Η ανεργία έπεσε από το 8,9% στο 8% λέει η Στατιστική. Χαρμόσυνο. Απαραίτητη όμως η διευκρίνηση ότι η μέτρηση της “πτώσης” αφορά στο διάστημα Δεκεμβρίου 2007 – Ιανουαρίου 2008. Δηλαδή σε ένα μήνα πάνω από 48.000 άνεργοι (τόσοι αντιστοιχούν στη διαφορά του 0,9%) βρήκαν δουλειά. Με έναν μαγικό τρόπο άνοιξαν οι δουλειές και αυξήθηκαν οι ευκαιρίες απασχόλησης.
Η παραπάνω (εύλογη) απορία είναι για το σύνολο της χώρας. Διότι, αν το δούμε ξεχωριστά για κάποιες περιφέρειες, η απορία μετατρέπεται σε διαπίστωση θαύματος! Εκεί, όπως στη Μακεδονία, η ανεργία μειώθηκε περίπου πέντε μονάδες μέσα στον ίδιο μήνα.
Αν αυτά τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν είναι πραγματικά και κυρίως αν δεν καταγράφουν ένα προσωρινό, εποχιακό, φαινόμενο (όπως δείχνει να πιστεύει η κυβέρνηση), τότε σε λίγους μήνες ίσως μπορούμε να πανηγυρίζουμε την εξαφάνιση της ανεργίας. Αν και πιο πιθανό είναι να δούμε την εξαφάνιση των ανέργων με τέτοια οικονομική πολιτική.
Υπάρχουν πέρα από τις μετρήσεις της Στατιστικής Υπηρεσίας κάποιοι άλλοι λόγοι που να επιτρέπουν μία αισιόδοξη στάση στο σημαντικό αυτό θέμα, που αποτελεί και μεγάλη πληγή για την κοινωνία;
Δεν έχουμε μία απλή μορφή ανεργίας στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται για ανεργία “τριβής”, που θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί με βελτίωση ενός συστήματος ενημέρωσης ανέργων και επιχειρήσεων για την προσφορά και τη ζήτηση εργασίας.
Η ανεργία μας έχει και διαρθρωτικά χαρακτηριστικά, αφού οι ταχύτατες αλλαγές στην παραγωγή και η ανάδειξη νέων μορφών οικονομίας, που ξεφυτρώνουν ταχύτατα, παράγουν ανεκπαίδευτους εργαζόμενους και ανέργους, που δύσκολα μπορούν να καλύψουν τις νέες απαιτήσεις στην απασχόληση.
Είναι όμως και ανεργία κεϋνσιανού χαρακτήρα, αφού η οικονομία είναι σε ύφεση και περισσότερο χάνονται παρά δημιουργούνται νέες θέσεις απασχόλησης.
Ακόμη και αν τα παραβλέψουμε όλα τα παραπάνω, για να συμμεριστούμε την αισιοδοξία που θέλει να μεταδώσει η Στατιστική και το υπουργείο Απασχόλησης, θα ’πρεπε τουλάχιστον να διακρίνονται οι κυβερνητικές πολιτικές αντιμετώπισης του προβλήματος της ανεργίας. Δηλαδή τόσο εκπαίδευση και επανεκπαίδευση των ανέργων, όσο -κυρίως- μέτρα δημοσιονομικού και όχι νομισματικού χαρακτήρα για την οικονομία. Μέτρα που θα ενισχύουν την παραγωγή δημοσίων έργων και τις κρατικές επενδύσεις, οπότε θα αυξηθεί η ζήτηση εργασίας. Αυτά όμως είναι μακριά από τη νεοφιλελεύθερη προσέγγιση της οικονομίας και των προβλημάτων της.
Μιλάμε για “θαύμα” ή για τυχαία στατιστικά;
