ΤΟΠΙΚΑ

ΟΥΡΑΝΙΑ ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑ: Ελλειμματικός ο προνοιακός χάρτης στο νομό

ουρανια-καρανικολα-ελλειμματικός-ο-π-851206

“ Η καθημερινότητα μάς έχει διδάξει ότι ποτέ κανείς δεν ξέρει πότε θα περάσει την κόκκινη γραμμή. Οι στατιστικές έχουν δείξει ότι αρκούν 300 μ. οδήγησης για να γίνει κανείς άτομο με αναπηρία. Ήδη αποτελούμε το 10% του ενεργού πληθυσμού. Ποτέ κανείς δεν ξέρει πότε θα βρεθεί στην αντίπερα όχθη.”
Με αυτά τα λόγια η Ουρανία Καρανικόλα, πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων Παιδιών με Αναπηρία στη Μαγνησία, σε συνέντευξή της σήμερα στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ δίνει ένα μάθημα ζωής σε όλους μας.
Καταθέτει την αγωνία της για τις ελλείψεις που καθιστούν τη χώρα αλλά και την πόλη μας “πόρρω απεχούσης” της ευρωπαϊκής πραγματικότητας και μέσα από τις σκέψεις της προσπαθεί να αναδείξει τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουνν τα παιδιά με αναπηρία εξαιτίας μίας νοοτροπίας που θέλει την Πολιτεία να ενδιαφέρεται πολύ, αλλά να κάνει ελάχιστα από αυτά που οφείλει.
Η κ. Ουρανία Καρανικόλα πρόσφατα εκλέχτηκε στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Γονέων Παιδιών με Αναπηρίες. Από το νέο “μετερίζι” έχει αποφασίσει να δώσει σκληρές μάχες.

-Κυρία Καρανικόλα, ο Σύλλογος Γονέων Παιδιών με Αναπηρία απέκτησε τη δική του φωνή στην Πανελλήνια Ομοσπονδία σας. Η εκλογή σας δημιουργεί προσδοκίες για την ανάδειξη των όχι και λίγων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες με παιδιά, τα οποία ταλαιπωρούνται από διάφορες αναπηρίες;

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος μας πολλές φορές είναι ανυπέρβλητα. Ούτως ή άλλως οι προοπτικές μας ακόμη και στη καθημερινότητα είναι δύσκολες. Το γεγονός ότι είμαστε σε μια πόλη της Περιφέρειας, που δεν έχει τις απαραίτητες δομές, εντείνει την ανασφάλεια και την ανησυχία μας. Αυτό εκ των πραγμάτων καθιστά ακόμη πιο δύσκολη την δημοσιοποίηση, πολύ δε περισσότερο την επίλυση των προβλημάτων μας. Στη διάρκεια των χρόνων που εκπροσωπώ το γονεϊκό αναπηρικό κίνημα στο Νομό, έχω κατανοήσει εμπειρικά ότι ο δρόμος για τη λύση περνάει μέσα από το συλλογικό αγώνα των οργάνων μας. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Γονέων είναι ο φορέας που πρωτοπορεί στις διεκδικήσεις και είναι ισότιμος συνομιλητής στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Το γεγονός αυτό με ώθησε να διεκδικήσω μια θέση στο Γενικό Συμβούλιο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας, ούσα βέβαια ότι αυτό θα ωφελήσει τη διεκδίκηση σε επίπεδο Νομού.

-Λένε πολλοί ότι εάν όλοι μας δεν “αισθανθούμε ότι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι”, δεν πρόκειται να αντιληφθούμε τα προβλήματα και τον αποκλεισμό που νιώθουν αυτά τα παιδιά…

Η καθημερινότητα μάς έχει διδάξει ότι ποτέ κανείς δεν ξέρει πότε θα περάσει την κόκκινη γραμμή. Οι στατιστικές έχουν δείξει ότι αρκούν 300 μ. οδήγησης για να γίνει κανείς άτομο με αναπηρία. Ήδη αποτελούμε το 10% του ενεργού πληθυσμού. Ποτέ κανείς δεν ξέρει πότε θα βρεθεί στην αντίπερα όχθη.
Γι αυτό κανείς δεν έχει δικαίωμα να αντιμετωπίζει τα παιδιά μας με οίκτο, νομίζοντας ότι το πρόβλημα είναι πάντα μόνο για τους άλλους και πως ποτέ δεν θα χτυπήσει τη δική μας πόρτα.
Απαιτούμε ισότιμη μεταχείριση και αντιμετώπιση, όπως αυτό έχει ήδη κατακτηθεί σε πολιτισμένες κοινωνίες, αυτό που έχει γίνει τρόπος ζωής σε άλλους λαούς.
Αυτό το διαπιστώνουμε από μια απλή επίσκεψη σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Εκεί διαπιστώνεις με μια πρώτη ματιά ότι εκτός από τις δομές, τα άτομα με αναπηρία έχουν ήδη ενσωματωθεί, έχουν ενταχθεί κοινωνικά και έχουν γίνει αποδεκτά. Εξ άλλου η αναπηρία δεν είναι αρρώστια, όπως οι περισσότεροι νομίζουν, απλά είναι κατάσταση – όπως η τρίτη ηλικία – και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Είναι ενδεικτικό ότι πριν από μερικά χρόνια, όταν κανείς συναντούσε έναν ανάπηρο, κουνώντας το κεφάλι του με οίκτο έκανε το σταυρό του, σήμερα μας εύχονται… “περαστικά!!!”.

