Το κενό…
Σήμερα θα σας διηγηθώ μια «σκυλίσια» ιστορία προς σκέψιν και συμμόρφωσιν. Ο «κουραμπιές», ένα μικρόσωμο σκυλάκι, ενώ περνούσε το δρόμο, τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Με εξάρθρωση στα πίσω του πόδια σύρθηκε με δυσκολία στο γκαζόν στην άκρη του δρόμου. «Εύχομαι να µε είχε σκοτώσει, ο πόνος είναι ανυπόφορος!», σκεφτόταν τις υπόλοιπες μέρες που είχε μείνει εκτεθειμένος στη βροχή και το κρύο, χωρίς φαγητό. Βρισκόταν σε ένα υγρό μέρος και το τρίχωμά του είχε αρχίσει να μαδάει. Οι περαστικοί δεν του έδιναν σημασία, ενώ άλλοι λέγανε «μην πλησιάζεις». Ήταν σχεδόν αναίσθητος, όταν μια γλυκιά φωνή τον έβγαλε από το λήθαργό του. Μια γυναίκα με άσπρη μπλούζα, με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι, κρατούσε μια βελόνα. Δέχτηκε το τσίμπημα με ευχαρίστηση και κούνησε για τελευταία φορά, με όση δύναμη του είχε απομείνει, την ουρά του. Στην πορεία της εξέλιξής του προς τον πολιτισμό ο άνθρωπος απέκτησε μια κυρίαρχη θέση πάνω στα πλάσματα που ζουν γύρω του στο ζωικό βασίλειο. Χωρίς να είναι ικανοποιημένος από την κυριαρχία του αυτή, ωστόσο άρχισε να βάζει ένα κενό μεταξύ της φύσης του και της φύσης των ζώων. Αρνήθηκε την κτήση μιας αιτίας προς αυτά, και στον εαυτό του έθεσε ως σύμβολο μια αθάνατη ψυχή, και αξίωσε μια θεϊκή πτώση, η οποία του επέτρεψε να καταστρέψει το δεσμό της κοινωνίας μεταξύ αυτού και του ζωικού βασιλείου.
ΑΛ.ΦΩΤ.
