Η παρέμβαση του κράτους στην λειτουργία της οικονομίας της αγοράς είναι τα τελευταία χρόνια «ξορκισμένη με τον απήγανο» στον άξονα παραγωγής της ιδεολογίας του οικονομικού φιλελευθερισμού Ηνωμένες Πολιτείες – Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ιερουργούν οι πρωθιερείς αυτού του δόγματος. Κι από κοντά να σέρνονται και οι διάκονοι και τα παπαδάκια των μικρότερων οικονομιών, περιλαμβανομένων και των ημετέρων νεοφώτιστων εις τα δόγματα που αποθεώνουν την «αυτορύθμιση» της αγοράς.
Να όμως που εκεί ακριβώς ένθεν εκπορεύονται αυτές οι δοξασίες, σπεύδουν τώρα να καταφύγουν στην κρατική παρέμβαση για να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα.
Μετά την κατάρρευση γιγάντιων τραπεζικών ομίλων που επιδόθηκαν σε όργιο κερδοσκοπίας, παίζοντας με στεγαστικά κυρίως δάνεια υψηλού κινδύνου επισφάλειας, ανασύρεται από το… χρονοντούλαπο της ιστορίας και της οικονομικής θεωρίας το ξορκισμένο μέτρο της κρατικής παρέμβασης, με μερική επανεθνικοποίηση πιστωτικών ιδρυμάτων.
Το είδαμε προσφάτως να εφαρμόζεται τόσο στη Βρετανία, όσο και στις ΗΠΑ, στις περιπτώσεις της Νorthern Rock και της Βear Sterns αντιστοίχως. Και έπεται συνέχεια.
Κρατικοί οργανισμοί αγοράζουν τα προβληματικά τραπεζικά χαρτοφυλάκια για να αποφευχθούν κοινωνικές εκρήξεις από τα εκατομμύρια των μικροααποταμιευτών που κινδυνεύουν να χάσουν τις καταθέσεις τους. Και ανάλογο αριθμό μικροεπενδυτών που κινδυνεύουν να μείνουν με μετοχές μηδενικής αξίας στο χέρι.
Ουσιαστικά καλούνται όλοι οι φορολογούμενοι να πληρώσουν τα παιγνίδια της άχρι ανεξέλεγκτου βαθμού λειτουργίας, μέχρι πρότινος, της «ελεύθερης οικονομίας».
Μακάρι η πραγματικότητα αυτή να διδάξει και τους δικούς μας οικονομικούς εγκεφάλους. Και με τον όρο «δικούς μας» δεν εννοώ μόνο τους εντόπιους, αλλά και τους κοινοτικούς. Διότι σε ολόκληρο τον ιστό της Ευρωπαϊκής Ένωσης κυριαρχεί μια νεογιάπικη γραφειοκρατία, ξένη ολότελα από τις ανάγκες και τα αισθήματα των λαών και τυφλά προσδεδεμένη στα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιριών.
Το χαπάκι του «ελεύθερου ανταγωνισμού» δεν θεραπεύει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Δεν είναι πανάκεια. Η αποθέωσή του κινδυνεύει να οδηγήσει τη λειτουργία της οικονομίας στους νόμους της ζούγκλας. Όπου τελικώς ισχύει μεν ο νόμος του ισχυρότερου, αλλά δεν ισχύει μόνο σε βάρος των ανίσχυρων. Έρχεται κάποτε η στιγμή που ο ένας ισχυρός καταπίνει τον άλλον.
Θα διδαχθούμε άραγε από τη νέα πραγματικότητα;
