Την ψιθυρίζουμε κάποιες φορές αυτή τη στροφή του τραγουδιού του τίτλου, δίνοντας έτσι στο είναι μας δύναμη και κουράγιο, πριν μας διαψεύσει τελεσίδικα, αργά ή γρήγορα, ο χρόνος. Περνούν οι εποχές, αλλάζουν οι άνθρωποι, διαφοροποιούνται οι φίλοι κι αυτό είναι το χειρότερο. Ή μάλλον όχι. Το χειρότερο είναι όταν «φεύγουν» οι φίλοι και μας αφήνουν πιο μόνους και περισσότερο αδύναμους, έτσι όπως θ’ αφήσουμε άλλους κι εμείς όταν προηγηθούμε…
Μετά το συνάδελφο και φίλο Αριστείδη Φουκαλά, την περασμένη Κυριακή ξεπροβοδίσαμε έναν άλλον συνάδελφο που ήταν και φίλος και «αντίπαλος». Μόνον εχθρός δεν ήταν ο Γιάννης Γραμμενόπουλος. Ήταν ο πληθωρικός ρεπόρτερ του «Ταχυδρόμου» που άφησε εποχή στο αστυνομικό κυρίως ρεπορτάζ. Οι «αντίπαλοί» του στη «Θεσσαλία» ήταν πάντοτε «εν τάσει», σαν τα σύρματα της ΔΕΗ. Ο Γιάννης ως άλλος Επιθεωρητής Μαιγκρέ του Ζωρζ Σιμενόν, έψαχνε και ξεσκόνιζε τα πάντα και κάθε φορά είχε και μια λεπτομέρεια παραπάνω στο έγκλημα, στη ληστεία, στο τροχαίο. Εκτός κι αν υπήρχε εκεχειρία για να γραφεί η είδηση με καρμπόν, ίδια δηλαδή σε όλα της και για τις δυο εφημερίδες.
Στις λίγες φορές που έκανα το «αστυνομικό» της «Θεσσαλίας», έτυχε να καλύψω ένα εργατικό δυστύχημα στα Τσιμέντα κι είχα όλες τις λεπτομέρειες, που, για ανεξήγητους λόγους, δεν είχε πάρει ο Γιάννης. Τηλεφωνηθήκαμε και του ‘δωσα τα πάντα. Κι όμως, την άλλη μέρα με πήρε θυμωμένος: «Γιατί δεν μου είπες για τα «κουρασμένα βήματα»; Ήταν οι δύο και μόνες λέξεις που του απέκρυψα απ’ την περιγραφή ενός γεράκου, συγγενούς του θύματος. Κι ο Γιάννης με τιμώρησε παραδειγματικά. Δεν μου ‘πε λέξη για μια εταιρία, που, με απόφαση του τότε δημάρχου Σάρου, βάλθηκε να εγκαταστήσει διαλυτήριο πλοίων στα Πευκάκια! Κι έγραφα για μήνες στα σχόλια της «Θεσσαλίας» να μη γίνει αυτό το έγκλημα, ώσπου τελικά το «πέτυχα», τρόπος του λέγειν. Φαντάζεστε τα Πευκάκια «βιτρίνα» από κουφάρια καραβιών;
Μας ταρακουνούσε λοιπόν ο Γιάννης, μας έκανε να ψάχνουμε και να ψαχνόμαστε, να θυμώνουμε, να τα χαλάμε, κι ύστερα να μονοιάζουμε, να ησυχάζουμε, ώσπου να μας τη φέρει πάλι. Κι όσο σκέπτομαι ότι και τώρα στο επουράνιο ρεπορτάζ, ο Γιάννης πάλι θα έχει το πάνω χέρι! Θα ‘χει μαζέψει όλες τις πληροφορίες με κάθε λεπτομέρεια και δεν ξέρω, όταν θα πάμε να «προσληφθούμε» κι εμείς εκεί, αν θα μας δώσει σε καρμπόν το ρεπορτάζ ή θα μας αποκρύψει κι εκείνος κάτι, όπως εγώ τα «κουρασμένα βήματα»…
