Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την εφορία της Νέας Ιωνίας πραγματοποίησαν χθες καθαρίστριες που υπάγονται στο υπουργείο Οικονομικών και έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα.
Στο πλευρό των καθαριστριών ήταν και αρκετοί από τους εργαζόμενους θέλοντας έτσι να δείξουν τη συμπαράστασή τους.
Οι καθαρίστριες φοβούνται ότι σε λίγες μέρες θα βρεθούν στο δρόμο καθώς λήγει το οκτάμηνο της διαθεσιμότητας, ορισμένες από αυτές μάλιστα απασχολούνταν στις οικονομικές υπηρεσίες του Βόλου και τώρα θα βρεθούν στο δρόμο.
Χθες ήταν οι καθαρίστριες, προχθές οι σχολικοί φύλακες και ουκ έστιν αριθμός εργαζομένων που σε λίγες μέρες κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο αφού λήγει το οκτάμηνο της διαθεσιμότητας- κινητικότητας, καμία οργανική θέση δεν έχει συσταθεί για αυτούς και μοιραία, εάν δεν βρεθεί λύση θα οδηγηθούν στην ανεργία. Παρέα με ενάμιση ακόμη εκατομμύριο ανέργων σε αυτή τη χώρα, ελέω μνημονίων και ελέω των δεσμευτικών υποχρεώσεων που ανέλαβε η χώρα μας όταν υπέγραφε τις δανειακές συμβάσεις για να μην χρεοκοπήσουμε δήθεν, όπως υποστήριζαν οι υποστηρικτές και τιμητές αυτών των πολιτικών επιλογών.
Και για να μην χρεοκοπήσουν οι τράπεζες – διότι εκεί ήταν το πραγματικό ζητούμενο- τελικά έφτασαν να χρεοκοπήσουν οι εργαζόμενοι. Χιλιάδες εργάτες βρέθηκαν στο δρόμο και για πρώτη φορά μετά από έναν αιώνα όπως καταγγέλλουν και τα συνδικάτα θα γίνουν και οι πρώτες απολύσεις στο Δημόσιο. Και να εκδιωχθεί κάποιος γιατί είναι επίορκος μπορώ να το καταλάβω, να χάνει όμως τη δουλειά του διότι κάποιοι θεωρούν πως είναι βάρος και την ίδια ώρα που αυτός απολύεται να ανατίθενται οι υπηρεσίες που παρείχε σε ιδιώτες εργολάβους είναι εξωπραγματικό. Είναι τρελό και ταυτόχρονα προκλητικό, διότι δείχνει το πώς αντιλαμβάνεται η Πολιτεία την έννοια της εργασίας και πως έχει μάθει να συμπεριφέρεται στους υπαλλήλους. Τους βλέπει ως αναλώσιμα υλικά -«σήμερα μου κάνουν, αύριο μου είναι άχρηστοι»- και τους προσπερνά σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αρκεί να μην κατηγορηθούν από την τρόικα ότι δεν τήρησαν τις δεσμεύσεις βάση των υπογραφών που έχουν μπει στις συμβάσεις και που πλέον καθορίζουν την μοίρα και τη ζωή μας ωσάν ευαγγέλιο.
Και στην περίπτωση των καθαριστριών από το Υπουργείο Οικονομικών όσο και με τους σχολικούς φύλακες είναι γεγονός ότι πρόκειται για δύο κατηγορίες υπαλλήλων που πραγματικά από την πρώτη στιγμή εδώ και 8μήνες μέχρι και σήμερα συνεχίζουν και δίνουν τη μάχη με δυναμισμό και πείσμα, γιατί αισθάνονται ότι έχουν δίκιο και δυστυχώς χωρίς να έχουν κανέναν συμπαραστάτη στο πλευρό τους. Ούτε και αυτή η ΑΔΕΔΥ, ούτε και οι κλαδικές Ομοσπονδίες στις οποίες ανήκουν δεν τους στήριξαν και δεν συμπαραστάθηκαν στον αγώνα τους όσο θα έπρεπε. Ίσως γιατί δεν είναι οι πολλοί, αλλά λίγοι σε σχέση με άλλους κλάδους. Όμως εάν κερδίσουν κάτι αυτό θα αποτελέσει οδηγό και για τους άλλους. Μακάρι δηλαδή, διότι όπως δείχνουν τα πράγματα, η τύχη τους έχει προδιαγραφεί από τη στιγμή που τα αρμόδια Υπουργεία τους αντιμετώπισαν ως απλούς αριθμούς και όχι ως ανθρώπους που έχουν δικαίωμα στην εργασία. Και όποιος πιστεύει ότι θα είναι οι τελευταίοι, πλανάται πλάνη οικτρά. «Εκεί που είσαι ήμουνα και εκεί που είμαι θα ‘ρθεις» λέει μία σοφή ρήση…
