Συζητώντας με παλιά Βολιώτισσα χθες άκουσα για μία ακόμη φορά αυτό που έχω ακούσει πάρα πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες, πριν ή μετά από συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια διαμαρτυρίας στο Βόλο για διάφορα θέματα. «Έτσι είναι πάντα οι Βολιώτες, δύσκολα κινητοποιούνται», μου είπε αποδεχόμενη και τις προσωπικές της ευθύνες.
Ευτυχώς στο χθεσινό συλλαλητήριο για την αερορύπανση οι μαθητές και οι νέοι έβγαλαν για μία ακόμη φορά το φίδι από την τρύπα και έδωσαν χρώμα και παλμό στη συγκέντρωση.
Στο κάτω-κάτω δεν έχει σημασία αν ήταν 2 ή 3 ή 4.000 άτομα στη χθεσινή συγκέντρωση, αλλά η προσπάθεια που γίνεται, ώστε οι πολίτες να κατανοήσουν τη σοβαρότητα του θέματος. Πρέπει οι πολίτες του Βόλου να εγκαταλείψουν τον καναπέ τους. Η σκέψη ότι, «αφού θα πάνε οι μαθητές ή κάποιοι άλλοι -που πηγαίνουν συνεχώς- θα αγωνιστούν και για μένα», εκτός από αδιαφορία στα όρια του αριβισμού, είναι και επικίνδυνη για τη… δημόσια υγεία. Όχι τόσο για τις παθήσεις του αναπνευστικού, για τις οποίες ευθύνεται, σύμφωνα με τους επιστήμονες, η αερορύπανση, αλλά για την ψυχική μας υγεία. Δεν μπορεί όλοι να παραδεχόμαστε, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ότι είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα και να παρακολουθούμε απαθείς. Αυτό σίγουρα δεν είναι υγιές.
Όλοι οι φορείς, χωρίς καμία εξαίρεση, όλοι, πρέπει να κάνουν κάτι για να κινητοποιήσουν τους πολίτες.
Ο μεγάλος καναπές…
