«Πρόσεξε φίλε μου» είπε ο Εγγλέζος σύμμαχος στον Πλανητάρχη «η αντίδραση της Ελλάδας είναι πιο δυνατή από όσο φαίνεται. Μπορεί να συμβεί το αντίθετο από εκείνο που επιδιώκουμε στη Σύνοδο. Αντί να υποστείλουμε μια τέτοια αντίδραση, να τονώσουμε τις δυνάμεις της ακόμα περισσότερο και να τραβήξουμε απ’ τη νωχέλεια όπου βρίσκονται και άλλους Ευρωπαίους. Κι εάν ξυπνήσουν οι Ευρωπαίοι, θα αντιληφθούν πού οδηγούμε την κατάσταση και τότε τα πράγματα για μας θα γίνουν σκούρα. Αν τους πιέσουμε, θα αμυνθούν. Εάν εντείνουμε την πίεση, θα φοβηθούν κι εάν φοβηθούν, θα ξεσηκωθούν ενάντιά μας με όλη τη δύναμη που δίνει η απελπισία. Ας μη φερόμαστε ελαφρά σε μια περιπέτεια όπου μπορούμε και να μαδηθούμε.
Ξέρω ότι σκέφτεσαι πως τώρα η ευκαιρία είναι καλή. Δεν το πιστεύω και θέλω να σου πω τον λόγο. Το Μακεδονικό δεν είναι ακόμα γνωστό στον κόσμο κι από κανένα. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πιστεύουν πως πρόκειται για υπόθεση άνευ σημασίας. Όμως υπομονή! Ας μην κάνουμε ενέργειες που θα τους βγάλουν απ’ την πλάνη τους κι οι ίδιοι αυτοί Ευρωπαίοι μία μέρα θα αξιώσουν, όταν οι Έλληνες θα είναι αδύνατο να συνεννοηθούν με τους σφετεριστές των Σκοπίων, τη δραστική παρέμβασή μας για να ξεριζωθεί το αγκάθι που δημιουργεί αστάθεια στην αυλή τους. Δεν χρειάζεται να σου πω πόσες πολλές φορές παρόμοιες αξιώσεις, που είναι προπετείς, αντικανονικές κι αντίθετες προς τα συμφέροντα των λαών επέβαλλε κατά το παρελθόν η Ιστορία, ευνοώντας αποκλειστικά τους ισχυρούς. Τότε θα είναι κι η στιγμή για να δοθεί στο Μακεδονικό λύση που μας ταιριάζει.
Να περιμένουμε λοιπόν! Ποιος μας πιέζει; Τα σχέδιά μας δεν κινδυνεύουν διόλου. Κι έπειτα αυτοί οι Έλληνες δεν μας είναι απόλυτα ανυπόφοροι. Μας αγοράζουν χοντρικά οπλικά συστήματα. Είναι εξαρτώμενοι στο μέγιστο βαθμό απ’ τις επιχειρήσεις μας. Δεν έχουμε καλύτερους πελάτες ούτε στον τρίτο κόσμο. Ας πούμε την αλήθεια: Δεν υπάρχει χώρα που για μας ν’ αξίζει όσο αυτή η Ελλάδα! Σε ποια άλλη χώρα θα βρίσκαμε να πουλάμε σε τόσο υψηλή τιμή την τεχνολογία μας, την κουλτούρα, τη γλώσσα μας, τις ιδέες, όλες μας τις αξίες; Ποιος άλλος λαός θα πλήρωνε σαν τους Έλληνες για ένα αεροπλάνο ποσό ανάλογο της αξίας ενός νοσοκομείου; Ποιος θα έτρωγε τα ίδια φαγητά με μας, θα ντύνονταν το ίδιο και θα μεθούσε από έναν και μόνο ήχο της μουσικής μας; Είναι καταδικοί μας, πελάτες μας, δεμένοι χειροπόδαρα! Θαρρώ λοιπόν ότι στο Μακεδονικό χρειάζεται κάποια μικρή παράταση, για να μη χάσουμε όσα απ’ αυτούς κερδίζουμε και να δοθεί ο χρόνος ώστε η πίεση από την άλλη Ευρώπη να έρθει και να δέσει με την απαίτηση ενός λαού να διατηρήσει τον τρόπο της ζωής του, μη διακινδυνεύοντας να στερηθεί κάτι από αυτό που εμείς του μάθαμε να αποκαλεί ευμάρεια. Τότε θα ’ναι το τέλος των αντιδράσεων κι η αρχή της εφαρμογής όλων μας των σχεδίων».
«Ας είναι» είπε ο Πλανητάρχης. «Θα τους δοθεί κάποιων μηνών παράταση».
Η παράταση Ο Εγγλέζος σύμμαχος