Με τέτοια βήματα πορεύτηκαν κι οι Βολιώτες, για ν’ αντιμετωπίσουν το τέρας της αερορύπανσης, όσοι τουλάχιστον πλαισίωσαν στο συλλαλητήριο τους μπροστάρηδες μαθητές. Πόσο ακόμα θ’ ακούμε την κραυγή «δεν πάει άλλο» και πότε θα τολμήσει η Τοπική Αυτοδιοίκηση να τα βάλει με το τέρας; Χρόνια πηγαινοερχόμενος με δίτροχο μπροστά απ’ την ΑΓΕΤ, έφαγα το τσιμέντο της ζωής μου, τις νύχτες προπαντός, όταν το «ηφαίστειο» ξυπνούσε. Κι όταν ηρεμούσε, ηρεμούσαμε κι εμείς, για να διαμαρτυρηθούμε την επόμενη φορά. Στο μεταξύ, οι άνθρωποι της ΑΓΕΤ μας παραμύθιαζαν με παιδικές χαρές και επιχορηγίες σε εκδηλώσεις καλλιτεχνικές, ενώ ο Δήμος Βόλου σε ανταπόδοση ψήφιζε «ναι» στη μεγάλη επέκταση του εργοστασίου! Ήταν τότε που οι δημοσιογράφοι φιμώθηκαν απ’ τους εκδότες και κατήγγειλαν αυτόν τον νεοφασισμό στον αθηναϊκό Τύπο. Παράλληλα, οι εργαζόμενοι στο τσιμεντάδικο είχαν (κι έχουν) το φόβο μην κλείσει το εργοστάσιο, προτιμώντας την πνιγηρή ατμόσφαιρα από την ανεργία. Ζωή και θάνατος στη δουλειά πάνε πακέτο, ως πότε;
Κι από την πολιτιστική τη ρύπανση ποιος θα μας γλιτώσει; Όταν μάλιστα κάποιοι, χάνοντας την ψυχραιμία τους και δείχνοντας τον εσωτερικό τους πολιτισμό, βάλθηκαν να φιμώσουν και τις ελάχιστες διαφορετικές απόψεις και φωνές; Η εαρινή (απριλιανή) επίθεση που δέχτηκε σατιρικό μου κείμενο από εχθρούς και φίλους, μου θύμισε την εαρινή επίθεση του… Ντούτσε και τη συνεχόμενη του Χίτλερ, χωρίς να υπονοώ σοβαρή σχέση ομοιότητας των σημερινών μου εχθρών με κείνους τους επικίνδυνους όσο και γελοίους φασίστες. Κι εσύ, βρε Μαραγκόπουλε, τι το ‘θελες εκείνο το χαζοπαραμύθι της περασμένης Κυριακής; Η αλλοπρόσαλλη… πλοκή του θύμιζε τις «συνθέσεις» σου. Ας έλεγες καλύτερα τον Μάκη το Μίχο να στο γράψει. Πάντως, σε συμβουλεύω ν’ αρκεστείς στο καλλιτεχνικό σου παραμύθιασμα, που το ξέρεις πολύ καλά και την άλλη τη «δουλειά» άσ’ την στον «φουσκωτό» σου. Άλλωστε, μην ανησυχείς. Η πόλη συνεχίζει να κοιμάται και συ θα συνεχίζεις ανενόχλητος να μας δουλεύεις …
Υ.Γ.: Είπα στο σημερινό μου κείμενο να βάλω τίτλο «Κουρασμένα βήματα», αλλά οι επικριτές μου σίγουρα θα πίστευαν ότι με κούρασαν με τα γραφτά τους. Λάθος. Είμαστε ακόμα ζωντανοί. Κι αντέχουμε. Και στα απρόκλητα οργισμένα υβρεολόγια και στα βλακώδη παραμύθια…
Είμαστε ακόμα ζωντανοί…
