Το απλό ερώτημα – το μεγάλο στοίχημα για μένα: μπορεί μια βραδιά που πέρασα, το καλοκαίρι του 2001, ως ακροατής – θεατής ενός πολιτιστικού γεγονότος, ένας ογκώδης φάκελος που είχα ανοίξει, στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, με την ένδειξη ΖΑΓΟΡΑ, ο απέραντος θαυμασμός που τρέφω γι’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο – το τοπίο, τους ανθρώπους, την ιστορία του – και οι σχέσεις που διατηρώ με κάποια άτομα ζαγοριανής καταγωγής, θαλασσοδαρμένα και καταξιωμένα πολύ πιο ανοιχτά από το λιμάνι του Χορευτού – μια σύγχρονη κοινωνική προέκταση από τα φημισμένα «Ζαγοριανά καράβια» – όλ΄ αυτά μαζί, αργασμένα στις φουρτούνες πέντε δεκαετιών, να προσφέρουν τον ταρσανά για να κατασκευάσω ένα δικό μου σκαφάκι, όχι για να αντιπαρατεθώ στη μυθική και τωρινή «Αργώ» και στο πυρετωδώς και πομπωδώς σχεδιαζόμενο ταξίδι της προς την Κολχίδα, αλλά με την απλή και θεμιτή, νομίζω, δημοσιογραφική φιλοδοξία, να δείξω ότι είμαι ικανός να ταξιδέψω τους αναγνώστες μου, πέρα από τα χωρικά ύδατα της Τσαγκαράδας, πέρα από την ασφάλεια και τη σιγουριά που μου δίνουν θέματα διαχρονικής σημασίας και ευρύτατης αποδοχής, όπως το ΄21, ο Ρήγας ο Βελεστινλής, ο Νίκος Καζαντζάκης και η κληρονομιά του;
Παναγία μου! Τι παράγραφος είναι αυτή που έκανα; Πρωτοφανής στα δημοσιογραφικά κείμενά μου. Με το μάτι που τη βλέπω, πρέπει να περνάει τις 150 λέξεις.
Ήμαρτον. Ανακαλώ τον εαυτό μου στην τάξη. Δεν απευθύνομαι σε θαυμαστές του Τζόις και του Σαραμάγκου, ούτε γράφω στη «λέξη» και στη «Νέα Εστία. Ο κίνδυνος να μη συνεχίσετε να διαβάζετε τις σημερινές ΑΦΕΤΗΡΙΕΣ, είναι προφανής. Αφού τον αντιλήφθηκα, ας πάρω τα μέτρα μου.
Δεν ανησύχησα ιδιαίτερα. Γιατί ξέρω πως εσείς δεν τρομάξατε. Είπατε απλά, «ο Κ. δεν τα συνηθίζει κάτι τέτοια, ποιος ξέρει τι έπαθε ο νέος Η/Υ του και δεν μπορεί να τον σταματήσει, παράγραφος είναι, θα τελειώσει». Και δώσατε στο φαινόμενα άλλη εξήγηση, άλλη ερμηνεία. Το μαντεύω τι είπατε οι περισσότεροι, οι πιο καλόπιστοι, από μέσα σας.
«Κοίτα θαυμασμό ο φίλος μας για τη Ζαγορά! Έγραψε, με μιαν ανάσα, 160 λέξεις! Και ποιος ξέρει τι μας επιφυλάσσει με τέτοιον πρόλογο, με τέτοια εισαγωγή. Καλού – κακού, όμως, ας φυλαχτούμε. Φοβού τους Τσαγκαραδιώτες και δώρα φέροντας! Ας ανεβεί ο καθένας μας σ΄ ένα ασφαλές σημείο, στο δικό του Καράβωμα, κι ας τον αφήσουμε ν΄ αρμενίζει και σήμερα με το δικό του στόλο. Έλληνας Κροίσος με…Βολιώτης δημοσιογράφος επιμελητής εβδομαδιαίου ενθέτου με 9 γράμματα. ΑΦΕΤΗΡΙΕΣ. Δεν ξέρει τι έχει ο άνθρωπος! Και τα επενδύει σε ομόλογα στο Χ.Α1.
Φίλοι μου, περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Αρχίζετε να με καταλαβαίνετε από την εισαγωγή, από την 1η παράγραφο. Σας ευχαριστώ θερμά όλους.
Την επόμενη Κυριακή θα περιορίσω τις 160 λέξεις της εισαγωγής. Και, βαθμιαία, απώτερα, ίσως τα πράγματα σφίξουν και ίσως χρειαστεί μεγαλύτερη λιτότητα, περισσότερη οικονομία. Ίσως περιοριστούμε στους τίτλους, στις φωτογραφίες, στις λεζάντες.
Αυτή είναι η ταυτότητα, το ύφος, που φιλοδοξώ να δώσω στις ΑΦΕΤΗΡΙΕΣ. Ως τότε, όμως, έχουμε καιρό.
1 Χρηματιστήριο Αναγνωστών
