Το να υποστηρίζει κανείς ότι οι σημερινοί πολιτικοί μας στην πλειοψηφία τους «ζούνε» τη δική τους εικονική πραγματικότητα και ελάχιστα μπορούν να συνειδητοποιήσουν πόσο υποφέρει ο πολίτης που δέχεται απανωτά χτυπήματα.
Και αυτό διότι είναι οι περισσότεροι «θιασώτες» της άποψης ότι μόνο έτσι θα σωθεί η χώρα ασχέτως εάν αυτή η σωτηρία (;) περνάει μέσα από την πιστή υλοποίηση μέτρων που σε μεγάλο βαθμό έχουν προκαλέσει την εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού.
Για αυτό και κάθε τρεις και λίγο βγαίνουν πουλάνε «τσάι και συμπάθεια» στο λαό αλλά την ίδια ώρα κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και συζητούν την αποκαθήλωση και την εξαθλίωσή μας.
Ετσι ακριβώς και ο κ. Βρούτσης, ο Υπουργός Εργασίας που πριν από λίγες μέρες που αφού επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει κοινωνικό νεκροταφείο, έσπευσε να μας προετοιμάσει λέγοντας ότι σε μια οικονομία που αλλάζει ωστόσο, δεν μπορεί οι εργασιακές σχέσεις να μένουν καθηλωμένες στο παρελθόν. Οποιος επιχειρήσει να αναλύσει αυτό που είπε, ένα συμπέρασμα, βγάζει, ότι οι ρυθμίσεις που έρχονται είναι ακόμη πιο επαχθείς για εμάς… τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και ότι είτε πρόκειται για ιδιωτικό είτε για δημόσιο, μας πάνε απευθείας στο αδιέξοδο.
Ο κύριος Βρούτσης και οι συν αυτώ αγνοούν επιδεικτικά τα σημερινά δεδομένα για τη χειροτέρευση του εισοδήματος των εργαζομένων και τις αλλαγές επί το χείρον στην εργασιακή νομοθεσία, που έχουν μετατρέψει τις συμβάσεις σε κουρελόχαρτα και μας πετάει το «τυράκι» ότι δεν θα καταργηθεί το δώρο. Δεν έκανε βέβαια τον κόπο να ρωτήσει τις αρμόδιες υπηρεσίες, πόσες επιχειρήσεις είναι συνεπείς μέχρι τώρα στον ιδιωτικό τομέα και έχουν καταβάλλει μέχρι τελευταίο ευρώ δώρα και επιδόματα μέσα στη χρονιά. Ούτε φυσικά φρόντισε να ενημερωθεί για τους 600.000 περίπου πλέον εργαζόμενους που βλέπουν το μισθό με το «κιάλι» αφού πληρώνονται στη χάση και στη φέξη.,..
Με τις αμοιβαίες υποχωρήσεις που επικαλούνται σε αυτές τις περιπτώσεις ουσιαστικά εννοεί ότι θα πρέπει οι εργαζόμενοι να αποδεχτούμε το «σύγχρονο σκλαβοπάζαρο» που αυτοί έχουν επιβάλλει με τη νομοθεσία που έχουν ψηφίσει και την οποία αξιοποιούν πλέον στο έπακρο όλοι οι εργοδότες επικαλούμενοι την κρίση και τα προβλήματα που πραγματικά έχει προκαλέσει στη λειτουργία των περισσοτέρων ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Και εγώ προσωπικά, ευχαρίστως θα δεχόμουν να βάλω πλάτη… όπως λέει ο κ. Βρούτσης και φαντάζομαι και όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι – πολίτες αυτής της χώρας για να σωθεί η Ελλαδίτσα, εάν όχι για πολύ, αλλά για ένα μόνο μήνα, ο υπουργός αποδεχόταν να αλλάξουμε ρόλους. Να εργαστεί αυτός για 12 και 13 ώρες την ημέρα, χωρίς υπερωρίες, χωρίς ασφάλιση, ή με τα μισά ένσημα, να πληρωθεί τέλους του μήνα το 500άρικο ή το 800άρι και έχοντας τις υποχρεώσεις που έχουμε λίγο πολύ δημιουργήσει όλοι μας… βγάλει το μήνα… χωρίς να έχει πάθει κατάθλιψη.
Και μην μου πείτε ότι αυτό είναι λαϊκισμός διότι θα σας απαντήσω. Καθόλου, όποιος θέλει να κυβερνήσει και επικαλείται ότι συμμερίζεται τις ανάγκες και τις αγωνίες του λαού του, καλό θα είναι να τις μοιραστεί μία φορά…, να νιώσει στο πετσί του την ίδια απόγνωση και την ίδια αγωνία… για να δούμε μετά… θα μιλάει έτσι ελαφρά την καρδία ή όχι. Για ένα μήνα… ούτε μέρα περισσότερο.
Διότι από την «ασφάλεια» βέβαια του Υπουργικού γραφείου ο καθένας μπορεί να λέει και να προβλέπει ότι θέλει. Επειδή όμως τα τέσσερα τελευταία χρόνια μόνο από τους εργαζόμενους ζητείται να βάλλουν πλάτη θα έπρεπε να είναι πιο φειδωλοί στις θεωρίες περί σωτηρίας και ότι βγαίνουμε από το τούνελ οι πολιτικοί αξιωματούχοι. Ειδικά αυτοί που με τις πολιτικές που άσκησαν τα κόμματα μετέτρεψαν τη χώρα σε ένα απέραντο πειραματικό εργαστήριο.
