Το γνωστό παιχνίδι πάρτα – όλα, ωχριά μπροστά στα παζάρια που η Τουρκία έκανε στην προχθεσινή σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες. Και φυσικά αναδείχθηκε ο μεγάλος νικητής εάν σκεφτεί κανείς ότι η συμφωνία που επίκειται ευνοεί πρώτα από όλα και περισσότερο την Τουρκία που είναι και η μεγαλύτερη πηγή του κακού.
Η θέση αδυναμίας από την οποία διαπραγματεύεται η ευρωπαϊκή πλευρά καταδεικνύει άλλωστε και το πραγματικό τίμημα που καλούνται να πληρώσουν οι «28» και αφορά όχι τόσο τη χρηματοδοτική βοήθεια, την απελευθέρωση της βίζας ή το άνοιγμα ενταξιακών κεφαλαίων της ευρωτουρκικής διαπραγμάτευσης (ζητήματα οπωσδήποτε δύσκολα, αλλά εκ των προτέρων γνωστά) όσο την κραυγαλέα υποχώρηση της Ε.Ε. στα ζητήματα των «αρχών» που προβάλλει.
Φάνηκε για μία ακόμη φορά ξεκάθαρα πως ορισμένοι από τους 28 της Ευρωπαϊκής Ενωσης προτιμούν από το να φιλοξενούν πρόσφυγες να υπομένουν και να αποδέχονται όλα τα καπρίτσια της Τουρκίας αλλά και τις τυχοδιωκτικές της απαιτήσεις, υποκρινόμενοι κιόλας ότι αυτή είναι η καλύτερη δυνατή λύση.
Οι αμήχανες δηλώσεις της επικεφαλής της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής Federica Mogherini ότι «η Τουρκία είναι μια σύνθετη χώρα και η σχέση της Ε.Ε. μαζί της είναι σύνθετη επίσης» δείχνει και το εύρος της αμηχανίας της Ευρώπης που για μία ακόμη φορά εμφανίστηκε ανήμπορη να επιβάλλει τους όρους της στην Αγκυρα που παίζει όπως θέλει το παιχνίδι της, αρκεί να περάσει το δικό της.
Και από πηγή του προβλήματος έγινε η λύση.
Αρκεί κανείς να διαβάσει την πρώτη παράγραφο της κοινής δήλωσης της Συνόδου της Δευτέρας, όπου στις καθοδηγητικές αρχές επίλυσης του προσφυγικού περιλαμβάνεται «η συνεργασία με την Τουρκία σε κάθε κοινή προσπάθεια βελτίωσης των ανθρωπιστικών συνθηκών στη Συρία, η οποία θα επέτρεπε στον τοπικό πληθυσμό και τους πρόσφυγες να ζήσουν σε περισσότερο ασφαλείς περιοχές» για να αντιληφθεί ότι τελικά η Τουρκία ξέρει να κάνει το παιχνίδι της.
Kαι όσο παραμένουν εκκρεμότητες τόσο το πρόβλημα θα οξύνεται. Η Τουρκία δεν επείγεται για λύση. Η Ελλάδα είναι εκείνη που «καίγεται». Οσο και για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, οι πιο πολλές ροκανίζουν το χρόνο χωρίς να βλέπουν την καταιγίδα που έρχεται. Ορισμένες μάλιστα κυβερνήσεις παραγκωνίζουν το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον, λαμβάνοντας τις αποφάσεις τους στα ευρωπαϊκά ζητήματα με κριτήριο την εσωτερική κατάσταση της χώρας τους, μακριά από ευρωπαϊκές αρχές της αλληλεγγύης και της συνεννόησης.
Δυστυχώς από την προχθεσινή Σύνοδο οι μισές αποφάσεις που ελήφθησαν δεν ενδυναμώνουν την Ευρώπη. Αντιθέτως δημιουργούν μεγαλύτερο χάσμα.
Οσο επιμένουν να μην βλέπουν ότι οφείλουν για τις επόμενες γενιές να υπερασπιστούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και να το κάνουν πιο στέρεο και πιο αλληλέγγυο, τόσο οι αποφάσεις που θα λαμβάνουν θα απέχουν πολύ από την Ευρώπη των λαών και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
