Θα μπορούσε το σημερινό σημείωμα να έχει χαρακτήρα ανοικτής επιστολής. Αντιλαμβάνομαι ότι η επικαιρότητα στρέφει τα βλέμματα στο veto του Καραμανλή για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και σε τοπικό επίπεδο στην επίσκεψη του υπουργού Παιδείας στο Βόλο και στις προετοιμασίες για το μεγάλο συλλαλητήριο της Δευτέρας στην πλατεία Ελευθερίας για την αερορύπανση.
Πώς όμως να αποφύγεις την πρόκληση, όταν κάποιος απλός ανώνυμος συμπολίτης νιώθει ότι εκπρόσωποι των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, ανάμεσα τους θαρρώ και εγώ, είναι απέναντι τους; Πώς μπορείς να πεις μια καλή κουβέντα σε έναν άνθρωπο που οι συνάδελφοί του τον αποκαλούν “απεργοσπάστη”; Ξέρετε, το γινάτι βγάζει μάτι καμιά φορά.. Και όταν είσαι αθλητής από μικρός, τότε όπως και στους αγώνες, γίνεσαι εγωιστής, θέλεις να κερδίζεις πάντα στη ζωή. Θεωρείς ότι έχεις πάντα δίκιο.
Πολλοί από τους φίλους της στήλης που έχουν διαβάσει τα σημερινά ρεπορτάζ του Ταχυδρόμου ίσως κατάλαβαν ποιον εννοούμε και ποιος είναι ο σημερινός άγνωστος-συνομιλητής που παρεισέφρυσε αιφνιδίως στη σημερινή στήλη.
Για όσους δεν το κατάλαβαν, μιλάμε για τον εκπρόσωπο των μη απεργών – των “απεργοσπαστών”, όπως τον αποκάλεσαν χθες πολλοί συνάδελφοι του- αυτών δηλαδή που ήθελαν να δουλέψουν τις μέρες της πρόσφατης απεργίας των εργαζομένων στους Δήμους. Ένα θέμα που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τους συνδικαλιστές και αλλεπάλληλες παρενέργειες, που έθεσε σε δοκιμασία τις σχέσεις του Συλλόγου Εργαζομένων και της Δημοτικής Αρχής στο Βόλο.
Ο μη απεργός λοιπόν πήρε το μικρόφωνο στη χθεσινή γενική συνέλευση των εργαζομένων που έγινε στο Δημαρχείο. Ήταν αγχωμένος, αλλά και αποφασισμένος να πει τον καημό του. Κάποια στιγμή τον πλησίασα για ένα φιλικό χαιρετισμό. Η απάντησή του αυθόρμητη με μία δόση πίκρας. «Δεν μας στήριξες». Με τάραξε . Δεν με άφησε ήσυχα μέχρι το απόγευμα…
Εμείς οι δημοσιογράφοι των επαρχιακών εφημερίδων είμαστε σαν τα μικρά παιδιά. Στεναχωριόμαστε εύκολα και χαιρόμαστε ακόμη ευκολότερα. Ίσως αυτή η συχνή εναλλαγή συναισθημάτων μας κρατά ζωντανούς. Καμιά σχέση με τους « γκλαμουράτους» τηλεοπτικούς σταρ των Αθηνών. Στο Βόλο δεν έχεις λόγο να έχεις έπαρση και γκλαμουριά. Μικρή η πόλη, γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά για τον καπνό που φουμάρει ο καθένας μας και πώς μυρίζουν τα χνώτα του καθενός μας. Μικρή η πόλη αλλά κα τα λεφτά μετρημένα, οπότε συμφέρει να είσαι πλούσιος με τους φίλους σου και κατ΄ επέκταση με το διπλανό σου, που τον συναντάς σχεδόν καθημερινά στο δρόμο. Γι’ αυτό σας λέω…
Το φίλο μας τον… σφυροκόπησαν οι συνάδελφοί του που ήταν μέσα στην αίθουσα. Ο λόγος βλέπετε της απεργίας δεν ήταν την τελευταία φορά για ψύλλου πήδημα. Ήταν για το ασφαλιστικό. Γιατί αγαπητέ μου φίλε, όπως σας είπε και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας στη Συνέλευση, κάποιοι ποντάρουν στο γεγονός ότι κάποιοι εργαζόμενοι, όχι εσκεμμένα, γίνονται θύματα αλλότριων επιδιώξεων. Το θεσμικό πλαίσιο είναι άλλωστε ήδη έτοιμο και είναι νόμος του κράτους. Το ονομάζουν Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα , οπότε η εκχώρηση της καθαριότητας στους ιδιώτες είναι προ των πυλών, αν μπορέσουν να διασπάσουν την ενότητα των εργαζομένων…
Τώρα πιστεύω να κατάλαβες καλά, γιατί ήμουν απέναντί σου. Πάντα όμως θα τιμώ την άποψή σου και πάντα θα καταγράφω τις ενστάσεις σου. Έχω χρέος να το κάνω… Φιλικά…
Ενα γράμμα σε έναν μη απεργό…
