Η σημερινή επέτειος του ΠΑΣΟΚ που συμπληρώνει 40 χρόνια από την ίδρυσή του, είναι η πλέον καταθλιπτική. Η παράταξη έχει εισέλθει σε ένα αυτοκαταστροφικό κύκλο εσωστρέφειας με ένθεν κακείθεν καταγγελίες και συγκρούσεις που ακυρώνουν οριστικά την όποια προοπτική ανασυγκρότησης.
Πασοκόφρονες και μη, νέα και παλιά φρουρά, Παπανδρεϊκοί και Βενιζελικοί συνθέτουν ένα σκηνικό που πραγματικά δεν ταιριάζει ούτε την ιστορία, ούτε στην προσφορά του ΠΑΣΟΚ.
Και όλα αυτά διότι το ΠΑΣΟΚ έχει χρόνια που έχασε τον προσανατολισμό του, έχει χρόνια που έριξε «νερό στο κρασί του» και άρχισε να κάνει εκπτώσεις στις αρχές και την ιδεολογία του και εν πολλοίς έχει μεγάλες ευθύνες για την κρίση που ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια τη χώρα, τόσο εξαιτίας των πολιτικών που άσκησε όσο δε πολύ περισσότερο για τις επιλογές που έκανε την κρίσιμη ώρα των μνημονίων.
Σήμερα η ένδεια θέσεων και η αδυναμία διαμόρφωσης μιας νέας πολιτικής ατζέντας έχει καταστήσει το ΠΑΣΟΚ ουραγό των εξελίξεων, δεκανίκι και συνεταίρο στην Κυβέρνηση με τη Ν.Δ. να στηρίζει και να εφαρμόζει πολιτικές που στρέφονται ενάντια στο λαό.
Ετσι εξηγείται και η μεγάλη του φθορά και η εκλογική του καθίζηση. Οσο και εάν δεν το βλέπουν αυτό οι θιασώτες της συμπόρευσης με την Κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά, όσο και εάν δεν το παραδέχονται οι υποστηρικτές της επιλογής του ΓΑΠ το 2010 να εντάξει τη χώρα στο μηχανισμό στήριξης και το ΔΝΤ αντί να αναζητηθούν άλλες λύσεις ή και γιατί όχι η προσφυγή στις κάλπες με το λαό όμως ενημερωμένο για όλα προκειμένου να επιλέξει ποιο δρόμο θα ακολουθήσει η χώρα.
Η επίκληση της σωτηρίας για να μην χρεοκοπήσει η χώρα δεν απαλλάσσει ούτε το Γιώργο για τις επιλογές του, ούτε τον Βενιζέλο για τις δικές του επιλογές. Διότι και οι δύο ευθύνονται στο βαθμό που αναλογεί στον καθένα, που σήμερα έχει πτωχεύσει ο ελληνικός λαός και σε ένα μεγάλο βαθμό δεινοπαθεί και υποφέρει.
Για αυτό και δεν είναι η ώρα για ξεκαθάρισμα «λογαριασμών» αλλά για ανοιχτή δημόσια συζήτηση που θα είναι όμως ειλικρινής.
Η παράταξη του ΠΑΣΟΚ για να υπάρξει ξανά πρέπει να έχει σαφές ιδεολογικό στίγμα, με ένα πραγματικό προοδευτικό σχέδιο για τη μετά μνημόνιο εποχή. Αφού φυσικά προηγηθεί μία δημόσια αυτοκριτική εφ’ όλης της ύλης και δημόσια συγνώμη στον ελληνικό λαό για όσα διαδραματίστηκαν τα τέσσερα τελευταία χρόνια.
Όσο από τη μία ακούγεται η «αλήθεια» του Γιώργου και η «αλήθεια» του Ε. Βενιζέλου το ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμία τύχη. Διότι δεν εξυπηρετεί και δεν εκφράζει τις ανάγκες του ελληνικού λαού αλλά τις προσωπικές επιδιώξεις της μίας και της άλλης πλευράς.
Ο διχασμός που έχει επέλθει πλέον δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να γιατρευθεί και αυτό διότι κατατρώει καθημερινά το πάλαι πότε στιβαρό κίνημα που έχει πλέον μετατραπεί σε «πολιτικό σκύβαλο». Ενδεχομένως αυτός να ήταν και ο στόχος όσων σήμερα βυσσοδομούν επί δικαίων και αδίκων κατά των προηγούμενων ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και εμφανίζονται ως οι σωτήρες της χώρας και της παράταξης. Μόνο που η πορεία του ΠΑΣΟΚ μέχρι στιγμής στη σημερινή κυβερνητική συνεργασία απέδειξε ότι τις περισσότερες φορές επικράτησαν οι τακτικισμοί, τα θολά πολιτικά μηνύματα και ο εναγκαλισμός με μέτρα που είναι ενάντια στην ελληνική κοινωνία.
Αυτό είναι το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα. Ολα τα υπόλοιπα, απλά, αφορούν καρέκλες, ρόλους και διάσωση φιλοδοξιών σε ένα σκηνικό παραταξιακής διάλυσης. Και σε αυτό δυστυχώς η ευθύνη βαρύνει εξίσου και τις δύο πλευρές.
