Όλα μπορεί να τα αντέξει κανείς, όμως τα θλιμμένα πρόσωπα των παιδιών που βιώνουν και αυτά μέσα στην οικογένεια στερήσεις , γκρίνιες, προβλήματα και επιπτώσεις της κρίσης, σε ξεπερνούν. Διότι πρόκειται για αθώες ψυχές που αντί να παίζουν ανέμελα, και καθημερινά βιώνουν τη φτώχεια.
Και εάν υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει ότι οι συνέπειες της σκληρής λιτότητας στην Ελλάδα περιλαμβάνουν διάλυση της μεσαίας τάξης ας διαβάσει τα σχετικά στοιχεία έρευνας που έγινε σύμφωνα με την οποία ο πληθυσμός σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό, ανέρχεται σε 3.403.000 άτομα ενώ ο πληθυσμός που διαβιεί σε νοικοκυριά που δεν εργάζεται κανένα μέλος ή εργάζεται λιγότερο από 3 μήνες συνολικά το έτος, ανέρχεται σε 837.300 άτομα,.
Και εάν δεν πείθουν αυτά τα στοιχεία, διαβάστε παρακάτω στοιχεία της έκθεσης της UNICEF πριν έξι μήνες που ήταν επίσης αποκαρδιωτική καθώς 439.000 παιδιά Ελλήνων ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας, με το ποσοστό της παιδικής φτώχειας (23%) να είναι λίγο χαμηλότερο από την χειρότερη ως προς αυτό το δείκτη Βουλγαρία, στο σύνολο της ΕΕ. Η UNICEF μάλιστα αναφερόταν και για τα περιστατικά λιποθυμίας των υποσιτισμένων μαθητών. Με την παιδική εργασία να αγγίζει τα 100.000 παιδιά, τους δείκτες παιδικής παραβατικότητας να αυξάνονται κατακόρυφα, και τις επιδόσεις στην εκπαίδευση να επηρεάζονται αρνητικά από την “κρίση” η έκθεση προειδοποιεί ουσιαστικά για μια άλλη, ανθρωπιστική κρίση προ των πυλών. Και τα ανωτέρω στοιχεία αφορούν παιδιά ελληνικών οικογενειών.
«Γροθιά» στο στομάχι για όσους τουλάχιστον μπορούν να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνουν αυτά τα στοιχεία για την παιδική φτώχεια αλλά και για ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού που βιώνει καθημερινά τη φτώχεια και την εξαθλίωση εξαιτίας της κρίσης και των επώδυνων μέτρων που εφαρμόζονται.
Και μπορεί ορισμένοι να επιμένουν ότι τα μέτρα είναι μονόδρομος και πρέπει να εφαρμοστούν προφανώς όμως δεν έχουν νιώσει τι θα πει φτώχεια και ανέχεια, τι θα πει να στερούνται τα παιδιά τα ως προς το ζην και οι γονείς να μην μπορούν να προσφέρουν στην οικογένεια τα αυτονόητα.
Και οι μεγαλύτεροι μπορεί τη φτώχεια να την αντέξουν και τις στερήσεις, όμως στα μικρά παιδιά τι μπορεί να πει κανείς , όταν σε κοιτούν με παράπονο, περιμένοντας από τους έχοντες τη δυνατότητα να τα μεγαλώσουν αξιοπρεπώς και χωρίς να στερούνται ακόμη και των απαραίτητων; Το ερώτημα αμείλικτο και τα λόγια περιττεύουν.
Και ευτυχώς που υπάρχουν εκπαιδευτικοί που σπεύδουν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες πολλών οικογενειών μαθητών τους, ευτυχώς που υπάρχουν σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων που έχοντας καταγράψει τις οικογένειες που έχουν πρόβλημα «βάζουν πλάτη» μαζί με τις κοινωνικές υπηρεσίες για να περάσουν ανθρώπινες γιορτές αυτές οι οικογένειες.
Έχουμε μετατραπεί σε κοινωνία φιλανθρωπίας. Ευτυχώς ακόμη δεν έχει εκλείψει η αλληλεγγύη μεταξύ μας. Όσο τουλάχιστον έχουν και αυτοί που σήμερα μπορούν και βοηθούν αυτούς που έχουν ανάγκη.
