Χθες ξημερώσαμε… με το ενδεχόμενο της ρήξης, σήμερα όμως ξημέρωσε μια άλλη μέρα με το κλίμα να είναι εντελώς διαφορετικό, εάν διαβάζουμε καλά πίσω από τις γραμμές και όλα να δείχνουν ότι η χώρα βρίσκεται κοντά σε μία συμφωνία.
Αυτός ήταν τουλάχιστον ο απόηχος της χθεσινής ημέρας με βάση την πορεία των διαπραγματεύσεων, όρκο φυσικά δεν παίρνουμε και αυτό διότι είναι τόσες οι εναλλαγές του κλίματος που κανείς δεν ξέρει τελικά πως θα καταλήξουν αυτές οι διαπραγματεύσεις.
Και το λέμε αυτό διότι… την πρόοδο στις διαπραγματεύσεις σκιαγραφούσαν όλες οι δηλώσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων αλλά και η επίσημη ανακοίνωση της Κυβέρνησης.
Διότι στο εσωτερικό, οι περισσότεροι υπουργοί συνηθίζουν στη ρότα του δημοψηφίσματος, κάνοντας μάλιστα σκληρές δηλώσεις, ενώ χθες ανέκυψε θέμα και με το ΣΥΡΙΖΑ και την αρμόδια επιτροπή Εργατικής Πολιτικής που κρατώντας σαφείς αποστάσεις από τις επίσημες ανακοινώσεις τράβηξε κατακόκκινη γραμμή όσον αφορά το ασφαλιστικό και τα εργασιακά, ξεκόβοντας κάθε πιθανότητα για συζήτηση επ’ αυτών των θεμάτων όπως είχαν προαναγγείλει νωρίτερα Κυβέρνηση και Γιούνκερ.
Αυτή η διγλωσσία όμως δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας βιώνει ένα προσωπικό πολιτικό αδιέξοδο και ότι είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιεί άλλη γλώσσα όταν απευθύνεται στους ευρωπαίους εταίρους και δανειστές κι άλλη όταν απευθύνεται στο εγχώριο ακροατήριό του.
Στο εξωτερικό, όπως συμβαίνει κάθε φορά που μιλάει με τους Ευρωπαίους ζητεί από τους αξιωματούχους να μεσολαβήσουν στην πολιτική ηγεσία του Eurogroup, δηλαδή ουσιαστικά στην καγκελάριο Μερκελ, μπας και πάρουν μια πολιτική απόφαση κι εκταμιεύσουν έστω και μέρος της δόσης των 7,2 δισ. ευρώ για να κινηθεί η οικονομία.
Στο εσωτερικό όμως είναι υποχρεωμένος να ξιφουλκεί κατά των δανειστών, κι ιδίως κατά των «κακών» Γερμανών της Μέρκελ και του Σόιμπλε μπας και καθησυχάσει εκείνους που τον στήριξαν και τον ψήφισαν διότι διαπιστώνουν ότι άλλα έλεγε προεκλογικά κι άλλα κάνει μετεκλογικά. Καθώς ούτε το Μνημόνιο και τους μνημονιακούς νόμους κατήργησε. Ούτε την τρόικα έδιωξε. Απλώς τους άλλαξε τα ονόματα.
Ειναι προφανές ότι η διγλωσσία αυτή δεν μπορεί να διαρκέσει επί μακρόν. Οι περισσότεροι παίκτες την έχουν ήδη αντιληφθεί. Και την επικρίνουν, εκτιμώντας ότι με αυτή την τακτική δεν μπορεί να πάει μακριά, όπως δεν πήγε καμία κυβέρνηση μακριά.
Είναι δύσκολο πραγματικά για τον πρωθυπουργό να συγκεράσει τις πολλές απόψεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του κόμματός του, όπως επίσης και στο εσωτερικό της Κυβέρνησης. Ομως σε κάθε ορχήστρα ένας είναι ο μαέστρος και αυτός δίνει τις κατευθύνσεις. Αλλωστε όπως λέει και ο λαός «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι… αργεί να ξημερώσει». Και η χώρα περιμένει πέντε χρόνια αυτό το διαφορετικό ξημέρωμα που θα τη βρει σε απάνεμα και ήρεμα νερά.
