Η πλειοψηφία

Στην επιχείρηση επέφεραν αλλαγές στο ωράριο εργασίας. Το έκαναν, λέει, ελαστικό. Τη μια δουλεύεις δώδεκα ώρες, την άλλη μπορεί τέσσερις. Μαζευτήκαμε στο σωματείο να μελετήσουμε την κατάσταση.
«Σε πολλά εργοστάσια εφαρμόζεται ήδη τέτοιο ωράριο» είπε το τσιράκι της επιχείρησης. «Και γιατί αυτό; Γιατί έγιναν έρευνες που απέδειξαν ότι η παραγωγή καλυτερεύει. Αν το καλοσκεφτείτε, διασφαλίζουμε έτσι τις θέσεις εργασίας μας. Δεν βλέπω λοιπόν το λόγο, γιατί ειδικά εμείς να μην προσχωρήσουμε στο νέο καθεστώς».
«Θεέ και Κύριε!» απάντησα εγώ. «Και ποιος έκανε τις έρευνες που αποδεικνύουν κάτι τέτοιο; Αυτά είναι υποθέσεις!». «Αμφισβητείς τώρα και την επιστήμη, εξυπνάκια;» φώναξε το τσιράκι. «Ναι, εφ’ όσον πληρώνεται από τους εργοδότες! Άλλος είναι ο λόγος κι αν θέλετε να ψάξουμε να τον βρούμε! Η καλυτέρευση της παραγωγής πάντως δεν είναι σίγουρα, γιατί αν ήταν θα ’χαν συμπεριλάβει στις έρευνές τους και το γεγονός ότι δεν είμαστε μηχανές που τις βάζεις μπροστά και μετά δουλεύουνε. Δεν έλαβαν υπόψη ότι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι με ιδιωτική ζωή, που επηρεάζει άμεσα τη δουλειά μας! Με άλλα λόγια εμείς οι άνθρωποι είμαστε ο βασικός παράγοντας της παραγωγής και όχι τα ωράρια. Άρα από μας θα έπρεπε να ξεκινήσουν οι έρευνες και όχι από τις επιδιώξεις του εργοδότη!».
«Κάτσε ήσυχα και μη μας σκοτίζεις άλλο! Τέρμα, τ’ ακούς; Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αντέξει για πολύ τέτοιες βλακείες!» έκανε το τσιράκι.
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, μου ’ρθε να σπάσω τα μούτρα αυτουνού του ερπετού, παρ’ όλα αυτά όμως είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα: «Εφ’ όσον πουλάμε στην επιχείρηση την εργατική μας δύναμη, έχει κι η επιχείρηση ευθύνη για τη βελτίωσή της. Συνεπώς, αν θέλει καλυτέρευση της παραγωγής, δεν γίνεται να μην παίρνει υπόψη ότι εκτός από χέρια κι από πόδια έχουμε και μυαλό και ψυχή και ζούμε έξω απ’ το χώρο εργασίας μία ζωή, που είναι η πραγματική μας ζωή και που από εδώ κι εμπρός πρέπει να προσαρμόζεται στα ελαστικά ωράρια του εργοδότη! Ξέρει όμως η επιχείρηση πολύ καλά ότι κανείς δεν μπορεί να προσαρμόζεται στη στιγμή σε τέτοια ωράρια σα να ’ναι ρολόι που κουρδίζεις κι ότι η δουλειά θα βγαίνει χειρότερη από τώρα!».
«Είσαι έξω από το θέμα!» φώναξε το τσιράκι. «Στο θέμα είμαι! Στο κάτω κάτω κανείς δε ζει για την επιχείρηση, η επιχείρηση όμως ζει από εμάς!» έκανα εγώ. «Ζούμε όμως κι απ’ την επιχείρηση!» άφρισε έξαλλο το τσιράκι. «Όχι, συνάδελφε» είπα ήρεμα εγώ «γελιέσαι. Η επιχείρηση μάς δίνει τη δυνατότητα της επιβίωσης σε αντιπαροχή της εργατικής μας δύναμης. Μας στερεί όμως τη δυνατότητα να ζήσουμε, γιατί η ζωή είναι κάτι άλλο, που ο καθένας το κάνει με τον τρόπο του».
Γύρω μου άρχισαν όλοι να μουρμουρίζουν. Δεν ξέρω αν ήταν επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία, ξέρω όμως τι θα ψήφιζε η πλειοψηφία στο τέλος.