Μία στις δύο επιχειρήσεις στη Μαγνησία ήδη έχουν ήδη προχωρήσει σε ρυθμίσεις που πλήττουν το εργατικό δυναμικό ενώ στο 35% υπολογίζεται ήδη η μείωση του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα στο Βόλο και ειδικότερα σε χώρους εργασίας που δεν λειτουργούν σωματεία.
Την ίδια στιγμή ο Βόλος και η Μαγνησία βρίσκονται στην κορυφή των ευέλικτων μορφών απασχόλησης καθώς από τις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα το 40% της συνολικής εργασίας στον ιδιωτικό τομέα περιλαμβάνει συμβάσεις μερικής απασχόλησης με μεροκάματο των 400 ευρώ ως νεοπροσλαμβανόμενοι και των 600 και 700 ευρώ μετά την μετατροπή των συμβάσεων τους από πλήρους σε μερικής απασχόλησης. Τα προβλήματα για τη Μαγνησία στον ιδιωτικό τομέα έχουν ενταθεί τα τρία τελευταία χρόνια και ειδικότερα μετά την εντατικοποίηση των μέτρων εφαρμογής του μνημονίου. Εκδηλώνονται με καταστρατήγηση της εργατικής Νομοθεσίας, απολύσεις, διαθεσιμότητες, άδειες άνευ αποδοχών, και εκ περιτροπής εργασία.
Ολα αυτά την ώρα που σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το μισθολογικό κόστος στην ευρωζώνη αυξήθηκε κατά 2,6% το πρώτο τρίμηνο του 2011 ενώ η μόνη χώρα εκτός της Ελλάδας που καταγράφει μείωση μισθολογικού κόστους είναι η Ιρλανδία (2,6% σε σχέση με το 2010).
Η μείωση των αποδοχών έχει πλέον καθιερωθεί με τις νέες ρυθμίσεις στην εργατική νομοθεσία. Παρέχει απλόχερα τη δυνατότητα στον εργοδότη μέσω ευέλικτων μορφών απασχόλησης να μειώνει το μισθολογικό κόστος στην επιχείρησή του, προκαλώντας όμως τεράστια αδιέξοδα στους εργαζόμενους που υφίστανται μεγάλες απώλειες στο εισόδημά τους.
Ολα τα παραπάνω αποτελούν αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών μαζί με την ανασφάλεια ως προς το εργασιακό μέλλον, την εργοδοτική ασυδοσία και την επιπλέον αύξηση του πραγματικού χρόνου εργασίας χωρίς τις ανάλογες αποδοχές.
Δημιουργούνται μάλιστα σοβαρά ερωτήματα για την επιμονή της Κυβέρνησης αλλά και του ΣΕΒ στον όρο ανταγωνιστικότητα όταν ενισχύεται η ανασφάλεια του προσωπικού που πολλές φορές καλείται να συναινέσει για παράδειγμα, στην εφαρμογή της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, καθώς σε περίπτωση άρνησής του οι συνέπειες μπορεί να είναι βλαπτικές.
Δεν είναι δυνατό, να ενισχύεται η περαιτέρω αύξηση του πραγματικού χρόνου εργασίας των μισθωτών -που ήδη κατέχουν την υψηλότερη θέση μετά τους Βρετανούς στην Ευρώπη- μέσω της αύξησης των ωρών της υπερεργασίας και της μείωσης του κόστους υπέρβασης του συμβατικού ωραρίου με όρους περιορισμού του εισοδήματός τους.
Δυστυχώς όμως οι περισσότερες εταιρείες σπεύδουν να επικαλεστούν «εξαιρετικές συνθήκες» για να ανατρέψουν τις κλαδικές συμβάσεις, εις βάρος φυσικά των αποδοχών των εργαζομένων αφού το «μαξιλάρι» ασφαλείας που υπήρχε με την υπογραφή κλαδικών συμβάσεων σε λίγο από ότι δείχνουν τα πράγματα δεν θα υφίσταται πλέον.
Πρόκειται για μία αδιέξοδη πολιτική περί ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, μέσω της περαιτέρω μείωσης του ήδη χαμηλού εργασιακού κόστους σε σχέση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα.
Στο ερώτημα εάν θα υπάρξει φως το τούνελ και διέξοδος προκειμένου να συγκρατηθεί το κύμα των απολύσεων και της ανατροπής κλαδικών συμβάσεων και εργατικών κεκτημένων η απάντηση είναι μία. Αλλαγή πολιτικής. Δυστυχώς όμως για τους σημερινούς κυβερνώντες αυτό αποτελεί όρο απαγορευτικό απέναντι στις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει έναντι των δανειστών. Και έτσι πορευόμαστε στο άγνωστο χωρίς να ξέρουμε τι μας ξημερώνει από τη μία μέρα στην άλλη.
.
