Μία – μία ξεπροβάλουν μπροστά μας καθημερινά οι «εκπλήξεις» που μας επιφυλάσσει το επόμενο διάστημα η ένταξη στον μηχανισμό στήριξης.
Μνημόνια και υποσημειώσεις, αστερίσκοι και άνω τελείες, προκαλούν κάθε μέρα νέα σύγχυση στους πολίτες.
Οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα μέχρι το Δεκέμβριο του 2010 αφορούν μέτρα σε τριετές «πάγωμα» μισθών και καθιέρωση αμοιβών - «ασανσέρ» (το ύψος των οποίων θα αυξομειώνεται ανάλογα με την παραγωγικότητα σε επίπεδο επιχείρησης) για όλους τους μισθωτούς.
Επίσης όπως διαβάζουμε η συμφωνία για την έκτακτη οικονομική ενίσχυση προς την Ελλάδα προβλέπει μείωση του ύψους των αποζημιώσεων για τους υπαλλήλους έως 80%, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, καθώς και την προώθηση ρύθμισης για την απασχόληση των νέων έως 24 ετών και των μακροχρόνια ανέργων με 591 ευρώ το μήνα.
Με αυτά τα δεδομένα τα συνδικάτα ζητούν εναγωνίως να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους, αφού αντιλαμβάνονται ότι όσο περνάει ο καιρός όλο και θα απομειώνεται κάθε διαπραγματευτική τους δυνατότητα.
Όταν ακούς τον ΣΕΒ και μιλάει για την ανάγκη ευρύτερης αναθεώρησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων στον ιδιωτικό τομέα και το μηχανισμό στήριξης εμμέσως πλην σαφώς ότι να το ζητά αλλά να το απαιτεί, καταλαβαίνει κανείς ότι μας περιμένουν δυσκολότερες μέρες. Τα τελευταία οχυρά δεν έπεσαν ακόμη, αλλά είναι θέμα χρόνου πλέον.
Σύμφωνα με τα χρονοδιαγράμματα που έχουν τεθεί «μέχρι τα τέλη του χρόνου, είτε μέσα από διάλογο είτε -σε περίπτωση διαφωνίας των συμμετεχόντων- με νομοθετικές ρυθμίσεις, να έχει προωθηθεί μια σειρά σαρωτικών αλλαγών, μέσω των οποίων θα δίνεται η δυνατότητα σε ατομικό ή επιχειρησιακό επίπεδο να διαμορφώνονται αμοιβές κάτω από τα προβλεπόμενα όρια των κλαδικών συμβάσεων και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας».
Με πολύ απλά λόγια δίνεται το δικαίωμα στον εργοδότη, που μπορεί πλέον άνετα να επικαλεστεί την κρίση- αντί για την κλαδική σύμβαση, να σου αντιπροτείνει ψίχουλα, έχοντας πλέον και την νομιμοποιητική βάση για να το κάνει.
Επίσης η οδηγία είναι σαφής. Να παραμείνουν «παγωμένοι» σε ονομαστική αξία οι κατώτατοι μισθοί του ιδιωτικού τομέα για 3 χρόνια μέχρι το 2012, ενώ την ίδια ώρα απαιτείται να αναθεωρηθεί το πλαίσιο του θεσμού της Διαιτησίας, καταργώντας τις σημερινές δικλίδες ασφαλείας που παρέχει στα συνδικάτα και κατ’ επέκταση στους εργαζομένους.
Εργασιακός ευνουχισμός δηλαδή… με υπογραφές. Χρεοκοπήσαμε πολιτικά, χρεοκοπήσαμε ιδεολογικά, χρεοκοπούμε ως νοικοκυριά. Σώζουμε όμως τη χώρα… λένε κάποιοι.
Να δείτε που στο τέλος το ανέκδοτο με το Χότζα και το γάιδαρο… θα το αντικαταστήσουν με το πάθημα των Ελλήνων. Δεν είμαστε μακριά άλλωστε. Κοντεύουμε.
