Αναμφίβολα τα όσα προσδοκούσε η Ελλάδα από τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι δικαιώθηκαν. Μη λύση – μη πρόσκληση ήταν η ελληνική θέση. Αυτό και έγινε. Δεν είναι το τέλος του δρόμου. Είναι ένας σταθμός μιας πολυσύνθετης διαδρομής για ένα πρόβλημα, το οποίο θα μπορούσε να έχει λυθεί πολλά χρόνια πριν.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, εκφράζοντας τη βούληση του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων της χώρας – αυτό είναι και το μόνο ορατό, μετρήσιμο και ουσιαστικό κέρδος σ΄ αυτή τη φάση του ζητήματος – πήγε στο Βουκουρέστι αποφασισμένος. Και κέρδισε. Όχι ο πρωθυπουργός ή η κυβέρνηση αλλά η Ελλάδα.
Το χθεσινό διάγγελμα Καραμανλή από το Βουκουρέστι και οι δηλώσεις των κομμάτων από την Ελλάδα καταδεικνύουν την αδήριτη ανάγκη να υπάρξει ανάλογη σοβαρότητα και στη συνέχεια.
Δεν χρειάζεται ούτε να Σκοπιανοποιήσουμε την εξωτερική μας πολιτική, ούτε να την ταλαιπωρήσουμε με εμμονές του τύπου «τι θα πάθουμε τώρα που ασκήσαμε το δικαίωμα του βέτο»; Θα πάθουμε ό,τι και η Γαλλία και η Γερμανία, που αρνήθηκαν την είσοδο της Γεωργίας και της Ουκρανίας. Δηλαδή απολύτως τίποτα. Δεν είναι δυνατόν να προσδιορίζουμε εθνικές επιδιώξεις δεκαετιών υπό το πρίσμα των προθέσεων και των επιδιώξεων του εξαιρετικά αδύναμου, ανυπόληπτου και απερχόμενου πλανητάρχη.
Σοβαρότητα και ψυχραιμία, σε συνδυασμό με το ελάχιστο της εθνικής ομοψυχίας, είναι η συνταγή. Περιθώρια για κομματική εκμετάλλευση ή για εθνικιστικές κορώνες σε τέτοια ζητήματα δεν υπάρχουν. Μόνιμες καταστάσεις στη διπλωματία επίσης δεν υπάρχουν.
Η διαχείριση μιας επιτυχίας…
