Η όξυνση του τυφλού μίσους δεν είναι λύση, καθώς υπάρχει κίνδυνος ανά πάσα στιγμή να γεννηθούν νέα πεδία μάχης και συγκρούσεων
Η Ευρώπη μετά το τραγικό τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες, το δεύτερο μέσα σε 4 μήνες, δεν πρέπει να αντιδράσει σπασμωδικά. Να κλειστεί ακόμη περισσότερο, να υποκύψει στην εσωστρέφεια. Γιατί αυτό θα σημάνει την ήττα. Ούτε φυσικά να επιτεθεί συλλήβδην στους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που την κατακλύζουν καθημερινά αναζητώντας μία καινούργια πατρίδα, γιατί έτσι το μόνο που θα επιτύχει είναι να διαιωνίσει το μίσος. Δεν θα πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι μιλάμε για ανθρώπους που μέχρι τώρα έχουν υποστεί τεράστιες ταλαιπωρίες ή και απώλειες. Η όξυνση του τυφλού μίσους δεν είναι λύση, καθώς υπάρχει κίνδυνος ανά πάσα στιγμή να γεννηθούν νέα πεδία μάχης και συγκρούσεων.
Αν η Ευρώπη θέλει να γλιτώσει από τον τρόμο, την εσωστρέφεια και τη διάλυση, θα πρέπει να δράσει. Οχι εκδικητικά, καθώς η βία γεννά μόνο βία, αλλά με συγκεκριμένες δράσεις και πολιτικές, τόσο στο εσωτερικό της όσο και στις εστίες του πολέμου που δημιουργούν εστίες ανάθρεψης και εκπαίδευσης τρομοκρατών. Αλλιώς όπως εκτιμούν οι αναλυτές της διεθνούς πολιτικής σκηνής, πρέπει να ετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα.
Δεν είναι άλλωστε λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι για να ελπίζει η γηραιά Ηπειρος σε επιστροφή στην ομαλότητα θα πρέπει να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του. Να δοθεί λύση στον πόλεμο στη Συρία. Μπορεί. Φτάνει όμως αυτό, είναι το ερώτημα που έρχεται στα χείλη πολλών. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι με αυτό τον τρόπο η κόλαση που ήδη έχει ξαμοληθεί, μπορεί να καταλαγιάσει και να ανασταλεί. Προφανώς και η ειρήνευση στην περιοχή θα δώσει επιχειρήματα προκειμένου να αποθαρρυνθούν άλλες τρομοκρατικές επιθέσεις. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό διότι σίγουρα μπορεί να περιορίσει την αναμόχλευση του τυφλού μίσους αλλά από μόνο του σίγουρα δεν αρκεί.
Εάν σκεφτεί κανείς αυτό που είπε ο Γιούνκερ ότι όλοι αυτοί έχουν γεννηθεί, μεγαλώσει και σπουδάσει στην Ευρώπη, δείχνει ότι για τις επιλογές τους έχουν ευθύνες και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και οι πολιτικές που εφαρμόζουν. Πολιτικές σκληρής λιτότητας, απαξίωσης του ανθρώπου και φτωχοποίησης των πολιτών με διόγκωση των φαινομένων κοινωνικής απαξίωσης και απομονωτισμού. Αντί αυτοί οι άνθρωποι να ενσωματωθούν μετατράπηκαν σε φτωχούς υπηκόους που ζούσαν σε υποβαθμισμένες συνοικίες, απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.
Ολα τα παραπάνω συνηγορούν στη βεβαιότητα ότι έχουν μεγάλες ευθύνες και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και ειδικότερα οι ευρωπαϊκές ηγεσίες για αυτό και είναι καταστροφική η λογική «Πάμε σε πόλεμο». Η μόνη λύση που μπορεί να φρενάρει τον ολοκληρωτισμό της Δύσης για να αντιμετωπίσει τον εκ της Ανατολής κίνδυνο δεν μπορεί να είναι μία πολεμική ρητορική. Η Ευρώπη οφείλει αφού συζητήσει, αφού αντιπαρατεθεί, να βρει στο τέλος τις λύσεις εκείνες που θα εγγυώνται την ασφάλεια, όσο μπορούν να την εγγυηθούν, χωρίς να διαλύουν τη δημοκρατία και την ελεύθερη διακίνηση των πολιτών.