-Η Πολιτεία πολλές φορές φαίνεται να βρίσκεται… σε απόσταση από τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε ως γονείς παιδιών με αναπηρίες. Ποια είναι τα σημαντικότερα από τα αιτήματα στα οποία πιστεύετε ότι πρέπει να δώσει πλέον βάρος η Ομοσπονδία σας;

Είναι γεγονός ότι ειδικά η Περιφέρεια υστερεί σε υποδομές. Στην εκπαίδευση -τόσο στην Α/βάθμια, όσο και στην Β/βάθμια- υπάρχουν ελλείψεις.
Στην Α/βάθμια τα πράγματα είναι καλύτερα. Στην Β/βάθμια τα πράγματα είναι απογοητευτικά. Έλλειψη κατάλληλων κτιριακών εγκαταστάσεων αλλά και ανεπαρκέστατη στελέχωση από εξειδικευμένο προσωπικό. Φτάνουν Χριστούγεννα και ακόμη δεν έχει σταλεί το διδακτικό προσωπικό, το οποίο στην Β/βάθμια δεν είναι καν ειδικευμένο, με αποτέλεσμα και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί να βρίσκονται σε ένα άγνωστο γι αυτούς περιβάλλον, μη γνωρίζοντας πώς να το αντιμετωπίσουν, με ολέθρια πολλές φορές αποτελέσματα στην εκπαίδευση των παιδιών.
Τώρα όσο για επιστημονικό ή υγειονομικό προσωπικό – δεδομένου ότι γι αυτά τα σχολεία αποτελεί το Α και το Ω για τη λειτουργία τους- αυτό αποτελεί πολυτέλεια. Και εκεί ακριβώς στοχεύει η ομοσπονδία μας. Στην εκπαίδευση και κατ επέκταση στην ένταξη των παιδιών.

-Τοπικά έχετε ξεκινήσει έναν αγώνα διαρκείας για τις προστατεύομενες κατοικίες. Πρόκειται για ένα φιλόδοξο πρόγραμμα διαβίωσης…

Είναι ήδη γνωστό ότι η πόλη μας υστερεί σε προνοιακές δομές σε επίπεδο Περιφέρειας. Αυτό είναι ήδη γνωστό στους τοπικούς φορείς και όχι μόνο. Ο Σύλλογος Γονέων διεκδικεί -και το έχει κάνει ήδη γνωστό – από τον Νομάρχη, τον Δήμαρχο μέχρι και τον υπουργό Υγείας τις εγκαταστάσεις της Παιδόπολης για την δημιουργία ενός κέντρου ημερήσιας φροντίδας και ξενώνα αυτόνομης και ημιαυτόνομης διαβίωσης παιδιών με αναπηρίες. Εκτιμούμε ότι ο χώρος προσφέρεται από πλευράς αποστάσεως από την πόλη, από πλευράς προσβασιμότητας και φυσικού περιβάλλοντος.
Με δεδομένες τις υπάρχουσες κτιριακές εγκαταστάσεις το κόστος μειώνεται και έγκειται στην πολιτική βούληση η δημιουργία και η λειτουργία αυτών των δομών.
Δομές οι οποίες θα βοηθήσουν στην ένταξη και την κοινωνικοποίηση των παιδιών με αναπηρία, αλλά και θα απαντήσουν στο αμείλικτο και αγωνιώδες ερώτημα των γονιών. Στο τι θα γίνουν αυτά τα παιδιά μετά το φυσικό τέλος των γονιών.
Από αυτό φαίνεται ότι η διεκδίκηση της ίδρυσης και λειτουργίας των προστατευομένων κατοικιών είναι μονόδρομος.
Ο Σύλλογός μας, σε συνεργασία με την Αντιδήμαρχο Κοινωνικών θεμάτων κα. Έφη Καραγιάννη, βρίσκεται στο στάδιο εκπόνησης πλήρους οικονομοτεχνικής μελέτης, που θα υποβληθεί σε όλους τους αρμόδιους φορείς. Δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσουμε ούτε ένα βήμα από αυτή τη διεκδίκηση. Είναι για μας σκοπός ζωής. Γιατί δεν είμαστε δικαιούχοι παροχών αλλά φορείς δικαιωμάτων.

-Νιώθετε συμπαραστάτες τους τοπικούς φορείς στον αγώνα σας ή όλα είναι σχετικά;

Δεν έχουμε κουραστεί και δεν θα κουραστούμε να χτυπάμε πόρτες για τα αυτονόητα. Όταν κανείς δεν βιώνει το πρόβλημα από μέσα, είναι δύσκολο και να το καταλάβει. Μόνο αν κάποιος ζήσει μέσα σε μια οικογένεια που έχει ένα μέλος ανάπηρο – με αυτισμό – νοητική στέρηση- κινητικές δυσκολίες – Down – θα μπορέσει ίσως να καταλάβει τον καθημερινό Γολγοθά όλων των μελών.
Αναλογιζόμενοι οι αρμόδιοι φορείς την υπόσχεση που κατά καιρούς μας δίνουν και το επίπεδο που βρίσκονται οι προνοιακές δομές στην πόλη μας, πρέπει να παραδεχτούμε ότι υπάρχει έλλειμμα. Εμείς είμαστε εδώ για να τους το υπενθυμίζουμε και να διεκδικούμε δυναμικά τα δικαιώματα στο όνομα των παιδιών μας.
Είμαστε υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να απαιτούμε ποιότητα ζωής, ένταξη, κοινωνικοποίηση, εκπαίδευση γι αυτά τα παιδιά, που δεν είναι παιδιά δεύτερης κατηγορίας.
Είναι πολίτες με ίσα δικαιώματα, τα οποία εμείς είμαστε αποφασισμένοι να τα διεκδικήσουμε και να τους τα παρέχουμε. Όπως είπα παραπάνω, ο αγώνας είναι μονόδρομος.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου