Είναι απίστευτη η ευκολία με την οποία ακούς να μιλάνε υπουργοί και υφυπουργοί για τα θέματα που είναι αρμοδιότητάς τους και δεν λένε τι προτίθενται να κάνουν αλλά τι διαπιστώνουν. Ενίοτε μάλιστα χρησιμοποιούν και καταγγελτικό λόγο λες και οι ευθύνες βαρύνουν άλλους και όχι τους ίδιους που έχουν το «τιμόνι» του Υπουργείου και είναι υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να παρεμβαίνουν κάθε φορά βρίσκοντας λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας.
Προφανώς είναι τακτική. Όχι τωρινή αλλά πάγια. Ακούς τους υπουργούς και ο καθένας κάνει διαπιστώσεις. Μιλούν για τον τομέα τους και έχεις την αίσθηση ότι μιλούν σαν δημοσιογράφοι, σαν πολίτες, ποτέ όμως ως οι καθ’ ύλη αρμόδιοι υπουργοί. Για αυτό ίσως και τα περισσότερα προβλήματα δεν λύνονται.
Διάβαζα προχθές ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης επισήμανε ότι επιβάλλεται ο χρόνος απονομής δικαιοσύνης πρέπει να συντομευθεί , λες και κάποιος άλλος είναι υπουργός και ο ίδιος τον επικρίνει γιατί δεν κάνει σωστά τη δουλειά του στον τομέα αυτό.
Την άλλη φορά ήταν ο Υφυπουργός Εργασίας που μιλούσε για τα ανυπέρβλητα προβλήματα και την ανεργία, ενώ κ. Χατζηδάκης για τα έργα και το ΕΣΠΑ και κάθε μέρα γενικώς κάποιος από τους συγκυβερνώντες βγαίνει και μας ταράζει τα νεύρα με τη θεωρία και τις διαπιστώσεις αλλά από έργο τίποτα… «Γράμμα κενό», μεγαλοστομίες και τίποτα παραπάνω.
Για αυτό και κάθε φορά που τους ακούω έχω την αίσθηση ότι μόνο όταν θα πάψουν οι πολιτικοί μας ταγοί να προβαίνουν μόνο σε διαπιστώσεις και θα σηκώνουν πράγματι τα μανίκια τους για να βρούνε λύσεις ίσως τότε πράγματι μπορούμε να έχουμε ελπίδα ότι κάτι καλό μπορεί να συμβεί.
Και για αυτό μην τρέφουμε καμία αυταπάτη. Δεν φταίει καμία οικονομική κρίση. Πολιτική βούληση χρειάζεται, όρεξη για δουλειά χρειάζεται, υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα. Και πάνω από όλα να μην υπολογίζεται το πολιτικό κόστος. Και όταν λέμε πολιτικό κόστος όχι έτσι όπως το εννοούν αυτοί που κουνάνε κάθε τρεις και λίγο το δάχτυλο στο λαό μόνο όταν πρόκειται να κόψουν μισθούς και συντάξεις και να επιβάλλουν νέα χαράτσια αλλά όταν πρόκειται πράγματι να «αναμετρηθούν» και να κόψουν … τη λερναία ύδρα της διαφθοράς όσο ψηλά και εάν βρίσκεται.
Μέχρι σήμερα την έννοια του πολιτικού κόστους την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι μόνο με την σκληρότητα των μέτρων που αποφασίζουν και εφαρμόζουν και αφορούν στην πλειοψηφία των πολιτών. Όταν πρόκειται να λάβουν μέτρα που θα τους θέσουν σε τροχιά σύγκρουσης με τα συμφέροντα και με τους ισχυρούς της οικονομικής ζωής, τότε τους βλέπεις λες και υπάρχει ένας ενιαίος κώδικας συμπεριφοράς και συνεννόησης προκειμένου να τους «απαλλάξουν». Όπως χθες που διάβασα ότι για μία ακόμη φορά το Υπουργείο Οικονομικών βρίσκεται σε συζητήσεις για να απαλειφθούν και να διαγραφούν χρέη του Μεγάρου Μουσικής ενώ οι πολίτες οδηγούνται στις φυλακές για οφειλές στο Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτοί προφανώς είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού και φυσικά δεν «ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις» όπως το Μέγαρο Μουσικής. Ας μην κρυβόμαστε.
