Ο Μαργαρίτης Δουμουσιάρης του Κωνσταντίνου και της Αικατερίνης (1930-2022) γεννήθηκε στον Βόλο. Είχε και δεύτερο όνομα Αλέξανδρος, με το οποίο και γιόρταζε, αλλά όπως διευκρίνιζε η σύζυγός του Χαρίκλεια (γένος Βουζαρά) «δεν ήταν γραμμένο στα χαρτιά».
Το 1949 αποφοίτησε το Α’ Γυμνάσιο Βόλου και πέτυχε την εισαγωγή του στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λάρισας, χωρίς όμως να εγγραφεί.
Εργάστηκε για τρία έτη στο πολυτελές υαλοπωλείο Κυριακόπουλου και αργότερα ως τεχνίτης ραπτομηχανών ΣΙΓΓΕΡ. Σταδιοδρόμησε ως Διοικητικός προϊστάμενος του ΤΕΑΥΕΚ (Ταμείο Επικουρικής Ασφαλίσεως Υπαλλήλων Εμπορικών Καταστημάτων) στον Βόλο από το 1955 έως και το 1990, από το οποίο και συνταξιοδοτήθηκε.
Χαρακτήρας ανήσυχος και δοτικός, ανέπτυξε έντονη κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα, υπηρετώντας τις αρχές και τις αξίες του ελληνορθόδοξου πολιτισμού: Αρχηγός των Άλκιμων Μαγνησίας (1957-1967), πρόεδρος κοινότητας Ανακασιάς (1970 -1974), εκκλησιαστικός σύμβουλος στον Ι.Ν. Τιμίου Προδρόμου Ανακασιάς επί εξήντα συναπτά έτη και Μητροπολιτικός σύμβουλος επί τέσσερις δεκαετίες.
Γι’ αυτό και το 2017 τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό της Μητρόπολης Δημητριάδος από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη κ. Ιγνάτιο. Επίσης, ήταν πρόεδρος και μέλος εκκλησιαστικών επιτροπών, πρόεδρος και γραμματέας συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 10ου Δημοτικού, του Α’ Γυμνασίου, του Α’ Λυκείου Βόλου και του ΟΑΕΔ και πολλά άλλα.
Υπήρξε ποδοσφαιριστής της Ιωλκού από το 1946 έως το 1956, χρονιά κατά την οποία αποφοίτησε πρώτος από τη σχολή του Συνδέσμου Διαιτητών Ποδοσφαίρου Θεσσαλίας, με βαθμό 9,30. Από τότε και μέχρι το 1978 διαιτήτευσε με επιτυχία στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, στη Β’ Εθνική (1956-1965), στην Α’ Εθνική (1966-1978) αλλά και σε δεκαπέντε διεθνείς, επίσημους και φιλικούς αγώνες.
Από το 1978 και μέχρι το 1996 αξιολογούνταν κάθε χρόνο ως παρατηρητής διαιτησίας Α’ Εθνικής της Ε.Π.Ο. Ονομάστηκε Καθηγητής Διαιτησίας ποδοσφαίρου το 1988, πρωτεύοντας στις εξετάσεις. Δίδαξε τους κανονισμούς διαιτησίας και τον ΚΑΠ σε δεκάδες σχολές και επιμορφωτικά σεμινάρια και συμμετείχε σε Εξεταστικές Επιτροπές ονομασίας και προαγωγής εκατοντάδων Διαιτητών ποδοσφαίρου στην Ο.Δ.Π. Ελλάδος αλλά και στον ιστορικό Σύνδεσμο Διαιτητών Ποδοσφαίρου Θεσσαλίας, που τροφοδότησε με επιτυχημένους και αξιόλογους διαιτητές το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ψηλός κι ευθυτενής, δραστήριος και οργανωτικός, αισιόδοξος και συνεπής, χαμογελαστός, με κοφτερό μυαλό, με άρτια και δομημένη επιχειρηματολογία, ακούραστος εκπαιδευτής νέων και μετέπειτα καταξιωμένων διαιτητών, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην εκπαίδευση των διαιτητών και στα διοικητικά δρώμενα.
Δίδασκε με εξαιρετικά μεταδοτικό τρόπο, απαντούσε υπομονετικά με πειστικά επιχειρήματα σε όλες τις ερωτήσεις, διαθέτοντας υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη και παραθέτοντας πλήθος εύστοχων παραδειγμάτων.
Τι κρίμα που το 1955 προσπάθησε να εγγραφεί στην Παιδαγωγική Ακαδημία (που είχε πετύχει έξι χρόνια νωρίτερα), αλλά δεν είχε πια το δικαίωμα!
Από το 1983 έως το 2006 διετέλεσε με επιτυχία πρόεδρος της Τεχνικής Επιτροπής του ΣΔΠΘ. Αποτέλεσε ιδιαίτερα τιμητικό γεγονός ότι τον διαδέχθηκα, αξιοποιώντας το πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό που μας παρέδωσε ως κληρονομιά. Δέκα χρόνια διετέλεσε πρόεδρος και έντεκα χρόνια γενικός γραμματέας του Συνδέσμου Διαιτητών. Με τον δημιουργικό χαρακτήρα και το πάθος του για τον Σύνδεσμο Διαιτητών εξέφραζε δυναμικά τις απόψεις του χωρίς να φοβάται τη σύγκρουση.
Στην ερώτηση πώς μπορούν να διορθωθούν τα κακώς κείμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου, τόνιζε με τη σοφία του που τον διέκρινε ότι «σε μία βραδιά μπορούν οι δύο-τρεις ισχυροί του ελληνικού ποδοσφαίρου να λύσουν το πρόβλημα». Συνήθιζε να υποστηρίζει: «η ζωή ανήκει σε αυτούς που επιμένουν-αισιοδοξούν-παλεύουν». Για την τεράστια προσφορά του, το 1982 ανακηρύσσεται ομόφωνα Επίτιμος Πρόεδρος του ιστορικού Σ.Δ.Π. Θεσσαλίας.
Επίτιμος πρόεδρος ανακηρύχθηκε αργότερα κι από τον Σύνδεσμο Εφέδρων Αξιωματικών ν. Μαγνησίας, του οποίου υπήρξε δραστήριο και μαχητικό μέλος (έφεδρος αξιωματικός στη Σύρο και στο Ηράκλειο το 1953, ενώ δύο χρόνια αργότερα απολύθηκε από το Στρατολογικό Γραφείο Τρικάλων).
Το 2015 έγραψε την «Ιστορία των εβδομήντα χρόνων του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών ν. Μαγνησίας», ενώ το 1999 ήταν συγγραφέας του ενδιαφέροντος βιβλίου «Τα πενήντα χρόνια του Συνδέσμου Διαιτητών Ποδοσφαίρου Θεσσαλίας 1948-1998».
Η σύζυγός του, οι τρεις κόρες του, Κατερίνα, Φανή – Μαργαρίτα και Κωνσταντία αλλά και τα εγγόνια του δικαιούνται να είναι περήφανοι για την ενάρετη ζωή και το πολυδιάστατο έργο του. Θα τον θυμόμαστε πάντοτε με τις καλύτερες αναμνήσεις και θα τον μνημονεύουμε για την προσφορά του.
Χρήστος Βασιλείου
