Τελικά ο εργαζόμενος ποτέ δεν δικαιώνεται. Είναι να μην μπλέξεις στις μυλόπετρες του συστήματος και των νόμων που δίνουν το δικαίωμα σε μεγαλοεργοδότες… να σου χρωστούν χρόνια ολόκληρα και να κυκλοφορούν έξω σαν κύριοι.
Κάνουν μία ρύθμιση, υπάγονται σε ένα νόμο και όλα μέλι γάλα. Φυσικά τέτοιες ρυθμίσεις για εμάς τους εργαζόμενους που να μας απαλλάσσουν δια παντός ουσιαστικά από τα χρέη μας δεν υπάρχουν. Το δικαίωμα να χρωστά και να μην τον ακουμπά κανείς έχει όποιος χρωστάει δισεκατομμύρια. Και από παραδείγματα άλλο τίποτα. Να φρίττει το μάτι μας.
Οκτώ χρόνια περίμεναν οι πρώην εργαζόμενοι της Μεταλλουργικής για να ολοκληρωθεί η εκκαθάριση. Εννιά και πλέον οι πρώην εργαζόμενοι της ΒΙΟΠΑΛ. Στο περίμενε για αρκετά χρόνια και οι εργαζόμενοι της Βαμβακουργίας. Και τώρα έχουμε τους πρώην εργαζόμενους και τους παραγωγούς της ΑΔΕΛΚΑΝ. Άλλο σήριαλ της περιοχής μας.
Δεκατρία ολόκληρα χρόνια περιμένουν από χρόνο σε χρόνο τα χρήματά τους αλλά τίποτα.
Η υπομονή τους έχει στερέψει και λογικά. Κανείς δεν ξέρει τι υποχρεώσεις έχουν δημιουργήσει αυτοί οι άνθρωποι. Εάν αναγκάστηκαν να χρεωθούν αυτά τα χρόνια για να τα βγάλουν πέρα ή εάν έχουν βγει ακόμη και στο περιθώριο της τοπικής κοινωνίας, επειδή δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν. Ποιος νοιάζεται; Κανείς. Κάθε φορά οι εμπλεκόμενοι στην εκκαθάριση αγοράζουν χρόνο, παραπέμποντάς τους από μήνα σε μήνα και από χρόνο σε χρόνο και έχει ο Θεός…
Πολλοί από αυτούς που είχαν ποντάρει σε αυτά τα χρήματα, όπως λέει το ρεπορτάζ, έχουν πεθάνει ήδη. Τα χρήματα σε αυτές τις περιπτώσεις πάνε προς όφελος του Κράτους. Άλλοι πάλι που έχουν χάσει κάθε ελπίδα ότι κάποιος θα τους ακούσει, αυτοσαρκάζονται -για να μην κλάψουν- και επισημαίνουν ότι θα τα δηλώσουν στη διαθήκη τους για να τα πάρουν τα παιδιά τους.
Απίστευτες ιστορίες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Υπάρχει τελικά δικαιοσύνη; Με τέτοια δείγματα, μάλλον όχι.
Διότι, εάν μη τι άλλο, ακόμη και με ρυθμούς χελώνας να εξελισσόταν αυτή η εκκαθάριση, 13 χρόνια μετά θα έπρεπε να έχει τελειώσει. Ακόμη και με δόσεις να επιχειρούσαν να ξεχρεώσουν τους εργαζόμενους, θα το είχαν πετύχει σε μεγάλο βαθμό μέχρι τώρα.
Δεν επιλέχτηκε όμως αυτή η λύση. Ακολουθείται η γνωστή οδός. Η εύκολη. Παραπέμπουμε τους εργαζόμενους στο απώτερο μέλλον και όποιος αντέξει. Πάω στοίχημα ότι ακόμη και στον κοινοβουλευτικό έλεγχο που ασκεί τώρα το ΚΚΕ, η απάντηση των αρμοδίων υπουργών θα είναι τυπική. Σαν αυτές που έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Εκτός και εάν πράγματι αυτή τη φορά αλλάξει κάτι. Μακάρι.
