Το έχετε ακούσει ασφαλώς πολλές φορές από αγανακτισμένους πολίτες ότι για να γίνει κάτι καλό σε αυτόν τον τόπο, ίσως θα ήταν προτιμότερο να πέσει μία χειροβομβίδα για να ξαναγίνουν καλύτερα τα πράγματα από την αρχή.
Μπορεί να πουν κάποιοι ότι το παραπάνω είναι σχήμα λόγου ή μία από τις πολλές υπερβολές που ακούμε συχνά σε αυτόν τον τόπο. Ίσως. Μόνον έτσι όμως μπορεί να εκφράσει κάποιος τα όσα ακούει καθημερινά για την αδιαφορία που υπάρχει και για τα όσα γίνονται στις πλάτες του απλού πολίτη αυτής της χώρας.
Χθες μας έλεγε στέλεχος της Διεύθυνσης Εμπορίου της Νομαρχίας ότι τα είδη τροφίμων στα ράφια των σούπερ μάρκετ αυξάνονται καθημερινά. Τα είδη της καθημερινής ανάγκης κάθε εβδομάδα και όλα τα υπόλοιπα είδη του σπιτιού κάθε μήνα. Τι να σου κάνουν οι έλεγχοι της Διεύθυνσης Εμπορίου, όταν οι τιμές έρχονται από την Αθήνα, μας έλεγε με παράπονο ο ίδιος υπάλληλος, που τριάντα χρόνια έχει φάει με το… κουτάλι τους ελέγχους στην αγορά.
Την ίδια στιγμή η ΔΕΥΑΜΒ δίνει ανακοίνωση στον Τύπο με την οποία ενημερώνει ότι θα γίνουν από τη Δευτέρα εργασίες αποκατάστασης του δικτύου ακαθάρτων στην περιοχή του Προφήτη Ηλία Αλυκών. Είναι η τρίτη φορά που σημειώνονται ζημιές στο συγκεκριμένο δίκτυο, που δεν έχει ούτε οκτώ χρόνια ζωής. Ποιος ήταν άραγε, θα ήθελα να ξέρω, ο επιβλέπων, για να εντοπίσει εγκαίρως τις παραλείψεις στην υλοποίηση της μελέτης του έργου;
Τα δύο παραπάνω ενδεικτικά περιστατικά, βγαλμένα μόνο από τη χθεσινή τοπική επικαιρότητα, δείχνουν το μέγεθος των ελλειμμάτων που έχει η δομή του κρατικού συστήματος εξουσίας. Και επειδή το πρόβλημα δεν είναι σημερινό αλλά διαχρονικό, τι κάνει το επίσημο Κράτος; Εκποιεί τμήματα της δημόσιος περιουσίας και δη πολλά από αυτά, τα οποία έχουν και σημαντική κερδοφορία. Πονάει πόδι δηλαδή, κόβει κεφάλι. Μπράβο της. Αντί να αρχίσει να ξεδιπλώνει μέτρα, τομές και μεταρρυθμίσεις, που θα συνιστούν την έμπρακτη εφαρμογή των προεκλογικών εξαγγελιών της για την επανίδρυση του κράτους και για τη νέα διακυβέρνηση, που θα στοχεύουν στη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών από το Δημόσιο προς τους πολίτες, βλέπουμε τμηματική εκποίησή τους στους ιδιώτες. Είναι όμως πανάκεια η ιδιωτικοποίηση; Σε άλλες χώρες μπορεί, στην Ελλάδα αποδεικνύεται πως όχι. Όταν οι κοινοτικές ντιρεκτίβες δίνουν την κατεύθυνση να απελευθερωθούν οι περιορισμοί και οι μονοπωλιακές καταστάσεις σε αγαθά, εμπορεύματα και υπηρεσίες, ο προφανής στόχος είναι η ανάπτυξη υγιούς ανταγωνισμού και η διάθεση των πλέον ποιοτικών αγαθών στην καλύτερη τιμή για τον τελικό τους χρήστη, δηλαδή τον καταναλωτή. Αυτό όμως θυμίζει κάτι σαν το αόρατο χέρι του Ανταμ Σμιθ που ρυθμίζει τα της αγοράς και που αποτέλεσε τον 18ο αιώνα το Ευαγγέλιο των εκπροσώπων του κεφαλαίου. Στην πράξη δυστυχώς άλλα βλέπουμε. Ούτε αόρατα χέρια υπάρχουν ούτε μαγικά γίνονται. Το μόνο που διακρίνει καθημερινά ο Έλληνας πολίτης, είναι ότι απουσιάζει παντελώς το κράτος και τα λαμόγια κάνουν πάρτι καθημερινά σε βάρος του. Έτσι απογοητεύεται και αηδιάζει από τους πολιτικούς και την πολιτική και απέχει συνειδητά από τα κοινά, επιλέγοντας την ιδιώτευση, γιγαντώνοντας περαιτέρω το πρόβλημα. Φαύλος κύκλος δηλαδή…
Το Κράτος και η αγορά…
