Σε αυτή την κρίση θύματα δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι. Θύματα σε πολλές περιπτώσεις γίνονται και οι εργοδότες και ασφαλώς δεν αναφερόμαστε σε μεγαλοεπιχειρηματίες που τα κέρδη που είχαν τα τελευταία χρόνια φτάνουν να θρέψουν τις επόμενες γενιές. Μιλάμε για εργοδότες μικρών επιχειρήσεων που δίνουν τη μάχη της επιβίωσης.
Το πογκρόμ των απολύσεων και όλων των άλλων μέτρων που εφαρμόζονται τα τελευταία τουλάχιστον δύο χρόνια με μεγάλη ένταση έχουν ως πάγια αιτιολογία την κρίση και τη μείωση της παραγωγής. Αυτό όμως οδηγεί στις περισσότερες των περιπτώσεων στην πλήρη καρατόμηση όλων των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, στην πλήρη τρομοκράτηση των εργαζομένων έτσι ώστε σταδιακά και υποχωρώντας διαρκώς περισσότερο να αποδεχθούν στο τέλος την κατάργηση του οκτάωρου, την ανασφάλιστη εργασία, την κατάργηση του πενθήμερου, τη μείωση του μεροκάματου ενδεχομένως ακόμη και πιο κάτω και από τα σημερινά εξευτελιστικά επίπεδα.
Όπως κανείς δεν έχει δικαίωμα να απαιτήσει από τον εργαζόμενο να «υποκύψει» τόσο που να μην μπορεί πια να σηκώσει κεφάλι άλλο τόσο είναι δύσκολο να «στήσει στον τοίχο» έναν μεσαίο επιχειρηματία που δίνει τη μάχη της επιβίωσης σε ένα δύσκολο περιβάλλον. Καμία απόλυση δεν είναι δικαιολογημένη όπως και κανένα λουκέτο επιβεβλημένο. Μία πλήρη αντίφαση που κάνει την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη όσο κανείς επιχειρεί να εντρυφήσει στην διαμορφωθείσα κατάσταση.
Οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν κάθε μέρα και περισσότερο ότι έχουν να χάσουν ολοένα και λιγότερα. Στην ίδια όμως λίγο πολύ μοίρα είναι και οι περισσότεροι εργοδότες, ειδικά των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που απασχολούν μέχρι 50 άτομα προσωπικό. Εκεί που οι κερδοφορίες αποτελούν παρελθόν και που η μάχη καθημερινά δίνεται για την ίδια την επιβίωση.
Απολύσεις, υποχρεωτικές άδειες χωρίς αποδοχές, εργασία τεσσάρων ημερών και μείωση στους μισθούς έως και 50%, αποτελούν πλέον στοιχεία καθημερινής διαπραγμάτευσης στο Βόλο σε χώρους δουλειάς που λειτουργούν ακόμη και σωματεία τα οποία μπροστά στο πρόβλημα τις περισσότερες φορές «συνθηκολογούν» με την ανάγκη να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας.
Η κατάσταση τείνει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο και όπως παραδέχονται στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους πολλοί εργαζόμενοι, υπό την απειλή της απόλυσης, κάνουν διαρκώς «εκπτώσεις» και υποχωρήσεις. Μονόδρομος; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ένα ναι ή με ένα όχι. Τουλάχιστον όχι, όσο η κάθε πλευρά- εργαζόμενου ή εργοδότη- προβάλει τα δικά της επιχειρήματα, που συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς, αποτελούν μία πραγματικότητα σκληρή εξίσου και για τις δύο πλευρές.
Τα στοιχεία πλέον είναι αμείλικτα. Και δεν αφορούν μόνο την απασχόληση αλλά και την επιχειρηματικότητα. Και επειδή στο άμεσο μέλλον δεν φαίνεται φως στο τούνελ μόνο μέσα από την υιοθέτηση άλλων πολιτικών μπορεί κανείς να ελπίζει ότι θα υπάρξει ανάκαμψη. Ανάκαμψη επί της ουσίας που θα αποδώσει αποτελέσματα και για τις επιχειρήσεις και για τους εργαζόμενους. Τα προβλήματα μπορεί να μην είναι κοινά, το συμφέρον όμως είναι κοινό, τουλάχιστον όσον αφορά την επιβίωση.
