Στην Ελλάδα του μνημονίου, της φτώχειας, της πείνας και της απόγνωσης δυστυχώς φτάσαμε να γράφουμε καθημερινά για ανθρώπους που πεινάνε και για ανθρώπους που ξεσπιτώνονται και ζούνε υπό το φώς των κεριών. Και ευτυχώς που έχει αναπτυχθεί και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων και κάπως «βολεύονται» τα πράγματα για ορισμένους διότι υπάρχουν και πολλές οικογένειες που λόγω αξιοπρέπειας υπομένουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση χωρίς να δίνουν δικαίωμα. Και ας βρίσκονται στη διπλανή πόρτα.
Σοκάρουν τα στοιχεία, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει αναλάβει την παροχή φαγητού σε 55.000 οικογένειες σε καθημερινή βάση, ενώ οι δημοτικές αρχές διανέμουν άλλα 7.000 γεύματα σε συσσίτια που οργανώνονται σε εθελοντική βάση μόνο στην Αθήνα. Ανάλογο έργο έχει αναλάβει και η Μητρόπολη Δημητριάδος που σιτίζει περίπου 2000 άτομα και ενώ η ζήτηση για φαγητό τον τελευταίο καιρό έχει αυξηθεί δραματικά».
«Αυτό που με ανησυχεί έντονα είναι ότι μια ημέρα δεν θα έχω να ταΐσω τίποτα τα παιδιά μου. Από αφεντικό έγινα υπάλληλος και νιώθω τυχερός που παίρνω 500 ευρώ το μήνα. Με αυτά τα χρήματα δεν μπορείς να ζήσεις, να πληρώσεις λογαριασμούς και φόρους και να επιβιώσεις. Απλά δεν μπορείς» έλεγε χθες ένας γνωστός στη στήλη και καταλάβαινε κανείς από την φωνή του πόση απόγνωση έκρυβε μέσα σου. Και δυστυχώς δεν είναι ο μόνος.
Και μιλάμε για τη μεσαία τάξη δηλαδή για ανθρώπους που για καιρό ντρεπόντουσαν να έρθουν και να παραδεχτούν ότι έχουν πρόβλημα επιβίωσης και όμως τώρα μόλις τους μιλάς στα δέκα λεπτά «σπάνε» και τότε αρχίζουν τα δράματα γιατί οι αφηγήσεις πλέον σοκάρουν.
Από την άλλη οι δάσκαλοι καθημερινά έχουν να αναφέρουν και ένα περιστατικό τουλάχιστον με παιδιά που πεινούν και με τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς που παίρνουν κάθε φορά την πρωτοβουλία και μαζεύουν τρόφιμα για οικογένειες που αδυνατούν να τα καταφέρουν.
Σύμφωνα με έκθεση της Unisef 600.000 παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα και περισσότερα από τα μισά δεν εκπληρώνουν τις καθημερινές βασικές διατροφικές ανάγκες τους.
Και όλα αυτά ενώ η χώρα παραπαίει από το ένα πακέτο διάσωσης στο άλλο και το κλίμα σιωπηλής απελπισίας αυξάνεται στην Ελλάδα. Και ενώ το καταλαβαίνουν όλοι ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, ακούς τους πολιτικούς να μιλάνε και νομίζεις ότι βρίσκονται και ζούνε σε άλλο πλανήτη. Διότι δεν είναι δυνατό να προσεγγίσεις διαφορετικά μία πραγματικότητα που θέλει τους υπουργούς να δίνουν συνεντεύξεις για να παρουσιάσουν τις προτεραιότητες της προεδρίας, όταν δίπλα τους καίγονται άνθρωποι επειδή δεν είχαν ρεύμα και ζεσταίνονταν με κεριά. Πόση υπομονή μπορεί να κάνει κανείς πια με την αναλγησία και την αδιαφορία τους.
