Τι σου είναι αυτοί οι τεχνοκράτες. Θαυμάζω την «παρρησία» με την οποία διατυπώνουν τις απόψεις τους.
Με πόση ευκολία ο κ. Γκαργκάνας συνιστά ακόμη αυστηρότερη εισοδηματική πολιτική. Και από πίσω συμπληρώνει ο κ. Κουκιάδης, πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο η κυβέρνηση τοποθέτησε πρόεδρο της επιτροπής εμπειρογνωμόνων για τα εργασιακά, συνιστώντας απελευθέρωση των απολύσεων, μικρότερες αποζημιώσεις και ελαστικότερο καθεστώς απασχόλησης. Και διόλου δεν πάει το νιονιό τους ότι αυτή η «μερική απασχόληση» θα επιτείνει τα προβλήματα του ασφαλιστικού, διότι απλούστατα θα είναι… μαϊμού «μερική».
-Θες δουλειά; Θα σε δηλώνω όμως ότι δουλεύεις τέσσερις ώρες την ημέρα, για να μην πληρώνουμε πολύ ΙΚΑ ούτε εσύ ούτε εγώ.
Εδώ και είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια, από το καλοκαίρι του 1985, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου απομάκρυνε από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας τον τότε «τσάρο» Γεράσιμο Αρσένη και ανέθεσε την οικονομική πολιτική στον Κώστα Σημίτη, δεν ακούμε και τίποτε άλλο. Λιτότητα, λιτότητα, λιτότητα.
Μόνο που όλα αυτά τα χρόνια η λιτότητα ισχύει για τους πολίτες, για τους απλούς ανθρώπους του μόχθου, αλλά δεν σύχνασε ποτέ στα δώματα της εξουσίας. Το κράτος δεν βρήκε ακόμη τον τρόπο να πάψει να είναι σπάταλο. Διό και συνεχίζει να μας χρεώνει, εμάς και τα παιδιά μας, με νέα δάνεια. Έχουμε έναν από τους πλέον… παχύσαρκους κρατικούς μηχανισμούς σε αναλόγια εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και την αυτοδιοίκηση, ανά χιλίους κατοίκους στην Ευρώπη. Αλλά κράτος που να υπηρετεί τον πολίτη δεν έχουμε.
Σε απόλυτους αριθμούς δεν ξεπερνάμε κατά πολύ το συνολικό αριθμό των απασχολούμενων στις κεντρικές κρατικές και τις υπηρεσίες της αυτοδιοίκησης της Σουηδίας, με την οποία έχουμε περίπου παρόμοιο πληθυσμό. Αλλά ο «κοινωνικός μισθός» που προσφέρουν στον Σουηδό πολίτη –αλλά και τον μετανάστη- αυτές οι υπηρεσίες, απέχουν από την ελληνική πραγματικότητα όσο η ημέρα με την νύχτα.
Ας πάψουν λοιπόν όλοι αυτοί οι καλοταϊσμένοι, διορισμένοι τεχνοκράτες, να κτυπάνε μονίμως το… σαμάρι, επειδή από τον εκάστοτε… γάιδαρο εξαρτάται η ανανέωση της θητείας τους. Λίγη περισσότερη γενναιότητα, άνθρωποι. Θάρρος χρειάζεται για να πεις δυσάρεστα πράγματα στους ισχυρούς και όχι για να ζητάς την πολτοποίηση των αδύναμων.
Θαυμάζω την «παρρησία» τους
