Κανείς μας δεν ήθελε να πιστέψει πριν από τρία και κάτι παραπάνω χρόνια ότι η χώρα θα βίωνε τόσο πρωτόγνωρες καταστάσεις και ότι στην πλειοψηφία τους οι ελληνικές οικογένειες θα υποχρεώνονταν να ζήσουν στη δίνη της αβεβαιότητας και των παρενεργειών που έχουν προκαλέσει τα σκληρά μέτρα που εφαρμόζονται.
Και είναι βέβαια εύκολο «έξω από το χορό» κανείς να κάνει αναλύσεις για το πόσο απαραίτητα είναι τα μνημόνια και τα μέτρα όταν φυσικά δεν έχει να αντιπαλέψει με δάνεια, ληξιπρόθεσμες οφειλές, κουτσουρεμένους στο έσχατο μισθούς και ανέχεια.
Και δεν είναι πλέον θέμα «κουμάντου» αλλά απλά μαθηματικά. Οι περισσότεροι από εμάς που σήμερα δυσφορούμε, αντιδρούμε διότι έχουμε υποστεί πλήρη ανατροπή της ζωής μας, ποτέ δεν ξανοιχτήκαμε για να ζήσουμε πλουσιοπάροχα.
Ούτε σπαταλήσαμε τα λεφτά μας σε εξωτικές διακοπές, ούτε τις πιστωτικές μας κάρτες σε πανάκριβα ρούχα και αυτοκίνητα. Πολλώ δε μάλλον δεν κλέψαμε την εφορία- εάν δεν πληρώναμε εγκαίρως ήταν γιατί δεν είχαμε- και φυσικά ποτέ δεν απαιτήσαμε θέσεις γιατί ποτέ δεν είχαμε μπάρμπα στην Κορώνη.
Και όμως… φτάσαμε στον πάτο σε αντίθεση με όσους έπρεπε και πρέπει να «πληρώσουν» και που ακόμη σήμερα «ζούνε και βασιλεύουν». Αυτή η αίσθηση της αδικίας, είναι που μας πνίγει και αγανακτούμε διότι φταίμε λιγότερο από όλους και τελικά είμαστε οι μόνοι που έχουμε υποστεί όλες τις συνέπειες.
Το γεγονός ότι γεννηθήκαμε «μη προνομιούχοι» δε σημαίνει ότι θα πρέπει να συνεχίσουμε να «ζούμε στη λάσπη» επειδή κάποιοι το αποφάσισαν ή επειδή αυτοί που κυβερνούν δεν έχουν το κουράγιο να ψελλίσουν επιτέλους ένα όχι. Δεν γίνεται όμως να το καταλάβει αυτό όποιος ζει μέσα στα «πούπουλα». Για αυτό άλλωστε και δεν είμαστε ίδιοι και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνουμε.
Όμως είναι γεγονός που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πλέον ότι η απόγνωση πλέον αποτελεί δεύτερο ρούχο για τους περισσότερους. Απόγνωση για το σήμερα, ανησυχία για το αύριο, αγωνία για το μέλλον.
Συναισθήματα που κυριεύουν όλο και περισσότερους Έλληνες. Όλους αυτούς που μέχρι πριν από ένα διάστημα τουλάχιστον μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις βασικές τους υποχρεώσεις, σήμερα όμως αδυνατούν να εξασφαλίσουν ακόμη και τα πιο απαραίτητα.
Στο ερώτημα «που πάμε;..» ελάχιστοι μπορούν να σου απαντήσουν με σιγουριά. Οι περισσότεροι πιθανολογούν και τις περισσότερες φορές συγκλίνουν στο ότι έρχονται ακόμη πιο δύσκολες μέρες.
Ακόμη και αυτοί οι κουτσουρεμένοι μισθοί δεν καταβάλλονται πλέον οπότε μπορεί να καταλάβει κανείς το μέγιστο πρόβλημα που δημιουργείται στους εργαζόμενους οικογενειάρχες που επιστρέφουν κάθε μέρα σπίτι τους με άδεια χέρια.
Προφανώς τους ίδιους προβληματισμούς δεν συμμερίζονται όσοι πιστεύουν ότι πορευόμαστε προς την μεταμνημονιακή εποχή. Και αυτό διότι μπορεί να επικαλούνται διάφορα οικονομικά στοιχεία για να μας πείσουν ότι βγαίνουμε από το τούνελ, όμως οι επιπτώσεις της κρίσης και οι ρυθμίσεις που εξακολουθούν να εφαρμόζονται ούτως ή άλλως έχουν αλλάξει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή μας που θα χρειαστεί τουλάχιστον μία 20ετία για να επανέλθουμε σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Και μέχρι τότε… ποιος αντέχει;
