Χαμογέλασαν μετά από πολύ καιρό και πολλές κατραπακιές χθες οι εργαζόμενοι του Βόλου. Η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Βόλου έδωσε άλλον αέρα στον αγώνα των απεργών του ΙΜΑΝΤΑ αλλά και σε όλα τα συνδικάτα του Νομού καθώς λίγο πολύ στους περισσότερους εργασιακούς χώρους τα προβλήματα περισσεύουν για τους εργαζόμενους.
Με τους εργοδότες να βρίσκουν πάντα την εύκολη λύση στις μειώσεις μισθών, στις διαθεσιμότητες, στις περικοπές παροχών, στην εφαρμογή της εκ περιτροπής εργασίας. Εκμεταλλευόμενοι κάθε φορά την εργατική νομοθεσία και έχοντας αποκούμπι την κρίση προβαίνουν σε ρυθμίσεις που όμως στρέφονται κατά των εργαζομένων. Αδιαφορώντας εάν αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να επιβιώσουν, μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις που έχουν δημιουργήσει, μπορούν τελικά να αποδώσουν στην εργασία τους όταν όλη την ημέρα σκέφτονται πως θα μπορέσουν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους.
Και όμως είναι οι ίδιοι εργαζόμενοι που αποτελούσαν και αποτελούν την κινητήριο δύναμη σε κάθε χώρο δουλειάς. Που είναι η ψυχή και ο βασικότερος συντελεστής για τη λειτουργία και την πρόοδο μίας επιχείρησης. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που συνέβαλλαν τα μέγιστα όλα τα προηγούμενα χρόνια για να είναι κερδοφόρες οι επιχειρήσεις, που βάζουν πλάτη τα τελευταία χρόνια με την κρίση για να μείνουν όρθιες οι επιχειρήσεις και που ξαφνικά «χαρακτηρίζονται» από την εργοδοσία, ως τεμπέληδες, με μειωμένο εργατικό φρόνημα και ότι ούτε λίγο, ούτε πολύ θέλουν να κάνουν ζημιά στις επιχειρήσεις.
Μα είναι τρελό να το υποστηρίζει κανείς αυτό, διότι δεν υπάρχει εργαζόμενος που να μην θέλει να προοδεύει η επιχείρηση στην οποία απασχολείται. Δεν υπάρχει εργαζόμενος που να μην κατανοεί ότι εάν η επιχείρηση δεν είναι στιβαρή και η δική του θέση διακυβεύεται. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όταν νιώθει ότι αδικείται, ότι καταστρατηγούνται τα δικαιώματά του δεν θα αντιδράσει και δεν θα ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμά του στην απεργία.
Οι περισσότερες επιχειρήσεις ειδικά τα χρόνια της κρίσης, μόνο και μόνο για να εκφοβίσουν τους εργαζόμενους και να τους τρομοκρατήσουν, με την παραμικρή κινητοποίηση, προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη ζητώντας να κριθούν παράνομες και καταχρηστικές οι κινητοποιήσεις.
Η χθεσινή απόφαση ήταν πράγματι «όαση» για τους ίδιους τους απεργούς αλλά και για τους υπόλοιπους εργαζόμενους που πήραν μία μεγάλη ανάσα και συνειδητοποίησαν ότι χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ.
Η κάθε απεργία έχει κόστος. Οι εργαζόμενοι στον ΙΜΑΝΤΑ χάνουν πολλά μεροκάματα και εάν η εταιρεία δεν υποχωρήσει να αναστείλει το μέτρο θα χάσουν ακόμη περισσότερα. Ομως όσο παραμένουν ενωμένοι και αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα τους δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Γιατί έχουν στο πλευρό τους όλους εκείνους που πιστεύουν ακόμη ότι τίποτα δεν μας χαρίζεται και αυτά που μας στερούν τα τελευταία χρόνια, θα τα κερδίσουμε ξανά, μόνο με αγώνες. Κόντρα σε όσους βλέπουν τους εργαζόμενους ως «περιττό βάρος».
