Εκλαψαν χθες και οι πέτρες, στο τελευταίο αντίο του 14χρονου κοριτσιού που γνώρισε την πιο σκληρή όψη της ζωής, αφού «έσβησε» από ένα μαγκάλι, γιατί δεν υπήρχε ρεύμα στο σπίτι που ζούσε μαζί με τη μητέρα της.
Χθες το πρωί στον ΑΝΤΕΝΝΑ προβλήθηκε φωτογραφία μίας μικρής μαθήτριας σε δημοτικό σχολείο της Πάτρας που έψαχνε στα αποφάγια των συμμαθητών της για να φάει. Γροθιά στο στομάχι… μίας κοινωνίας που πραγματικά απορώ πως αντέχει και δεν έχει ακόμη σηκωθεί από τον «καναπέ», δεν αντιδρά ούτε βλέποντας τα παιδιά της να χάνονται από ένα μαγκάλι ή να ψάχνουν στα αποφάγια για να φάνε κάτι επειδή πεινάνε.
Και ενώ έκανα αυτές τις σκέψεις χθες το απόγευμα, ήρθε μία ανακοίνωση από Συνδικάτο Οικοδόμων και Στέκι Αλληλεγγύης για τη σημερινή συγκέντρωση τροφίμων για τους άπορους οικοδόμους και τις οικογένειές τους. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το Συνδικάτο Οικοδόμων βοηθάει συναδέλφους του που είναι άνεργοι και έχουν εξαθλιωθεί οικονομικά, αλλά και το Στέκι Αλληλεγγύης που αγωνίζονται με τις πενιχρές τους δυνάμεις να συνδράμουν όποιον το έχει ανάγκη.
Και εκεί είναι που σταματάει η λογική και αρχίζει η οργή. Η οργή για όλους αυτούς που μας έφτασαν μέχρι εδώ και ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβουν τις επιπτώσεις των επιλογών τους στον ίδιο το λαό. Οργή για τους ίδιους εμάς που δεν αντιδρούμε, δεν βγαίνουμε στο δρόμο να απαιτήσουμε μία ζωή ανθρώπινη και αξιοπρεπή που δεν θα πεινάει ο διπλανός μας, που δεν θα πεθαίνουν άνθρωποι από το κρύο και που δεν θα καίγονται σπίτια από μαγκάλια και κεριά, που δεν θα κόβεται το ρεύμα και το νερό και που δεν θα υπάρχουν πολιτικοί απάνθρωποι, ανάλγητοι και παρτάκηδες που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η βόλεψη και η πολιτική τους επιβίωση και όχι το καλό των πολιτών.
Και τα λέω αυτά γιατί είμαι πράγματι οργισμένη με όλους αυτούς που στη συζήτηση του προϋπολογισμού, βγαίνουν στο βήμα, κατακεραυνώνουν υποτίθεται την οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης, αλλά επειδή είναι βουλευτές της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ που συγκροτούν τη συγκυβέρνηση, στο τέλος δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν τον προϋπολογισμό οι «παπατζήδες».
Είμαι όμως εξίσου οργισμένη και με τους εκπροσώπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των άλλων μικρότερων κομμάτων που υποτίθεται «νιώθουν» τον πόνο και την ανέχεια της κοινωνίας, επί της ουσίας όμως το μόνο που κάνουν από το βήμα της βουλής είναι να αποδοκιμάζουν τους άλλους χωρίς να καταθέτουν προτάσεις. Και όταν λέμε για προτάσεις, εννοούμε προτάσεις επί της ουσίας που αύριο το πρωί θα μπορούν να υλοποιηθούν, όχι ευχολόγια.
Για αυτό και είμαστε διπλά χαμένοι. Και θα είμαστε πάντα διότι εκτός από έκφραση δεν έχουμε και μέλλον, εάν ως πολίτες συνεχίσουμε να πορευόμαστε έτσι…
