Φτάνοντας χθες στην Πλατεία Ελευθερίας μελαγχόλησα. Οχι ότι περίμενα να ξεχύνονται οι διαδηλωτές στους δρόμους αλλά αν μη τι άλλο, για την τιμή των όπλων, έλεγες ότι αυτοί που καίγονται, αυτοί που παίζεται το κεφάλι τους κορώνα γράμματα, αυτοί που ανατρέπεται εκ βάθρων ο οικογενειακός προγραμματισμός τους θα ήταν εκεί.
Και όμως για μία ακόμη πολλοστή φορά η πλατεία ήταν άδεια. Ηταν εκεί οι «γνωστοί – άγνωστοι» που είναι κάθε φορά. Αντε και καμία δεκαριά καινούργιοι. Ελάχιστοι όμως όλοι μαζί και αυτό αποτελεί – κατά την ταπεινή μου άποψη – κατάντια. Οχι του συνδικαλιστικού κινήματος που αρέσκονται κάποιοι να λιθοβολούν διαρκώς, αλλά των ίδιων των εργαζομένων, που έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους, έχουν σταυρώσει τα χέρια, αρέσκονται να κάνουν κριτική από τον καναπέ και όταν έρχεται η ώρα να ξεβολευτούν , εμ’ δε βγαίνουν στο δρόμο να φωνάξουν, εμ’ κάνουν και κριτική στον τάδε και στο δείνα συνδικαλιστή.
Το πρώτο σαθρό επιχείρημα που άκουγα τα δύο τελευταία χρόνια όταν η Πλατεία ήταν άδεια είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλα χαμένα μεροκάματα και ότι θα πρέπει να βρεθούν άλλες μορφές δράσης προκειμένου να υπάρχει συμμετοχή.
Καθιερώθηκαν λοιπόν τα απογευματινά συλλαλητήρια, προκειμένου να μην χάνονται μεροκάματα. Δεν είδα όμως και καμία αλλαγή. Η πλατεία παραμένει ερμητικά άδεια όταν υποτίθεται ότι τα προβλήματα είναι ασφυκτικά και όταν το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας των εργαζομένων στον ιδιωτικό αλλά και στο δημόσιο τομέα έχει υποβαθμιστεί πλήρως.
Εκτός και εάν δεν είναι έτσι, οπότε αλλάζουν τα πράγματα. Εκτός και εάν υπάρχει -ακόμη τόσο λίπος- που τελικά οι έχοντες ουσιαστικά προβλήματα είμαστε 100, 200, 400 αυτοί που κατεβαίνουμε κάθε φορά στο δρόμο και τείνουμε να γίνουμε γραφικοί, αφού οι πολλοί δεν ακολουθούν, με την απάθειά τους όμως «υπονομεύουν» και το δικό μας μέλλον.
Δεν ξέρω πια τι φταίει, δεν ξέρω πια τι τελικά θα είναι αυτό που θα κινητοποιήσει τους πολλούς για να δίνουν το παρόν και να συμμετέχουν σε συλλαλητήρια και κάθε μορφή δράσης που αποφασίζεται για να αναδειχθούν τα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας.
Αυτό που ξέρω είναι ότι κουράστηκα πια να ακούω εργαζόμενους να γκρινιάζουν, υπαλλήλους να μιζεριάζουν και όταν έρχεται η ώρα να δώσουν το παρόν στον αγώνα, είναι εκκωφαντικά απόντες.
Εάν συμφωνήσουμε όλοι μαζί όλα καλά γιατί είναι πράγματι καλά δεν έχω κανένα πρόβλημα με την άδεια πλατεία. Εάν όμως δεν είναι πράγματι καλά -όπως τουλάχιστον υποστηρίζω εγώ- τότε έχουμε θέμα όχι μόνο ως εργαζόμενοι αλλά και ως κοινωνία.
Ο οχαδερφισμός έχει χτυπήσει πλέον «μεδούλι» και ότι και να γίνει από εδώ και πέρα δεν θα φταίει κανείς άλλος αλλά εμείς οι ίδιοι. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας και δεν μας φταίει κανείς Σαμαράς, κανείς Βενιζέλος, καμία συνδικαλιστική ηγεσία. Ενας καθρέφτης απέναντί μας φτάνει για να μας δείξει τον πραγματικό «ένοχο».
