Για μία ακόμη φορά ακούσαμε λόγια παρηγοριάς, συμπάθειας και πολύ κατανόησης από έναν Ευρωπαίο αξιωματούχο όπως ο Μπαρόζο, έχω όμως κάθε φορά την αίσθηση, που πλέον έχει γίνει βεβαιότητα, ότι τελικά η διπλωματία αυτό τους επιβάλλει. Να «μας χαϊδεύουν τα αυτιά όταν χρειάζεται αλλά οι αποφάσεις, αποφάσεις όσον αφορά τις υποχρεώσεις που έχουμε απέναντί τους και τις οποίες δυστυχώς εδώ και τρία χρόνια πληρώνουμε πλέον «με αίμα και δάκρυ».
Ετσι και τώρα, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχει μεγάλη διάσταση απόψεων με τα όσα επιχειρούν να επιβάλλουν οι δανειστές, ενώ όλοι ξέρουν ότι άλλα περιθώρια ανοχής και αντοχής δεν υπάρχουν, παρασκηνιακά βάζουν μπροστά την τρόικα να πιέζει και να απαιτεί και στο προσκήνιο μας χαϊδεύουν την πλάτη για να μην ξεσηκωθούμε κιόλας.
Ουσιαστικά δηλαδή αυτό που ακόμη μια φορά προσπαθούν να κάνουν είναι να μας «κοιμίσουν» μέχρι να φτάσει και πάλι ο κόμπος στο χτένι και μετά, αφού βάλουν τα γνωστά διλήμματα περί χρεοκοπίας, περί ανάγκης νέου δανείου, περί υψηλού χρέους και συνεχίσουν με τη γνωστή πλέον κινδυνολογία, να υποχρεώσουν τους πολιτικούς ταγούς να σκύψουν το κεφάλι και άρον – άρον στο βωμό της «σωτηρίας της χώρας», να μας φορτώσουν ακόμη ένα μνημόνιο με μέτρα που θα μας εξαθλιώνουν ακόμη περισσότερο, αρκεί οι ίδιοι να διασφαλίσουν ότι θα αποπληρωθούν τα δάνειά τους μέχρι τελευταίου ευρώ αφενός και αφετέρου ότι θα μπορούν μετά, αφού θα είμαστε ρακένδυτοι και ως χώρα χωρίς καμία εθνική αξιοπρέπεια, να «μας αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί».
Ολα τα άλλα που ακούγονται περί πλεονάσματος και περί φωτός στο τούνελ και περί ανάκαμψης μέχρι το τέλος του 2014 είναι το «τυράκι» στη φάκα για να περάσουν όλα αυτά που απαιτούν και για τα οποία τώρα μπορεί οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος να εμφανίζονται «ανένδοτοι» και ότι δεν πρόκειται να ξεπεράσουν άλλες κόκκινες γραμμές, αλλά να είστε βέβαιοι ότι αυτό επιτάσσει το παιχνίδι της επικοινωνιακής στρατηγικής που έχουν χαράξει και το οποίο το ακολουθούν πιστά και απαρέγκλιτα όλους τους τελευταίους μήνες που «συγκατοικούν» στην Κυβέρνηση.
Για αυτό και δεν γίνονται πιστευτοί, για αυτό και η αξιοπιστία τους έχει φτάσει στο ναδίρ, για αυτό και οι Έλληνες, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις που βλέπουν τη δημοσιότητα, δηλώνουν όλο και πιο απογοητευμένοι από την κατάσταση που επικρατεί.
Και δεν είναι τυχαίο αυτό, αφού ακόμη και το όποιο αποκούμπι μπορεί να είχαν στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, γέρνει και αυτό στην «ηττοπάθεια» και στην άμυνα και για το μόνο που αγωνίζεται είναι να μην φάει το επόμενο γκολ.
Η ΓΣΕΕ και φαντάζομαι και η ΑΔΕΔΥ (αφού όλες οι τελευταίες πρωτοβουλίες λαμβάνονται από κοινού) έχει προκηρύξει συλλαλητήριο για το Σάββατο που θα ψηφίζεται ο προϋπολογισμός. Λες και πρόκειται για έναν οποιονδήποτε προϋπολογισμό. Για μία ακόμη φορά οι προτάσεις των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων, των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών που στο τελευταίο γενικό συμβούλιο έθεταν συγκεκριμένους προβληματισμούς για τη μορφή των δράσεων που πρέπει να ακολουθηθούν για να μαζικοποιηθούν οι κινητοποιήσεις πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Για αυτό και το μόνο που δεν φοβούνται οι δανειστές – και ας λέγονται διάφορα- είναι τους πολίτες, όσο δεν υπάρχει συγκροτημένο κίνημα αντίδρασης.
