Θεωρητικά όλοι οι πολίτες είμαστε ίσοι. Και λέω θεωρητικά διότι στην πράξη καθημερινά ο καθένας από εμάς βιώνει την δική του πραγματικότητα. Για άλλους είναι σκληρή και αδυσώπητη. Για ορισμένους είναι ρεαλιστική και για κάποιους άνετη…
Αυτό λέει η καθημερινή πρακτική και όποιος πλέον δεν τολμά να το παραδεχτεί ούτε μέσα του, θέλει να παραμένει αιθεροβάμων. Έτσι όμως ήμασταν όλοι όσοι πιστέψαμε ότι επειδή φορέσαμε ένα ρούχο καλύτερο από αυτά που φορούσαν οι γονείς μας και επειδή καθίσαμε και δύο φορές παραπάνω σε ένα τραπέζι με έναν μεγαλοσχήμονα- εξαιτίας της φύσης της δουλειάς- γίναμε και ίσοι μεταξύ μας.
Κούνια που μας κούναγε…!!! Ποτέ δεν θα γίνει αυτό, όσα χρόνια και να περάσουν και ας μεγαλώσαμε πολλοί από εμάς συνεπαρμένοι από το σύνθημα της δεκαετίας του ’80 «ο λαός στην εξουσία» .
Ο λαός θα παραμείνει λαουτζίκος και οι τρανοί θα παραμείνουν τρανοί… Επαναπαυμένοι στην άνεση που τους παρέχουν τα όσα εξασφάλισαν τα χρόνια της μεγάλης «καλοπέρασης».
Είναι αυτοί που σήμερα σε κοιτούν περίεργα και με ύφος χιλίων καρδιναλίων σου απαντούν, σχολιάζοντας την κρίση διά του φιλοσοφικού ερωτήματος, «μα, καλά, δεν το περίμενες ότι κάποια στιγμή θα γίνονταν όλα αυτά;. Ζούσαν όλοι μέσα στην άνεση. Πόσο θα συνεχιζόταν αυτό;».
Η λογική τους είναι σωστή. Διότι αντικατοπτρίζει μία συγκεκριμένη νοοτροπία και πολιτική άποψη. Η κοινωνία πρέπει να έχει πλούσιους και φτωχούς. Εμείς νομίζαμε πολιτικά ότι μπορεί να ανατραπεί αυτή η καθεστηκυία τάξη. Πορευτήκαμε ένα διάστημα με αυτή την αντίληψη μέχρι που άρχισαν να χτυπάνε την πόρτα μας τα δύσκολα. Και τώρα τα πολύ δύσκολα.
Στην πλειοψηφία μας ζούμε καθημερινά την «τρομοκρατία των λογαριασμών». Δουλεύουμε ώρες ολόκληρες και τελικά στο τέλος του μήνα διαπιστώνουμε ότι εκτός από το ότι δεν περισσεύει φράγκο, χρωστάμε κιόλας. Και από εκεί και πέρα ξεκινάει ο προσωπικός Γολγοθάς του καθενός. Η ανασφάλεια γίνεται τρόμος και ο τρόμος θλίψη και αδιέξοδο. Όχι τόσο γιατί διαπιστώνεις πως δεν φτάνουν τα ρημάδια.. αλλά γιατί αρχίζεις και νιώθεις άχρηστος. Βαρίδι… και ανίκανος. Απέναντι στα παιδιά σου που δυσκολεύεσαι να τα σπουδάσεις σε πόλη εκτός έδρας και να τους προσφέρεις τα καλύτερα εχέγγυα για το μέλλον τους. Στους φίλους διότι αδυνατείς να είσαι ευχάριστος, το θέλεις αλλά δεν σου βγαίνει, αλλά και απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Κυρίως σε αυτόν. Τους άλλους μπορεί και να τους κοροϊδέψεις. Αυτόν όμως με τίποτα. Σε ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Σε κουβαλά…
Ίσοι στη θεωρία και μόνο
