ΤΑΞΙΔΙΑ

ΔΡΑΚΕΙΑ: Οι μνήμες ζουν στα πλακόστρωτα

δρακεια-οι-μνήμες-ζουν-στα-πλακόστρωτ-472051

Χτισμένη μέσα σε πλατάνια, καρυδιές και καστανιές η Δράκεια με το ένδοξο παρελθόν αντιστέκεται και ελπίζει για το μέλλον

Ενα από τα λίγα όμορφα χωριά του Πηλίου που δεν τα έχουν ακόμα εκμεταλλευτεί τουριστικά, ο τέλειος προορισμός για ξεκούραση και απομόνωση μέσα στη φύση, είναι το χωριό Δράκεια. Απέχει 18 χλμ. από το Βόλο και 8 χλμ. από την Αγριά, ενώ βρίσκεται σε υψόμετρο 500 μ.

Χτισμένη σε όμορφο φυσικό περιβάλλον – πλατάνια, καρυδιές και καστανιές, η Δράκεια έχει παραδοσιακά σπίτια, βρύσες και τρεχούμενα νερά. Χαρακτηριστικό του χωριού αποτελούν τα σπίτια με τις πέτρινες στέγες. 

Στη Δράκεια ο ήλιος ανατέλλει αργά το πρωί και βασιλεύει νωρίς το βράδυ, με αποτέλεσμα να ηλιάζεται το χωριό μόνον λίγες ώρες, γι’ αυτό και είναι δροσερό τους καλοκαιρινούς μήνες.

Σήμερα με επουλωμένες τις πληγές της η Δράκεια συνεχίζει να αναπτύσσεται μαζί με την Αγριά, της οποίας αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα. Από τις εξοχές της ξεχωρίζουν τα Χάνια, με τα οποία συνδέεται οδικά και η Ανεμούτσα, όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει σπάνια φυσική ομορφιά.

Η ιστορία του χωριού

Η ίδρυση του οικισμού της Δράκειας θα μπορούσε να τοποθετηθεί προς τα μέσα του 15ου αιώνα ή τις αρχές του 16ου αιώνα. Μέσα σε ένα ειδυλλιακό και υποβλητικό περιβάλλον κτίσθηκε στον καιρό της Τουρκοκρατίας το  χωριό, στο βάθος μιας μεγάλης κόγχης η οποία εκτείνεται δεξιά και αριστερά προς τις χαράδρες που διασχίζουν τις δύο πλευρές του λόφου σαν αμφιθέατρο με την πλατεία που εκτείνεται προς τη ράχη του γηλόφου του Άθωνα, από όπου ο παρατηρητής μπορεί να αντικρίζει τον Παγασητικό κόλπο.

Οι πρώτοι κάτοικοι είχαν έρθει από την Ήπειρο και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν χτίστες. Από αυτούς έμαθαν την τέχνη του χτίστη πολλοί που είχαν έρθει μετά στο χωριό, με αποτέλεσμα η Δράκεια  να γίνει γνωστή για τους πολλούς καλούς μαστόρους. Στις αρχές του 18ου αιώνα οι κάτοικοι της Δράκειας ανέπτυξαν τη βιοτεχνία και το ανταλλακτικό εμπόριο.  Επίσης ήταν από τους πρώτους (μαζί με τους κατοίκους του Αγ. Λαυρεντίου) που άρχισαν να καλλιεργούν την πατάτα στο Πήλιο. Ακόμη η Δράκεια ήταν γνωστή για την καλλιέργεια μεταξιού και αμπελιών.

Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με την καλλιέργεια ελαιόδεντρων και μήλων και κάποιοι άλλοι  με την ξυλεία.  Παλαιότερα υπήρχαν μύλοι που άλεθαν σιτάρι.  Επιπλέον ήταν το πρώτο χωριό σ’ όλο το Πήλιο το οποίο απέκτησε ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτό έγινε μέσω της βοήθειας του Γκούνη, ο οποίος δώρισε μια ολόκληρη εγκατάσταση παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος.

Μετά τον πόλεμο η Δράκεια από τη μια ακολουθεί τη μοίρα των ελληνικών ορεινών χωριών που αποπληθυσμοποιούνται συνεχώς. Από την άλλη δύο τραγικά γεγονότα μέσα στον 20ο αιώνα έμελλαν  να πετύχουν καίρια πλήγματα στη Δράκεια.  Το βράδυ της 17ης Δεκεμβρίου 1943 γερμανικά αποσπάσματα των Ες – Ες εισβάλλουν στο χωριό, συλλαμβάνουν τους άνδρες του χωριού και την άλλη μέρα στις 18 Δεκεμβρίου, του Αγ. Μοδέστου, εκτελούν 118 από αυτούς.

Ό,τι κατάφερε να εξουδετερώσει σε ανθρώπινο δυναμικό αυτή η κτηνωδία, θα το ολοκληρώσει 12 χρόνια μετά το κτύπημα του Εγκέλαδου. Η Δράκεια που ήταν παράδειγμα πηλιορείτικου οικισμού, χτυπιέται άσχημα από τους σεισμούς του 1955, χάνοντας οριστικά τα θαυμάσια αρχοντικά της.

Τα αξιοθέατα  

Οπωσδήποτε πρέπει να κάνετε μία βόλτα στις δύο πλατείες της Δράκειας, που λέγεται ότι είναι από τις παλαιότερες του Πηλίου, καθώς και στα γραφικά πλακόστρωτα καλντερίμια του χωριού με τα τρεχούμενα νερά και την πλούσια βλάστηση. Από τις δύο πλατείες η κάτω πλατεία μαζεύει περισσότερο κόσμο, αφού έχει περισσότερα μαγαζιά για καφέ και φαγητό. Επίσης στο χωριό γιορτάζουν τον Αγ. Σπυρίδωνα στις 11 Αυγούστου. Αξίζει να επισκεφτείτε το εκκλησάκι του Αγ. Σπυρίδωνα για την φανταστική διαδρομή μέχρι εκεί, καθώς και την θέα που έχει.

Μια βόλτα όμως θα πρέπει να περάσετε και από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου με το αξιόλογο τέμπλο, την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου με ξυλόγλυπτο τέμπλο και αγιογραφίες του Ιωάννη Παγώνη, αλλά και το ξωκλήσι του Αγίου Σπυρίδωνα. 

Στη Δράκεια μπορείτε ακόμα να επισκεφτείτε το αρχοντικό του Τριανταφύλλου, με τοιχογραφίες του 18oυ αι., σκαλιστές πόρτες και ξυλόγλυπτα ταβάνια, συγκαταλέγεται στα καλύτερα του είδους του, το Μνημείο σε ανάμνηση της ομαδικής εκτέλεσης κατοίκων του χωριού από τους Γερμανούς το Δεκέμβριο του 1943, αλλά και το τοξωτό γεφύρι που βρίσκεται μέσα σε μια κατάφυτη ρεματιά.  

 

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου