Ο Λεωνίδας Ζαφείρης μιλάει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για την
πορεία του
Συνέντευξη στη ΔΑΝΑΗ
ΨΑΡΡΑ
Είτε με την ιδιότητα του αθλητή, είτε με την ιδιότητα του
προπονητή είτε του Προέδρου, ο Λεωνίδας Ζαφείρης, εδώ και τριάντα συνεχόμενα
έτη δίνει το παρόν στην προσπάθεια για καθιέρωση ενός «παρεξηγημένου»
αθλήματος, την χειροσφαίριση ή αλλιώς το handball όπως είναι ευρέως γνωστό.
Φέτος, λοιπόν, το άθλημα αυτό κλείνει τριάντα χρόνια ζωής
στην πόλη του Βόλου, αφού πρωτοεμφανίστηκε εδώ το 1982 με την ομάδα του
Μαγνησιακού και συνεχίζει τη δράση του σήμερα με την ομάδα του Εύρυτου Βόλου.
Ο Λεωνίδας Ζαφείρης, είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην
οικογένεια του χάντμπολ, που με την προσφορά του στο παρελθόν εγγυάται το
μέλλον και την συνέχιση του αθλήματος, μιας και είναι από τους λίγους καθηγητές
φυσικής αγωγής με ειδικότητα στην χειροσφαίριση στην πόλη μας.
Ο Πρόεδρος του Εύρυτου Βόλου, Λεωνίδας Ζαφείρης προσπαθεί να μεταδώσει την φλόγα του αθλήματος
και σε άλλους γυμναστές, οργανώνοντας κατά καιρούς τουρνουά και πρωταθλήματα
τόσο σε τοπικό όσο και σε Πανθεσσαλικό επίπεδο.
Ο κ. Ζαφείρης με
την ιδιότητα του Προέδρου του Αθλητικού Συλλόγου του Εύρυτου Βόλου, του
προπονητή της αντρικής ομάδας χάντμπολ αλλά και του υπευθύνου ανάπτυξης για την κεντρική
Ελλάδα μίλησε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για τα
τόσα χρόνια πορείας του στο άθλημα, για τις δυσκολίες που έχει συναντήσει και
για τα μελλοντικά του όνειρα και σχέδια.
-Πως ξεκίνησε η ενασχόληση
σας με το χάντμπολ;
«Πριν ακριβώς τριάντα χρόνια είχα την τύχη και την τιμή να
ενταχθώ σε μια υπό ίδρυση ομάδα χάντμπολ της πόλης μας. Ήταν ο Μαγνησιακός όπου
συγκέντρωσε αθλητές
διαφόρων αθλημάτων από τα τμήματά του για να δημιουργήσει την πρώτη ομάδα
χειροσφαίρισης στο Βόλο. Αυτή ήταν η αρχή, μετά ακολούθησαν τα φοιτητικά μου
χρόνια στην Ιταλία όπου έπαιξα σε ομάδα Β’ Εθνικής, ταυτόχρονα με τις σπουδές
μου στη Γυμναστική Ακαδημία».
-Πως ξεκίνησε η ιδέα
για τη δημιουργία της ομάδας του Εύρυτου Βόλου;
Όταν γύρισα, το 1989, στο Βόλο με πτυχίο και ειδικότητα στην
χειροσφαίριση, ήμουν ο μοναδικός προπονητής χειροσφαίρισης στην πόλη, αλλά δεν
υπήρχε πια ομάδα χάντμπολ, μιας και ο Μαγνησιακός είχε καταργήσει τα τμήματά
του. Έτσι, αποφασίσαμε με τον αδερφό μου Δημήτρη Ζαφείρη, που είναι και αυτός
καθηγητής φυσικής αγωγής, και μερικούς φίλους να ιδρύσουμε τον Εύρυτο, ώστε να
αποκτήσει ξανά η πόλη του Βόλου ομάδα χάντμπολ».
-Ήταν δύσκολο το
ξεκίνημα αυτής της πρωτοβουλίας;
«Όλα στην αρχή είναι δύσκολα, μέχρι να τα συνηθίσεις. Τότε,
το 1990, ήμασταν αθλητές- προπονητές- πρόεδροι και χορηγοί… ήμασταν τα πάντα.
Αργότερα καταφέραμε να βρούμε τις ισορροπίες μας μέσα στην ομάδα. Όλη τη δεκαετία του ’90
ήμασταν πρώτα αθλητές και μετά όλα τα άλλα. Αργότερα μετά το 2005 που οι
περισσότεροι σταμάτησαν να αγωνίζονται, φτιάξαμε μια καλύτερη δομή στην ομάδα,
τόσο διοικητικά όσο και με την ανάπτυξη των υποδομών».
-Σε όλα αυτά τα
χρόνια πορείας σας ποιες θα χαρακτηρίζατε ως σημαντικότερες στιγμές, που σας
έχουν αφήσει μια γλυκιά ανάμνηση μέχρι και σήμερα;
«Σ όλη μου τη ζωή θα θυμάμαι την αγωνία και τον ενθουσιασμό
του πρώτου αγώνα και την τιμή που νιώθεις όταν είσαι πρωτοπόρος σ’ ένα άθλημα
που για πρώτη φορά παρουσιάζεται στην πόλη σου. Μετά ακολούθησαν κι άλλες καλές
στιγμές, όπως αυτή με τον Εύρυτο που έχω κερδίσει σημαντικές διακρίσεις τόσο
σαν αθλητής και προπονητής όσο και σαν πρόεδρος. Δεν θα ξεχάσω
ποτέ το Πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής το 1998 στους άνδρες. Ήταν ένα επίτευγμα που
δεν έχει καταρριφτεί ακόμα και είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του βολιώτικου
χάντμπολ στου άνδρες έως τώρα, όπως και το μπαράζ για την άνοδο στην Α2 την
ίδια χρονιά. Τέλος σημαντική στιγμή ήταν
η ανάθεση από την Ο.Ε.Μ.Α 2013 στον
Εύρυτο Βόλου να είναι ο κομιστής της σημαίας των Μεσογειακών Αγώνων το 2013 που
θα γινόταν στην πόλη μας. Η τιμή ήταν ύψιστη για τον βολιώτικο αθλητισμό και η
παραλαβή της σημαίας έγινε επίσημα στο Δημαρχείο Βόλου από τον τότε δήμαρχο κ.
Βούλγαρη που μου παρέδωσε την σημαία».
-Ποια είναι η
σημαντικότερη διάκριση που έχει πετύχει ο Εύρυτος Βόλου;
«Η σημαντικότερη διάκριση για τον σύλλογό μας είναι η
κατάκτηση της 3ης θέσης στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Beach- handball Γυναικών που έγινε στον Σχοινιά το 2009 και είχε απ’ ευθείας μετάδοση από το
κανάλι της ΕΡΤ. Επίσης και την επόμενη χρονιά το 2012 ο Εύρυτος ήταν ξανά παρόν
στο final four
αλλά κατέκτησε την 4η θέση».
-Μέσα στα τριάντα
χρόνια παρουσία σας στο άθλημα, ποια χρονιά θα χαρακτηρίζατε ως σημαντικότερη;
«Το 2011 ήταν καταπληκτική χρονιά για μας. Σαρώσαμε τα
πάντα…. ήταν η χρονιά με τις περισσότερες επιτυχίες «ταυτόχρονα». Γυναίκες, άνδρες
και παίδες έφεραν πρωταθλήματα στην πόλη μας και κατέστησαν το βολιώτικο
χάντμπολ κυρίαρχο στην Κεντρική Ελλάδα».
-Άσχημες στιγμές
υπήρχαν αυτά τα τριάντα χρόνια;
«Βεβαίως και υπήρχαν. Στο ξεκίνημα, θυμάμαι, ένιωσα την
αδικία του να είσαι «νέος». Το 1992 όταν η ομάδα είχε μόνο δύο χρόνια ζωής,
προκριθήκαμε στο Κύπελλο Ελλάδος, τότε ήταν Βορράς και Νότος και φτάσαμε στον
τελικό της Νάουσας με αντίπαλο την ομάδα της Νάουσας χάνοντας με δύο γκολ
διαφορά και αντιμετωπίζοντας εχθρική διαιτησία. Επίσης, το 1998 πήγαμε στα
μπαράζ για την άνοδο στην Α2 με αντίπαλο τη Δόξα Δράμας. Στο παιχνίδι η
διαιτησία και η ομοσπονδία είχαν άλλα σχέδια και μετέτρεψαν την θριαμβευτική
άνοδο του Εύρυτου στην Α2 σε μια άσχημη εμπειρία ήττας με επεισόδια και
αποβολές».
-Γιατί θα προτρέπατε
έναν νέο αθλητή να ασχοληθεί με το άθλημα του χάντμπολ;
«Κατά τη γνώμη μου το χάντμπολ είναι το πληρέστερο ομαδικό
άθλημα γιατί γυμνάζει όλες τις μυϊκές ομάδες του σώματος, αναπτύσσει την
περιφερική όραση και την αντίληψη του αθλητή αλλά και προσφέρει την ένταξη του
στις κοινωνικές ομάδες. Επίσης η χειροσφαίριση είναι εύκολη στην εκμάθησή της.
Απλά πιστεύω ότι οι νέοι που θα ήθελαν να ασχοληθούν με το άθλημα δεν έχουν την
σωστή ενημέρωση για το ενδιαφέρον του αθλήματος, γι’ αυτό θα ήταν καλό το
άθλημα να «διδάσκεται» στο σχολείο από τους γυμναστές, ώστε να μπορούν τα
παιδιά να το μάθουν και να το αγαπήσουν».
-Υπάρχουν οι
κατάλληλες αθλητικές υποδομές;
«Υπάρχουν μόνο δύο γήπεδα χάντμπολ εδώ στον Βόλο, από τα
οποία μας δίνεται μόνο το ένα αυτό του κλειστού στο ΕΑΚ Βόλου. Επιθυμία μου
είναι οι υπεύθυνοι του ΕΑΚ να μας παραχωρήσουν περισσότερες ώρες την εβδομάδα
για να γίνονται πιο πολλές προπονήσεις. Ο Βόλος πρέπει να βοηθήσει στην
ανάπτυξη του αθλήματος της χειροσφαίρισης».
-Ποια είναι τα
μελλοντικά σας σχέδια;
«Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι η καταξίωση της ομάδας του
Εύρυτου στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής Ανδρών και η άνοδος στην Α2 αν είναι
εφικτό. Επίσης, θέλω να συνεχίσει τη λειτουργία της η Ακαδημία του συλλόγου για
να παράγει νέους αθλητές. Τέλος, στόχος μας, που θέλουμε οπωσδήποτε να
πραγματοποιηθεί, είναι η δημιουργία ενός μόνιμου κέντρου καλοκαιρινής άθλησης
στις Αλυκές για να διοργανώνονται αγώνες beach handball κάνοντάς
το θεσμό για την περιοχή».
-Μπορεί να θεωρηθεί η
πόλη του Βόλου ως επίκεντρο της χειροσφαίρισης για την Κεντρική Ελλάδα;
«Βεβαίως και μπορεί να θεωρηθεί και αυτό θέλουμε να
διατηρηθεί. Στόχος μας είναι κάθε χρονιά να γίνεται μια μεγάλη διοργάνωση όπως
έγινε και φέτος με το Πανελλήνιο Μίνι αγοριών – κοριτσιών και Παίδων –
Κορασίδων όπου είχε τεράστια επιτυχία
τόσο αγωνιστικά όσο και οικονομικά».
-Τέλος, σε ποιους
ανθρώπους θα θέλατε να πείτε ένα «ευχαριστώ»;
«Θέλω να ευχαριστήσω τους πρώτους προπονητές που είχα στον
Μαγνησιακό τον Νίκο Ζαρκογιάννη και τους αδερφούς Τάκη και Γιάννη Αθανασαράκη,
γιατί αυτοί μου έμαθαν πολλά χρήσιμα πράγματα και μου έδωσαν πολύτιμες
συμβουλές που τις ακολουθώ μέχρι και σήμερα. Επίσης, ευχαριστώ θερμά όλους τους
συναθλητές μου γι’ αυτά τα χρόνια που παίξαμε, ιδρώσαμε και «ματώσαμε» μέσα
στον αγωνιστικό χώρο. Τέλος, ευχαριστώ όλους αυτούς που τόσα χρόνια στήριξαν
και συνεχίζουν να στηρίζουν τόσο ηθικά όσο και οικονομικά το όραμά μου για ένα καλύτερο χάντμπολ».
,
