Σε ένα διαγωνισμό μέσω ΑΣΕΠ για πέντε προσλήψεις εποχικού προσωπικού σε ένα δήμο παραμεθόριας περιοχής, διάβασα ότι υποβλήθηκαν περισσότερες από 600 αιτήσεις.
Το πρόβλημα της ανεργίας είναι πλέον ασφυκτικό. Φυσικά προφανώς και κανείς δεν μπορεί να εναποθέτει τις ελπίδες του, σε διαγωνισμούς για εποχικές προσλήψεις, ή σε πεντάμηνα προγράμματα και αυτό διότι η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται με οκτάμηνα και δωδεκάμηνα, απλά παρέχει μία πρόσκαιρη έστω ανακούφιση σε ανθρώπους που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε ένα μεροκάματο για να ζήσουν αξιοπρεπώς έστω και ένα μικρό διάστημα.
Στην Ελλάδα η παρατεταμένη κρίση, επί 5 και πλέον συναπτά έτη, έχει «εξαφανίσει» κυριολεκτικά την εργασία, ενώ η ανεργία έχει διαρθρωτικό χαρακτήρα, αφού ακόμη και σε περιόδους σημαντικής οικονομικής μεγέθυνσης, η ανεργία των νέων στην Ελλάδα ήταν πολύ υψηλή, συστηματικά υψηλότερη του γενικού πληθυσμού και του κοινοτικού μέσου όρου.
Για αυτό και απαιτούνται αφενός νέες μέθοδοι, ριζικές μεταρρυθμίσεις στους θεσμούς της αγοράς εργασίας και την οικονομία και αφετέρου άμεσα ενεργητικά μέτρα που θα προστατέψουν τους ανέργους και θα δημιουργούν προϋποθέσεις ανάσχεσης της ανεργίας και δημιουργίας νέων θέσεων απασχόλησης.
Και επειδή το πρόβλημα της ανεργίας δεν είναι μόνο εθνικό αλλά και ευρωπαϊκό θα πρέπει να αντληθεί εμπειρία και από τις επιτυχημένες πρακτικές όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο.
Η αντιμετώπιση του προβλήματος της υποαπασχόλησης και της ανεργίας περνά μέσα από πρωτοβουλίες πιο γενναίες και πιο ουσιαστικές που θα έχουν στο επίκεντρο τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Σε εθνικό πάντως επίπεδο είναι πλέον αυταπόδεικτο ότι είναι καταστροφική η εμμονή στην παράταση της ασκούμενης σκληρής πολιτικής διότι εμποδίζει, όπως έχει αποδειχθεί, την επίτευξη προσδοκιών ανάσχεσης της ύφεσης και μείωσης τόσο της ανεργίας (178.000 άτομα) των νέων (15-24 ετών), όσο και της ανεργίας (359.000 άτομα) των ηλικιωμένων ανέργων (45-64 ετών).
Επιπλέον, η συνέχιση αυτής της αδιέξοδης πολιτικής των μνημονίων θα διευρύνει ακόμη περισσότερο, μεταξύ των άλλων, την περιδίνηση της παραγωγής και της κοινωνικής καθίζησης της ελληνικής οικονομίας, με αποτέλεσμα, παρά τις πρωτοφανείς θυσίες των πολιτών να μην είναι ακόμη ορατά τα σημεία μίας ανάκαμψης.
Για αυτό και το ερώτημα που τίθεται σήμερα επιτακτικό όσο ποτέ είναι εάν κατά τις επόμενες δεκαετίες αυτή η επιδείνωση θα παγιωθεί ως κανονική και «φυσιολογική» κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και των εργαζομένων. Αυτό όμως θα σημαίνει και άλλα αρνητικά για το επίπεδο των επενδύσεων, της ανεργίας, των εισοδημάτων, των δημόσιων και κοινωνικών δαπανών. Αρνητικά που έχουν ήδη «σκάψει» την ελληνική κοινωνία προκαλώντας ανεπανόρθωτα ρήγματα. Ετσι όμως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε για πολύ ακόμη. Δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος, ούτε φυσικά οι αντοχές.
