Αποκαλυπτική χθες η ομιλία του πρωθυπουργού όσον αφορά το παρασκήνιο της συμφωνίας. Τους εκβιασμούς αλλά και τις δυσκολίες τις φανταζόμασταν, όμως περιμέναμε ότι ως εν δυνάμει Κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και ως εν δυνάμει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, γνώριζαν ότι η κατάσταση δεν ήταν ρόδινη και ότι τα προβλήματα ήταν πολλά.
Οπερ σημαίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν δικαιολογία -εάν προφέρονται έτσι- για τις όποιες υποχωρήσεις γίνουν τώρα ή στο μέλλον και ακόμη χειρότερα για τους όποιους επώδυνους συμβιβασμούς. Διότι εάν συμβεί έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση δεν θα έχει να διαφέρει σε κάτι από όλους τους προηγούμενους που και αυτοί επικαλέστηκαν «καμένη γη», υποστήριξαν ότι η χώρα θα χρεοκοπούσε και έπρεπε να σωθεί, για να μας «φορτώσουν» δύο μνημόνια και ένα μεσοπρόθεσμο μαζί με δεκάδες εφαρμοστικούς νόμους.
Το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, προεκλογικά ακόμα, πίστεψε ότι έχει τη δυνατότητα ουσιαστικής και επωφελούς διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και πάνω σε αυτή την προσδοκία κατάρτισε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Η πραγματικότητα προσγείωσε απότομα την ηγετική ομάδα, καθώς δεν υπήρξε δυνατότητα πραγματικής εποικοδομητικής «διαπραγμάτευσης» μεταξύ εταίρων. Αντίθετα, αυτό που έγινε είναι ένας καθαρός εκβιασμός από την πλευρά της Τρόικα, που απείλησε με έξοδο από το ευρώ, όπως αποκαλύφτηκε σύμφωνα με τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς.
Είναι αλήθεια ότι σε αυτούς τους εκβιασμούς της Ε.Ε. και στα τελεσίγραφα που χθες παραδέχτηκε ο κ. Τσίπρας, η κυβέρνηση υποχώρησε συμφωνώντας εμμέσως πλην σαφώς, όπως φαίνεται, για την αποπληρωμή του χρέους, ξεχνώντας έτσι τις προεκλογικές δεσμεύσεις. Αναγνώρισε τον έλεγχο και την εποπτεία των θεσμών ή της τρόικας παρά τα όσα διαλαλούσε προεκλογικά, ενώ επίσης αποδέχτηκε ότι δεν πρόκειται να κάνει μονομερείς ενέργειες σε αυτό το διάστημα. Οπερ επίσης σημαίνει ότι ακόμη κουμάντο κάνουν οι δανειστές μας.
Η συμφωνία που επιτεύχθηκε στις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με την Ε.Ε. δε μπορεί να χαρακτηριστεί «νίκη», ούτε φυσικά είναι για πανηγυρισμούς, όπως προσπαθεί να πείσει τις τελευταίες μέρες το κυβερνητικό επιτελείο, τους πολίτες. Πολύ περισσότερο, όμως δεν μεταφράζεται ως το «τέλος των μνημονίων» και «κατάργηση της Τρόικα», όπως την παρουσιάζουν πολλά κυβερνητικά στελέχη, με πρώτο και καλύτερο τoν Υπουργό Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη.
Μπορεί η συμφωνία να αφήνει κάποια περιθώρια, που και αυτά δεν είναι ακόμα σαφή, για παρεμβάσεις αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, όμως αυτό απέχει πολύ, από τις προσδοκίες που είχαν αρχικά καλλιεργηθεί, για να είμαστε ρεαλιστές και να μιλάμε επί συγκεκριμένων πραγμάτων.
Οι επόμενοι 4 μήνες, ουσιαστικά βάζουν ξανά στο τραπέζι τα ίδια διλήμματα, και μάλιστα ακόμα πιο επιτακτικά καθώς φαίνεται ότι είναι δύσκολο να υπάρχει δυνατότητα διαπραγμάτευσης έξω από το πλαίσιο «καμιά θυσία για το ευρώ», όπως επίσης να υπάρχουν ουσιαστικά περιθώρια «αμοιβαία επωφελούς λύσης».
Υπό το πρίσμα αυτό, πολύ σύντομα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στην πλήρη υποχώρηση απέναντι στους εκβιασμούς και τη ρήξη με την Ε.Ε. και τότε θα πρέπει να αποφασίσει οριστικά, με ποιους θα συνεχίσει και ποιους θα αφήσει.
