Οι εργαζόμενοι σήμερα βγαίνουν για μία ακόμη φορά στους δρόμους. Πανεργατική 24ωρη απεργία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που αναμένεται να παραλύσει τη χώρα.
Μία ακόμη κινητοποίηση μέσα σε ελάχιστα σύντομο χρονικό διάστημα, γεγονός που καταδεικνύει ότι τα προβλήματα είναι έντονα και η αντίσταση μονόδρομος.
Οι εργαζόμενοι φοβούνται για το μέλλον. Bιώνουν ένα δύσκολο παρόν. Ανησυχούν για αυτά που έρχονται και εναντιώνονται σε αποφάσεις που ελήφθησαν ερήμην τους και θεωρούνται άδικες και αντιλαϊκές.
Η οικονομική τους θέση επιδεινώνεται διαρκώς και εάν υλοποιηθούν τα σενάρια για περαιτέρω μείωση των αποδοχών και κατάργηση του 13 και 14ου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα, τότε η κατάσταση θα φτάσει στο μη… περαιτέρω.
Ψαλιδισμένες αποδοχές, μεγαλύτερη φορολογία, περισσότερα χρόνια δουλειάς, χαμηλές συντάξεις σκιαγραφούν ένα εφιαλτικό μέλλον.
Δεν έχουν πειστεί ότι δημιουργούνται συνθήκες ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας και
εξόδου από την κρίση, αφού ήδη έχουν περιορίσει την κατανάλωση και σταδιακά ανατρέπουν τον οικογενειακό προγραμματισμό προς το χειρότερο.
Νιώθουν ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες ότι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από όσους έφτιαξαν και συντηρούν τις πολιτικές που κάνουν ότι μπορούν για να οδηγηθούμε εκτός από το οικονομικό αδιέξοδο και στην κοινωνική χρεωκοπία. Κάθε πέρσι και καλύτερα δηλαδή και είμαστε ακόμη στην αρχή, υποστηρίζουν οι περισσότεροι.
Δεινοπαθούν αφού υποχρεώνονται σε μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, διαθεσιμότητες, με αποδοχές πείνας μερικές φορές και πενιχρά ασφαλιστικά δικαιώματα.
Αυτοί οι εργαζόμενοι δεν έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται. Υπάρχουν απλά και δίνουν τη μάχη, προσδοκώντας ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουν να εργαστούν κανονικά.
Από την άλλη οι μισθωτοί με σταθερή απασχόληση, νιώθουν κάθε μέρα την ανασφάλεια.
Υποχρεώνονται να σκύβουν το κεφάλι , αποδέχονται να είναι «θύματα» των συνεπειών της πολιτικής που οδηγεί τους εργαζόμενους στην ενοικίαση και την περιστασιακή απασχόληση.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα σκηνικό αν μη τι άλλο ζοφερό. Δεν δημιουργήθηκε φυσικά τώρα. Ούτε μέσα σε έξι μήνες. Προϋπήρξε, διότι όλοι εμείς που λεγόμαστε εργαζόμενοι δεν είχαμε αντιληφθεί ότι έπρεπε να αντιδράσουμε νωρίτερα. Δυναμικά και όχι νωχελικά, όπως ενδεχομένως επιτάσσει η υποχρέωση μίας απεργιακής κινητοποίησης.
Τώρα που ωστόσο τα πράγματα έχουν φτάσει στο παρά πέντε, τώρα που έχουμε συνειδητοποιήσει ότι «το μαύρο» στη ζωή μας δεν πάει άλλο, οφείλουμε να αντιδράσουμε. Με αγωνιστικές μορφές δράσης, αντιπαραβάλλοντας τα δικά μας επιχειρήματα, τα δικά μας αιτήματα, τα δικά μας πιστεύω.
Με τρόπο που να συνάδει με το δίκαιο των αιτημάτων μας και απαιτώντας να εισακουστούμε. Από την πολιτεία, από τους εργοδότες, από την εκάστοτε κυβέρνηση. Παρόντες, για να έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε. Επειδή ήμασταν και εμείς εκεί, όχι γιατί κάποιοι άλλοι θα δώσουν πάλι τη μάχη για εμάς.
