Σε αυτή την πόλη, διαχρονικά, η μιζέρια και η κακομοιριά, ήταν χαρακτηριστικά που μας «κρατούσαν πίσω». Εδειχναν πόσο μικροί μπορεί να γίνουμε όταν δεν έχουμε τη λεβεντιά να αναγνωρίσουμε την προσφορά των άλλων, πολλώ δε μάλλον και να μιλήσουμε για αυτή.
Δεν επιτρέπω, ωστόσο, τούτη την ώρα στον εαυτό μου, ως δημοσιογράφος που έζησε βήμα προς βήμα το εγχείρημα της Αργούς από τη σύλληψη της ιδέας και μετά, να σιωπήσω.
Ειδικά όταν βλέπω σήμερα ανθρώπους που επί χρόνια ήταν πολέμιοι αυτού του εγχειρήματος, χαρακτήριζαν την Αργώ «κούτσουρο» και καρυδότσουφλο και σήμερα μόνο και μόνο επειδή κατέχουν μία θέση στα δημοτικά έδρανα «χρησιμοποιούν» την Αργώ για να ξεμυτίσουν από την αφάνειά τους…
Η ιστορία έχει γραφτεί και δεν αλλάζει όσο και εάν ορισμένοι δεν έχουν το θάρρος ή τη λεβεντιά να το αναγνωρίσουν και προσπαθούν με έμμεσους τρόπους να αλλοιώσουν την πραγματικότητα.
H Αργώ πράγματι αποτελούσε ένα όνειρο της πόλης. Ενα όνειρο για το οποίο μιλούσαν πολλοί, έδωσε όμως σε αυτό σάρκα και οστά, το Διοικητικό Συμβούλιο της ΔΗΤΕΒ το 2002 με εισήγηση του τότε αντιπροέδρου Μιλτιάδη Ζιάκα, που από το καλοκαίρι του 2001 είχε προσωπικά αναλάβει την πρωτοβουλία και είχε ξεκινήσει τις επαφές με την επιστημονική ομάδα ΝΑΥΔΟΜΟΣ, που τότε δούλευε στα Χανιά σε ένα άλλο πρότζεκτ.
Είχε προηγηθεί ένα χρόνο πριν ένα ταξίδι στη Σουηδία και η επίσκεψη στο μουσείο που φιλοξενείται το καράβι των Βίκινγκς για να δοθεί το έναυσμα στον Μ. Ζιάκα, να αρχίσει να συζητά με τους συνεργάτες του, το ενδεχόμενο κατασκευής του ομοιώματος της Αργούς.
Και φτάνουμε στις 8 Ιουνίου του 2002 για να υπογραφεί τελικά η πρώτη σύμβαση για την κατασκευή του πλοίου.
Στο συναρπαστικό αυτό ταξίδι από το 2002 που ξεκίνησε το όραμα για να γίνει πραγματικότητα μέχρι και σήμερα υπήρξαν στιγμές που ορισμένοι νόμιζαν ότι μπορεί η Αργώ να αποτελέσει εφαλτήριο για προβολή αλλά και για πολιτική αντιπαράθεση, κάνοντας έτσι ότι μπορούν για να καταγραφούν ως «κατώτεροι των περιστάσεων».
Στις καλές στιγμές της Αργούς, στις εκδηλώσεις, στις ημερίδες, στις τιμές και στις υποδοχές, ήταν όλοι εκεί. Στα δύσκολα όμως οι περισσότεροι εξαφανίζονταν και είτε δημόσια είτε παρασκηνιακά έσπευδαν να ρίξουν το φαρμάκι τους, λες και ευχόντουσαν κάθε φορά να προκύψει ένα πρόβλημα, να ξεσπάσει μία κρίση για να βγούνε και να κατηγορήσουν, να μιλήσουν αρνητικά για ένα τόσο σημαντικό έργο.
Αντί να στηρίξουν την προσπάθεια, που στο κάτω – κάτω την πόλη προέβαλε και προβάλλει, βουτούσαν κάθε φορά στην ίντριγκα και τη μιζέρια τορπιλίζοντας ένα εγχείρημα που σήμερα έχει καταστεί παγκόσμιο σύμβολο πολιτισμού και ειρήνης.
Η Αργώ έχει κατακτήσει το αξιόπλοο με 650 μίλια στο παρθενικό της ταξίδι, επίσης έπλευσε στα νερά της Μαύρης Θάλασσας, στο Μπατούμι και το Πότι, μετά από πρωτοβουλία της Βουλής των Ελλήνων και συνεργασία με το Δήμο Βόλου. Τιμήθηκε και τιμάται ως η πρέσβειρα πολιτισμού, ειρήνης σε διεθνή συνέδρια.
Είναι το καράβι της ειρήνης που μεταφέρει σε όλους τους λαούς το μήνυμα της συνεργασίας, της ανάπτυξης και της συναδέλφωσης και ήδη διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της πόλης και την τουριστική της προβολή.
Το ομοίωμά της είναι ποτισμένο με δάκρυα χαράς και υπερηφάνειας, αλλά και με πίκρες και ατέλειωτες ώρες μοναξιάς αφού οι δύσκολες ώρες ήταν πολλές. Γέννησε όμως μεγάλες ελπίδες και αυτές πρέπει να τις κρατήσουμε «ως κόρη οφθαλμού».
Η Αργώ ανήκει πλέον σε όλη την πόλη. Μακριά από σκοπιμότητες και πολιτικές μωροφιλοδοξίες για αυτό και θα πρέπει να αγκαλιαστεί από όλους. Απλόχερα και όχι μόνο γιατί έτσι το επιβάλλουν οι περιστάσεις.
