. Κόγιας είναι ένας από αυτούς τους λίγους. Ασυμβίβαστος, αγωνιστής και πολλές φορές «μοναχικός καβαλάρης».
Έτσι ήταν και σε αυτή την απεργία πείνας. Κάποιοι συνάδελφοι μαζί του και χωρίς δεύτερη κουβέντα έστησαν δύο αντίσκηνα σε έναν πεζόδρομο στη Λάρισα και άρχισαν το δικό τους αγώνα.
Δίπλα τους μία μικροφωνική εγκατάσταση από όπου ακούγονταν κατά διαστήματα τα αιτήματα του κλάδου ή τραγούδια του Θεοδωράκη και του Νταλάρα. Τραγούδια που έχουμε συνηθίσει να ακούμε σε συγκεντρώσεις και πορείες.
Οι κουβέντες από το στόμα του προέδρου έβγαιναν με το ζόρι. Καταβεβλημένος, αλλά ταυτόχρονα προβληματισμένος. Ενδεχομένως και απογοητευμένος. Είναι άλλο να λες ότι η σημερινή εποχή του ωχαδερφισμού δεν προσφέρεται για τέτοιες δράσεις και άλλο να το νιώθεις στο πετσί σου.
Υπάρχουν όμως ορισμένοι άνθρωποι -και σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο Κων. Κόγιας- που ήταν, είναι και θα παραμείνει μέχρι τέλους ραμαντικός, αλτρουιστής και ένας αγωνιστής της ζωής. Αγωνίζεται για τον κλάδο του με το πάθος μικρού παιδιού, πιστεύει σε ιδεώδη που σήμερα θεωρούνται από τους περισσότερους ξεπερασμένα. Και όμως ο ίδιος επιμένει. Πιστεύει ότι στο τέλος η άποψή του θα δικαιωθεί και θα πειστεί η Πολιτεία να ακουμπήσει στα προβλήματα, δίνοντας λύση επί της ουσίας και όχι απλά προφορικές δεσμεύσεις.
Κάποιοι μόλις είδαν τα αντίσκηνα στον πεζόδρομο της οδού Παπακυριαζή, αγχώθηκαν μήπως και τους χαλάσει «η μόστρα».
Ίσως να σκέφτηκαν ότι τέτοιες κινητοποιήσεις χαλάνε την «πιάτσα». Οι απλοί πολίτες όμως περνούσαν από εκεί και με την καλημέρα τους και ένα ανθρώπινο σφίξιμο της παλάμης, έδειχναν να συμφωνούν, συνειδητοποιώντας ότι κανένας δεν κάνει απεργία πείνας για την πλάκα του.
Δεν ξέρω εάν τα αιτήματα των περιπτερούχων ικανοποιηθούν ή όχι. Είμαι ωστόσο σίγουρη ότι αυτό που έκανε ο Κώστας, ελάχιστοι μπορούν να το κάνουν. Όχι γιατί φοβούνται ή δεν έχουν τις σωματικές δυνάμεις, αλλά γιατί τους λείπει -μας λείπει, εάν θέλετε- η ψυχή. Μας λείπει ο ρομαντισμός, ίσως ακόμη και η τρέλα. Αυτή η ωραία τρέλα να αγωνιστείς μέχρι τέλους για αυτά που πιστεύεις ότι δίκαια διεκδικείς. Γι’ αυτό ίσως και νιώθουμε την ανάγκη κάποιες φορές να αναγνωρίσουμε το «μεγαλείο» ορισμένων άλλων.
Μοναχικός καβαλάρης
