Η τελευταία περίοδος είναι μία από τις δυσκολότερες περιόδους που βιώνουμε εμείς οι Γυναίκες. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι το θυμούνται και κάνουν ειδική αναφορά σε αυτό, μόνο με αφορμή τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Και όμως το πρόβλημα είναι έντονο και οι γυναίκες αποτελούν τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της κρίσης.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι επιλογές ειδικά τα τέσσερα τελευταία χρόνια δυστυχώς έχουν ως αποτέλεσμα την δραματική επιδείνωση της ανασφάλειας και της θέσης της οικονομικής επισφάλειας της γυναίκας και στην οικονομία και στην κοινωνία.
Η ανασφάλεια κυριαρχεί και η γυναίκα βρίσκεται πλέον στο μάτι του κυκλώνα.
Η απουσία αναπτυξιακού σχεδίου, η μείωση των δημοσίων επενδύσεων, η μείωση των θέσεων εργασίας και η συρρίκνωση της απασχόλησης στις γυναίκες αποτελούν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής.
Οι στοχευμένες πολιτικές για τη γυναικεία απασχόληση, την καταπολέμηση των διακρίσεων, τη διεύρυνση των ευκαιριών έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Με έκπληξη και αγανάκτηση διαπιστώνουμε παράλληλα ότι κυβερνητικές αποφάσεις προκάλεσαν την σταδιακή αφαίρεση των κοινωνικών, εργασιακών και νομικών δικαιωμάτων μας.
Πόσο όμως ακόμη θα μένουμε με σταυρωμένα χέρια; Δεν είναι δυνατόν να αρκούμαστε μόνο σε διαπιστώσεις. Οφείλουμε μαζικά να σταματήσουμε αυτή την οπισθοδρόμηση που ξεκίνησε και μαζικά και δυναμικά να απαιτήσουμε με όλα τα μέσα την αποκατάσταση των κεκτημένων δικαιωμάτων μας.
Για το σκοπό αυτό, το κύριο βάρος της προσπάθειάς μας πρέπει να εστιαστεί στην προβολή και διεκδίκηση των εργασιακών και ασφαλιστικών της δικαιωμάτων, τα οποία υστερούσαν και υστερούν ακόμη από αυτά των ανδρών.
Η κοινωνική ασφάλιση και τα εργασιακά δικαιώματα αποτελούν τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του εργατικού και γυναικείου κινήματος στον 20° αιώνα. Τα δικαιώματα αυτά, ως δημόσια κοινωνικά αγαθά, οφείλει να προστατεύει και να διασφαλίζει, για κάθε πολίτη, η πολιτεία. Την βιωσιμότητα και την επάρκεια του ασφαλιστικού συστήματος οφείλει επίσης να εγγυάται το κράτος μέσω της εκάστοτε κυβέρνησης.
Αυτό όμως σήμερα δεν γίνεται στο όνομα της οικονομικής κρίσης και των μέτρων που έπρεπε να ληφθούν.
Μπορεί να είναι αλήθεια ότι το ασφαλιστικό και η λύση του αποτελούν σήμερα ένα από τα κυρίαρχα σε σοβαρότητα θέματα που απασχολούν τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, όμως η κακή κατάσταση των περισσότερων ασφαλιστικών ταμείων οφείλεται κυρίως στην εισφοροδιαφυγή, τη μαύρη εργασία, στις επιβαρύνσεις των προγραμμάτων εθελουσίας εξόδου και στις οφειλές του Δημοσίου προς τα Ταμεία. Η πολιτεία γνωρίζει τις αιτίες του προβλήματος όμως ενώ καθίσταται κ απαραίτητη η συνεννόηση μεταξύ κυβέρνησης και φορέων με στόχο την εύρεση μιας δίκαιης λύσης, όλα παραμένουν στον αέρα.
Το Υπουργείο Απασχόλησης αποφάσισε να προχωρήσει σε αυθαίρετες αλλαγές χωρίς την κοινωνική συναίνεση απαιτώντας από όλες μας να συναινέσουμε στην καταπάτηση των κεκτημένων δικαιωμάτων μας που με τόσους αγώνες και κόπους κατακτήσαμε ως εργαζόμενες και μητέρες.
Τα προβλήματα όμως δεν μπορούν να περιμένουν. Αξίζουμε περισσότερα. Πρέπει να τα διεκδικήσουμε υπερασπίζοντας αρχές και αξίες που θα προάγουν την ισοτιμία.
Οι γυναίκες στα σωματεία- επίκαιρο γαρ σήμερα με αφορμή σχετική εκδήλωση που διοργανώνει η Δομή Ισότητας του ΕΚΒ για τη διαχρονική πορεία των εργαζόμενων γυναικών- οφείλουν όλες μαζί ενωμένες να αγωνιστούν για να διεκδικήσουν ευεργετικές πολιτικές που θα προστατεύουν την εργαζόμενη μητέρα, θα εξασφαλίζουν μία καλύτερη σύνταξη στην συνταξιούχα και την πολύτεκνη μάνα, θα δημιουργούν προϋποθέσεις για περισσότερες ευκαιρίες στις νέες γυναίκες που θέλουν να ασχοληθούν με την επιχειρηματικότητα, τις νέες τεχνολογίες, τους συνεταιρισμούς.
Λύσεις μπορούν να υπάρξουν. Ο αφανισμός και η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων μας είναι μονόδρομος για αυτούς που τον επικαλούνται. Εμείς αρκεί, να θελήσουμε να υψώσουμε με μεγαλύτερη δυναμική τη φωνή μας και να απαιτήσουμε να ακουστούμε.
